Όταν το indie pop γίνεται mainstream (καταριέσαι την ώρα και τη στιγμή!)

09/09/2011

Όσες φορές διάβασα τις τελευταίες μέρες τη φράση “να μην ξανακούσω φέτος το “I Follow Rivers”, άλλες τόσες συνειδητοποίησα πόσο συμφωνώ!

Μα δεν είναι δυνατόν! Αν το ήξερε αυτή η δόλια η Lykke Li ότι το τραγουδάκι που ηχογραφούσε θα γινόταν ένα κλαπατσίμπανο remix που θα ακουγόταν το καλοκαίρι του 2011 σε όλες τις παραλίες, τα μπιτσόμπαρα και τα ραδιόφωνα στη μικρή την Ελλαδίτσα, θα το είχε ξανασκεφτεί σοβαρά!
Τι της ήρθε κι αυτηνής να αφήσει το σκοτεινό και υπόγειο ύφος της και να το ρίξει στα ρυθμικά τραγουδάκια; Καλά να πάθει! Μέχρι κι η περιπτερού της γειτονιάς ξεσαλώνει κάθε μεσημέρι που σταματάω για να πάρω τα τσιγάρα μου με τη Lykke σου λέει! “Ένα camel light μαλακό” λέω εγώ, “α α φόλο, 4 ευρώ” απαντάει η ιδροκοπημένη μεσόκοπη με κέφι! Τέλος… το τραγουδάκι τα κατάφερε μια χαρά. Για να το τραγουδάει η περιπτερού και να το τσιτώνει στο φουλ το καγκούρι με τους προφυλακτήρες και τις αεροτομές, πάει να πει ότι δικαίως έχει κολλήσει στο Νο1 του ελληνικού iTunes ολόκληρο το καλοκαίρι.
Το κρίμα κι άδικο της υπόθεσης είναι ότι το κορίτσι, η Lykke ντε, δεν είχε προβλέψει σωστά την πορεία του τραγουδιού. Γύρισε ένα καθαρά χειμωνιάτικο και καταθλιπτικό videoclip, με χιόνια, νερά και τα συναφή, ενώ στην πραγματικότητα η επιτυχία της επέβαλε τουλάχιστον την ίδια σκαρφαλωμένη σε ένα deck στην Ίμπιζα με αποκαλυπτικό μαγιουδάκι και το εξτένσιον τίγκα να ανεμίζει πάνω από το κοινό που θα παραληρούσε “α α φόλο”!
Σουηδέζα δεν είναι αυτή; Να στείλουμε κάποιον να της το πει επειγόντως (με κρυφό πόθο να μάθει τί συμβαίνει εδώ στην Ελλάδα και να μην κυκλοφορήσει ποτέ μα ποτέ ξανά ανάλογο άσμα, πιο καλή είναι με τα καταθλιπτικά της!).