Βασίλης Κεκάτος: «Θα συνεχίσω να κάνω ταινίες, ακόμη και αν χρειαστεί να τις τραβάω με το κινητό μου»!
Τέσσερα χρόνια πίσω, στο Φεστιβάλ Δράμας, o Βασίλης Κεκάτος διαγωνίζεται με την πρώτη του μικρού μήκους ταινία. Γνωστός σκηνοθέτης τον πλησιάζει και του λέει αποδοκιμαστικά: «Μήπως να ξαναγυρίσεις στη σχολή σου να μάθεις να γράφεις σενάρια;». Σήμερα, είναι ο πρώτος Έλληνας σκηνοθέτης ταινιών μικρού μήκους που σηκώνει τον Χρυσό Φοίνικα στις Κάννες. Και είναι μόλις 27 ετών! Το success story του έχει αναρίθμητες μοναχικές ώρες, μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα σινεμά… Cut!
Συναντιόμαστε πρωί Κυριακής, με 38,5 βαθμούς Κελσίου, σε ένα καφενείο στη Φωκίωνος Νέγρη, την ώρα που μάλλον θα έπρεπε να λιαζόμαστε σε κάποια καθαρή παραλία της Αττικής. Αν υπάρχει τέτοια φυσικά… Φοράει κοντομάνικο πουκάμισο, παραγγέλνει λεμονάδα με «πολύ πάγο, παρακαλώ» και μιλάει για όσα τον κάνουν ευτυχισμένο άνθρωπο, δηλαδή ταινίες, σινεμά, έρωτα και… τον Χρυσό Φοίνικα, που κέρδισε πριν από λίγες εβδομάδες στο 72ο Φεστιβάλ Καννών για τη μικρού μήκους –με τον μεγάλο τίτλο– ταινία του Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς.
Πού βρίσκεται ο Φοίνικας αυτή τη στιγμή;
Σε κάποια θυρίδα τράπεζας. Όταν συνειδητοποίησα πόσο κοστίζει, με έπιασε κρύος ιδρώτας. Ο διευθυντής του Φεστιβάλ Καννών μού είπε: «Κοίταξε να δεις, συνήθως αυτό το βραβείο το παίρνουν άνθρωποι που έχουν φτιάξει και έναν τρόπο ζωής που το υποστηρίζει, οπότε θα σου προτείναμε να τον βάλεις σε ένα ασφαλές μέρος». Και μου το είπε αυτό γιατί μένω σε ένα μικρό διαμέρισμα στην Κυψέλη και είναι λάθος να υπάρχει ένας Χρυσός Φοίνικας στην Κυψέλη. Σίγουρα θα τον έσπαγα από τα νεύρα μου κάποια μέρα ή από απροσεξία!
Ποια ήταν η τελευταία σκέψη που έκανες δευτερόλεπτα πριν πάρεις τον Χρυσό Φοίνικα;
«Μαλάκα, λες να πήραμε τον Φοίνικα;». (γέλια)
Και η πρώτη μόλις τον παρέλαβες;
«Θέλω να πιω λίγο νερό». Μάλιστα, έγινε το εξής ενδιαφέρον: Μου δίνει τον Φοίνικα η πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής, Claire Denis, και με συνοδεύει η Nadine Labaki, που είναι μια σπουδαία νέα σκηνοθέτρια, υποψήφια για Όσκαρ πέρσι με την ταινία Καπερναούμ. Από το στρες της στιγμής, όμως, δεν την αναγνώρισα, νόμιζα πως ήταν μια κοπέλα που απλώς με συνοδεύει, με αποτέλεσμα να γυρίσω και να της πω: «Μπορείς να μου φέρεις λίγο νερό;». Με κοιτά με απορία και μου απαντά «Ποιος εγώ;». Και της ξαναλέω: «Όποιος να ’ναι, δεν με νοιάζει, θα ήθελα λίγο νερό». Κάποια λεπτά μετά κατάλαβα την γκάφα μου και σκέφτηκα «Θεέ μου, τι ντροπή!».
Πρακτικά μετά τη βράβευση άνοιξαν πόρτες που ήταν ερμητικά κλειστές;
Η αλήθεια είναι πως οι πόρτες είχαν αρχίσει να ανοίγουν από την ώρα που πήγα στο Σάντανς, στο μεγαλύτερο φεστιβάλ παγκοσμίως για το ανεξάρτητο σινεμά, με την προηγούμενη μικρού μήκους ταινία μου, τη Σιγή των Ψαριών όταν Πεθαίνουν. Εκεί ως υπότροφος, άρχισα να μιλάω με μεγάλες εταιρείες, παραγωγούς και ανθρώπους που έχουν πάρει Όσκαρ, Φοίνικες και Άρκτους και να διαπιστώνω καταρχάς ότι είναι κανονικοί άνθρωποι. Απομυθοποίησα γρήγορα αυτά που λέμε «star» και «πόρτες ερμητικά κλειστές». Αυτά υφίστανται κυρίως στην Ελλάδα.
