Έλενα Θωμοπούλου: «Δεν θέλω να πουλάω μια εικόνα»

Τι κι αν είναι ντυμένη casual, τα κεφάλια –αντρικά και γυναικεία– ακολουθούν τα βήματά της σαν να είναι άνεμος κι εκείνα ανεμοδούρες. Ήταν πραγματικά αστείο να βλέπω την Έλενα Θωμοπούλου να μπαίνει στο café και τους θαμώνες να ρισκάρουν με το αυχενικό. Εκείνη, cool, παραγγέλνει έναν φυσικό χυμό πορτοκάλι και συζητά σαν να έχει απέναντί της τον κολλητό της. Αυτό δεν αλλάζει ούτε όταν πατάω το «Rec» και μοιράζομαι την πρώτη μου σκέψη. «Νόμιζα πως είσαι κάποιου είδους ντίβα… Look but no touch». Εκείνη γελάει. «Δεν είμαι. Ίσως επειδή εμφανισιακά είμαι αποδεκτή να μου μπαίνει μια ταμπέλα που πολλές φορές με κάνει να νιώθω ότι πρέπει να προσπαθήσω διπλά για να αποδείξω ότι έχω μια ανθρώπινη έκφανση. Είμαι άνθρωπος πάνω απ’ όλα, δεν είμαι η εικόνα μου. Δεν θέλω να πουλάω μια εικόνα».

Πότε ήταν η τελευταία φορά που προσπάθησες να αποδείξεις ότι είσαι πιο cool από ό,τι επικοινωνεί η εικόνα σου;

Εμπνέομαι από καλλιτέχνες που πραγματικά έχουν αφήσει τη δική τους παρακαταθήκη και έχουν δώσει μια πολιτισμική νότα στη χώρα μας, έχουν κάνει τεράστια πράγματα. Βλέπω το μεγαλείο σε ανθρώπους που έχουν μια απλότητα. Δεν μου λέει τίποτα αν κάποιος είναι πολύ διάσημος και πουλάει απλά την εικόνα του, δεν εντυπωσιάζομαι. Εντυπωσιάζομαι πραγματικά από ανθρώπους με πνευματικό επίπεδο και καλλιέργεια. Ανθρώπους που έχουν βάλει το λιθαράκι τους για να προβληματιστείς. Σίγουρα η εικόνα είναι όχημα για να σου δώσει μια ευκαιρία να σε γνωρίσει ο άλλος. Ζούμε σε μια εποχή που βασίζεται στην εικόνα και τη γρήγορη πληροφόρηση, αλλά το θέμα είναι να μη μένουμε στην εικόνα, γιατί ούτε αυτή μένει πολύ.

Πώς προέκυψε η υποκριτική;

Μου άρεσε από μικρή ηλικία το θέατρο και συμμετείχα σε θεατρικές ομάδες στο σχολείο μου, αλλά ποτέ δεν τολμούσα μεγαλύτερη έκθεση. Επειδή, λοιπόν, φοβόμουν να ανέβω στη σκηνή, ήθελα με κάποιον τρόπο να ξορκίσω αυτόν τον φόβο. Συνεργαζόμουν με ένα πρακτορείο και έκανα κάποια διαφημιστικά, ενώ συμμετείχα και σε βιντεοκλίπ του σκηνοθέτη και φίλου μου Απόλλωνα Παπαθεοχάρη. Όλα αυτά είχαν μια μορφή υποκριτικής. Άρχισε να μου αρέσει η διαδικασία και σκέφτηκα να ασχοληθώ με τη σκηνοθεσία. Πήγα στο Αμερικάνικο Κολλέγιο και σπούδασα Σενάριο και Σκηνοθεσία. Μου άρεσε η μαγεία του σινεμά, αλλά δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι ήθελα να γίνω ηθοποιός. Το κατάλαβα όταν πήγα στην Αγγλία, όπου έκανα μαθήματα υποκριτικής και το απολάμβανα. Σκεφτόμουν ότι ήταν κάτι τολμηρό, γιατί ζεις ζωές άλλων ανθρώπων και ενσαρκώνεις διαφορετικούς χαρακτήρες. Γύρισα, λοιπόν, στην Ελλάδα και πήγα σε δραματική σχολή.

Η σκηνοθεσία ήταν το χαλάκι για να κρύψεις τις υποσυνείδητες επιθυμίες σου;

Ναι. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα και ήμουν στο πρώτο έτος της δραματικής σχολής, έγινε μια τεράστια οντισιόν στο Θέατρο Badminton για ένα έργο-αφιέρωμα στον Μίκη Θεοδωράκη. Ήταν η Καμεράτα, τριάντα ηθοποιοί, μεταξύ αυτών ο Μάινας, ο Λεμπεσόπουλος κ.ά., σε σκηνοθεσία Θέμη Μουμουλίδη. Μια τεράστια παραγωγή. Έγινε, λοιπόν, η οντισιόν για σπουδαστές δραματικών σχολών, με τις συμμετοχές να αγγίζουν τις 3.000. Σκέφτηκα «Θα πάω κι εγώ, δεν χάνω κάτι». Έψαχναν πρόσωπα για δύο ρόλους και με πήραν. Εγώ και μια κοπέλα από το Εθνικό τα καταφέραμε. Ήταν σαν ένα μήνυμα από το σύμπαν ότι έκανα τη σωστή επιλογή. Ήταν τέσσερις οντισιόν. Πέρασα την πρώτη, ακολούθησε δεύτερη και μετά είχαμε αυτοσχεδιασμό.

Είχες κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ;

Δεν είχα προσδοκίες. Πήγα για να το απολαύσω. Όσες φορές κάνω κάτι στη ζωή μου χωρίς να ανυπομονώ για την εξέλιξη, νιώθω ότι μου βγαίνει σε καλό. Όταν το περιμένω και το αποζητώ, δεν συμβαίνει συνήθως το ίδιο.

The post Έλενα Θωμοπούλου: «Δεν θέλω να πουλάω μια εικόνα» appeared first on Peoplegreece.com.

πηγή