Ένα καλοκαίρι στον Βενιαμίν!
Καταπράσινο νησί, τιρκουάζ νερά, γραφικά χωριά, φιορδ, θαλάσσιες σπηλιές, πανέμορφες παραλίες ή αλλιώς, ένα καλοκαίρι στους Παξούς!
Καταπράσινο νησί, τιρκουάζ νερά, γραφικά χωριά, φιορδ, θαλάσσιες σπηλιές, πανέμορφες παραλίες ή αλλιώς, ένα καλοκαίρι στους Παξούς!
Καταπράσινο νησί, τιρκουάζ νερά, γραφικά χωριά, φιορδ, θαλάσσιες σπηλιές, πανέμορφες παραλίες ή αλλιώς, ένα καλοκαίρι στους Παξούς!
Καταπράσινο νησί, τιρκουάζ νερά, γραφικά χωριά, φιορδ, θαλάσσιες σπηλιές, πανέμορφες παραλίες ή αλλιώς, ένα καλοκαίρι στους Παξούς!
Επιστροφή λοιπόν στην πραγματικότητα εδώ και δύο μέρες, αλλά το μυαλό μου έμεινε εκεί αγαπητές φίλες και φίλοι! Και θα μου πείτε, θα ήσουν προβληματικός αν χαιρόσουν που επέστρεψες στο καμίνι της Αθήνας, η οποία ακόμα δεν έχει το γνώριμο ακατάπαυστο θόρυβό της και θυμίζει πόλη από ταινίες τύπου “10 μέρες μετά”, όπου νομίζεις πως ο μόνος ημίτρελος επιζών που οδηγεί στη Βουλιαγμένης μέσα στη ντάλα είσαι εσύ!
Και διαβάζοντας σήμερα tips για το πώς να μην πάθω τη γνωστή μετά-holiday κατάθλιψη με το να δουλεύω ακατάπαυστα και να μην λέω σε όλους πόσο ωραία πέρασα, πέφτω επάνω στις φωτογραφίες του κινητού μου και δε μπορώ να βγάλω αυτό το μισό μήνα διακοπών με τίποτα από το μυαλό!
Παξοί. Η αλλιώς ο Βενιαμίν των Επτανήσων, όπου κατά τη μυθολογία δημιουργήθηκαν όταν ο Ποσειδώνας πέταξε την τρίαινά του με δύναμη στην Κέρκυρα, προκειμένου να αποκολλήσει ένα κομμάτι της για να γίνει το ερωτικό του καταφύγιο με τη νηρηίδα Αφροδίτη.
Στη σημερινή πραγματικότητα, είναι απλά εκείνο το μαγικά όμορφο νησάκι, που την πρώτη φορά που το επισκέπτεσαι μένεις κόκκαλο με την άγρια ομορφιά που διατηρεί, μια περίεργη μίξη πράσινου, γκρι και τιρκουάζ χρώματος, αφού οι πανύψηλες ελιές μπερδεύονται με τη σκληρή πέτρα και τα καταγάλανα νερά σε ένα συνδυασμό που δύσκολα βρίσκεις σε άλλα νησιά.
Απέναντι οι Αντίπαξοι, όπου το σκηνικό αλλάζει, αφού η πλούσια βλάστηση περιλαμβάνει αμπελώνες που παράγουν το περίφημο μαύρο κρασί, αλλά και τις παραλίες Βουτούμι και Βρίκα που πιστέψτε με… όμοιές της δεν έχω ξαναδεί. Το νερό σαν σε πισίνα, τιρκουάζ ή σε μερικά σημεία μπλε του πλαστικού αν μπορούσα να το χαρακτηρίσω έτσι, αφού δίνει την αίσθηση του ψεύτικου με τη διαύγεια και την καθαρότητά του.
Δεκαπέντε μέρες στον επίγειο παράδεισο, απολαμβάνοντας αυτό το συγκλονιστικό τοπίο, αλλά και υπέροχο φαγητό, που είναι κάτι που με απασχολεί πάντα στις διακοπές – γιατί η δίαιτα το καλοκαίρι πάει περίπατο, ό,τι και να λέτε εσείς οι σκληροπυρηνικοί του wellness! Η ταβέρνα του Βασίλη στο Λογγό, είναι ό,τι πιο αξιόλογο έχω βρει ποτέ σε προορισμό διακοπών, η ψαρομακαρονάδα και η αστακομακαρονάδα με άφησε άφωνο, ενώ το ψάρι μαγειρεμένο παραδοσιακά στο φούρνο με έστειλε αδιάβαστο!
Ο Γάιος, η Λάκκα, ο Λογγός, τα τρία μοναδικά χωριουδάκια που μου έκοψαν την ανάσα με τα παραδοσιακά κτίσματα, τα στενά σοκάκια, τα μικρά καφενεδάκια, τα χρώματα και τα αρώματα ενός μέρους που κατάφερε να μείνει παρθένο αλλά και ο συγκλονιστικός Ερημίτης, όπου ακριβώς δίπλα στο γκρεμό είδα ένα από τα ωραιότερα ηλιοβασιλέματα που έχω πετύχει στην Ελλάδα, ήταν απλά αρκετά για να κάνουν τη μικρή καλοκαιρινή μου απόδραση αξέχαστη και να με κάνουν να πω ότι περιμένω με ανυπομονησία τη στιγμή που θα ξαναβρεθώ εκεί και θα ξεχάσω τα πάντα και τους πάντες – αυτά κι αυτούς που πρέπει τουλάχιστον!
Καλό μας χειμώνα λοιπόν!