Στο εξωτερικό οι άνθρωποι είναι φυσιολογικοί και κάνουν business. Αν τους αρέσει ένα πρότζεκτ, μπαίνουν χωρίς ατέρμονες συζητήσεις, ψέματα, απορρίψεις, επαναθεωρήσεις αποφάσεων κι όλα αυτά τα ωραία «ελληνικά» πράγματα. Πάντως ναι, ο Χρυσός Φοίνικας μου ανοίγει όλες τις πόρτες που χρειάζομαι αυτή τη στιγμή για να μπορέσω να κάνω τη δουλειά μου σωστά. Ήδη δουλεύω πάνω στο πλάνο της επόμενης ταινίας μου, που θα είναι η συνέχεια της προηγούμενης.
Γιατί να συνεχίσει κάποιος να κάνει σινεμά στην Ελλάδα που περιγράφεις παραπάνω;
Γιατί εδώ μένει, εδώ είναι οι συνεργάτες του, οι άνθρωποι που τον πιστεύουν, οι άνθρωποι που εκείνος πιστεύει. Όσοι ασχολούμαστε με το σινεμά στην Ελλάδα γνωρίζουμε ότι είναι οικογενειακή υπόθεση, όπου δίνεται βαρύτητα στις σχέσεις των ανθρώπων. Από την άλλη, δεν είναι απαραίτητο πως οι ιστορίες που γράφω θα συνεχίσουν να είναι στα ελληνικά. Η πρώτη μεγάλου μήκους μου είναι πολύ πιθανό να είναι δίγλωσση, γιατί ένα κομμάτι της θα γυριστεί στην Ελλάδα και ένα άλλο πιθανότατα στην Αμερική. Πάντως, δεν θα ήθελα να με διώξει αυτή η χώρα, λέγοντάς μου «Μάγκα μου, δεν έχουμε λεφτά να σου δώσουμε για να κάνεις σινεμά». Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα γίνονται 40-50 ταινίες τον χρόνο με το budget μιας low budget ταινίας του εξωτερικού – και αυτό από μόνο του είναι τρομακτικό.
Υπάρχει κάτι που θα σε οδηγούσε στο να σταματήσεις να κάνεις σινεμά;
Όχι, δεν υπάρχει τίποτα που να με σταματήσει από το να κάνω σινεμά. Τουλάχιστον σίγουρα αυτά δεν θα είναι τα budget και οι χρηματοδοτήσεις. Θα συνεχίσω να κάνω ταινίες, ακόμη κι αν χρειαστεί να τις τραβάω με το κινητό μου. Θέλω να πω ότι όσο έχω ιστορίες να λέω, θα τις λέω με κάθε κόστος. Μπορεί να με στενοχωρήσουν άνθρωποι; Θα δουλέψω με άλλους ανθρώπους. Μπορεί να μη μου δίνει όσα χρειάζομαι αυτή η χώρα; Θα πάω σε άλλη χώρα. Αλλά σε κάθε περίπτωση, θα κάνω σινεμά!
Πιστεύεις ότι μπορεί μια ταινία να αλλάξει τον κόσμο;
Δεν ξέρω αν το έχει καταφέρει κανείς μέχρι σήμερα, αλλά δεν μπορώ να πάψω να ελπίζω ότι κάποια στιγμή κάποιος θα το καταφέρει!
Παρότι λόγω δουλειάς –ίσως και κάποιας διαστροφής– βλέπεις συνέχεια ταινίες, υπάρχουν είδη που αποφεύγεις συστηματικά;
Όχι, δεν είμαι καθόλου ελιτιστής στο σινεμά, μπορώ να χαρώ εξίσου τόσο μια art ταινία της Σοβιετικής Ένωσης του ’70 όσο και μια κάφρικη αμερικανική κωμωδία. Δεν μπορώ να μπω στη διαδικασία να κρίνω καλλιτεχνικά, ας πούμε, το Scary Movie, αλλά δεν είμαι τόσο δυσκοίλιος ώστε να πω ότι δεν γέλασα. Έχω δει, επίσης, με παρέα το American Pie και έχω περάσει φανταστικά, με όλα τα αρνητικά του.
Έχεις αγαπημένο σινεμά στην Αθήνα;
Θα σου πω! Πιστεύω ότι το πιο ωραίο σινεμά της Αθήνας είναι η Έλλη. Δεν ξέρω γιατί, κάτι συμβαίνει σε αυτό τον κινηματογράφο και αισθάνομαι πάντα ότι θα δω μια ωραία ταινία εκεί μέσα, ακόμη κι αν δεν βλέπω πάντα. Υπάρχει και το Άστορ, το οποίο τα τελευταία χρόνια λειτουργεί, ας πούμε, σαν κρησφύγετο για τους σινεφίλ. Ίσως και λόγω της Χαμένης Λεωφόρου του Ελληνικού Σινεμά που στέγασε. Και υπάρχει και η πιο ρομαντική πλευρά μου, το Παλλάς στο Παγκράτι, στο οποίο είχα την εξής ιδιαίτερη εμπειρία… Βαριέσαι να σ’ την πω;
Το αντίθετο…
Μόλις είχα έρθει στην Αθήνα, τελείωνα το στρατιωτικό μου και ήταν χειμώνας, κοντά Χριστούγεννα. Βρισκόμουν στα πρόθυρα της κατάθλιψης. Δεν άντεχα άλλο με το στρατιωτικό, αισθανόμουν φοβερά μάταιη τη ζωή και την καθημερινότητά μου. Ήθελα μόνο να πηγαίνω κάθε μέρα σινεμά. Κάποια στιγμή βλέπω ότι παίζουν στο Παλλάς Οι Ομπρέλες του Χερβούργου, του Jacques Demy. Δεν γνώριζα την ύπαρξη του συγκεκριμένου σινεμά. Αποφάσισα, λοιπόν, να το ανακαλύψω.
Έξω είχε μηδέν βαθμό Κελσίου. Ζητάω ένα εισιτήριο και η κυρία στον γκισέ με ενημερώνει πως δεν υπάρχει θέρμανση στην αίθουσα. «Δεν έχω πρόβλημα» απαντώ, μπαίνω μέσα και βλέπω αυτό το αρχιτεκτονικό αριστούργημα, μια αίθουσα που διατηρείται αναλλοίωτη σχεδόν εκατό χρόνια. Δεν υπάρχει κανένας στην αίθουσα, οπότε κάθομαι στον δεύτερο εξώστη και λέω «Θα δω ταινία μόνος μου σε ολόκληρο σινεμά, υπάρχει ωραιότερο πράγμα από αυτό;».
Σε λίγη ώρα γίνεται ακόμα πιο ωραίο, όταν μπαίνει μέσα ένας γεροντάκος που κουβαλάει μια σόμπα και τη φέρνει μπροστά στα πόδια μου για να μην κρυώνω. Όταν βγήκα δύο ώρες μετά από την αίθουσα, είχε αρχίσει να χιονίζει. Πραγματικά αισθάνομαι ότι έζησα ένα κινηματογραφικό θαύμα. Οπότε ναι, μάλλον το αγαπημένο μου σινεμά στην Αθήνα είναι το Παλλάς στο Παγκράτι.
Τώρα με τον Χρυσό Φοίνικα έχεις χάσει την ησυχία σου;
Η αλήθεια είναι ότι όλη αυτή η έκθεση και κοινωνικοποίηση δεν είναι του στιλ μου. Σκέψου ότι έχω τους ίδιους φίλους από τότε που ήμουν 5 ετών. Βέβαια, έχω συνέλθει από τον ίλιγγο που έζησα τις τελευταίες εβδομάδες και νιώθω τυχερός, γιατί είναι πολύ εύκολο να σε ρουφήξει όλη αυτή η κατάσταση.
Τις πρώτες ημέρες περπατούσα βράδυ στη Φωκίωνος Νέγρη και άκουγα «Ο Κακάτος δεν είναι αυτός;». Κάποιοι με αναγνώριζαν, αλλά πρόφεραν λάθος το όνομά μου! Επίσης, την πρώτη ημέρα που ήρθα από τις Κάννες με κέρασαν τα σουβλάκια. «Τα σουβλάκια είναι από εμάς» λέει ο ντιλιβεράς. Ή τις προάλλες παρήγγειλα από ένα μαγειρείο και μου ζωγράφισαν με έναν κόκκινο στιλό έναν φοίνικα πάνω στο τάπερ.
Ωραία είναι αυτά…
Ναι, έχουν γέλιο, αλλά θέλω να τελειώσουν γρήγορα, γιατί δεν με αφορούσε ποτέ να γίνω γνωστός. Εμένα η δουλειά μου είναι πίσω από την κάμερα, όχι μπροστά. Γι’ αυτό, αν θες, έγινα σκηνοθέτης.
Ό,τι βλέπεις έξω, αυτόματα στο μυαλό σου το σκηνοθετείς;
Σίγουρα βλέπω τον κόσμο μέσα από το πρίσμα του σινεμά, δηλαδή προφανώς σκέφτομαι τι μουσική μπορεί να ταιριάζει κάπου, τι ωραίο που θα ήταν αυτή η κοπέλα να φορούσε αυτό το φόρεμα σε αυτό το φόντο ή τι ωραία χέρια, θα ήθελα πολύ να τα δω από πιο κοντά. Με το σινεμά υπάρχει αυτή η δυνατότητα, να δεις τα πράγματα από πιο κοντά.
Να σου ευχηθώ «άντε και με το Όσκαρ;».
Μια χαρά δεν είμαι και με τον Φοίνικα; (γέλια). l
INFO
Η ταινία του «Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς», που βραβεύτηκε στις Κάννες, έχει διάρκεια μόλις 9 λεπτά. Θα προβληθεί στις ελληνικές αίθουσες από τον προσεχή Σεπτέμβριο. Αυτή την περίοδο ετοιμάζει την πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, που θα είναι συνέχεια της προηγούμενης και θα πρωταγωνιστούν ξανά οι Νικολάκης Ζεγκίνογλου και Ιώκος – Ιωάννης Κοτίδης.
ΉΞΕΡΕΣ ΟΤΙ…
l Κατάγεται από την Κεφαλλονιά και αρχικά σπούδαζε στη Νομική, την οποία εγκατέλειψε γρήγορα για τον κινηματογράφο.
l Έχει σπουδάσει κινηματογράφο στη Σχολή Καλών Τεχνών του Πανεπιστημίου Μπρουνέλ του Λονδίνου, απ’ όπου αποφοίτησε με «Άριστα».
l Μικρός ήθελε να γίνει «ζωγράφος στη Μονμάρτη»!
l Εμπνεύστηκε την τελευταία, βραβευμένη ταινία του από ένα road trip που έκανε στην Αμερική, όπου συναντούσε βενζινάδικα στη μέση του πουθενά.
l Η ταινία του εκτός από τον Χρυσό Φοίνικα απέσπασε και το Βραβείο Queer Palm στις Κάννες.
l Πρώτη φορά συνάντησε τον Γιώργο Λάνθιμο στις Κάννες, με τον οποίο είχε έναν σύντομο διάλογο. Μάλιστα, τον συμβούλευσε η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία να είναι στα ελληνικά.
l Μέχρι πέρσι παρακολουθούσε το Φεστιβάλ των Καννών από το laptop του, στην Κυψέλη.
l Για τις Κάννες χρειάστηκε να ράψει κοστούμι, καθώς δεν είχε στην ντουλάπα του. «Πλέον, ξέρω τι θα φοράω στους γάμους» λέει χιουμοριστικά.
l Ο πρώτος άνθρωπος που μίλησε στο τηλέφωνο μετά τη βράβευση ήταν ο πατέρας του, ο οποίος ήταν ιδιαίτερα συγκινημένος.
l Η Απόσταση Ανάμεσα στον Ουρανό κι Εμάς είναι η τέταρτη στη σειρά μικρού μήκους ταινία του. Πλέον, με τους πρωταγωνιστές της είναι καλοί φίλοι.
l Τον έναν πρωταγωνιστή της ταινίας τον γνώρισε τυχαία σε κάποιο drag show, ντυμένο γυναίκα, ενώ στην προηγούμενη ταινία του έπαιζε ένας παγωτατζής που γνώρισε πάλι τυχαία στον δρόμο.
l Έχει δουλέψει ως DJ σε μικρά μαγαζιά της Κεφαλλονιάς και του Λονδίνου για περισσότερα από οκτώ χρόνια, ενώ τα τελευταία χρόνια βιοπορίζεται από το σινεμά.
l Δηλώνει κλειστοφοβικός και αγοραφοβικός, εκτός αν βρίσκονται κοντά του δικοί του άνθρωποι.
l Του αρέσει να διαβάζει ποίηση και ο αγαπημένος του ποιητής είναι ο Νίκος Καρούζος.
Πηγή: People
The post Βασίλης Κεκάτος: «Θα συνεχίσω να κάνω ταινίες, ακόμη και αν χρειαστεί να τις τραβάω με το κινητό μου»! appeared first on Peoplegreece.com.