Μιχάλης Βιολάρης: ”Μέχρι να ξεκαβαλήσω το καλάμι, μεγάλωσα. Έτσι δεν έκανα οικογένεια”

θέλω τώρα λίγο να μου μιλήσετε για την προσωπική σας ζωή! Δεν παντρευτήκατε ποτέ… Ενώ, σίγουρα, όπως είπατε κι εσείς είχατε εμπειρίες πολλές…
Ναι, δεν έτυχε! Τι να πω; Άλλωστε λές να ενδιαφέρει κανέναν;  Εγώ νομίζω ότι με χάλασε η νυχτερινή εργασία. Με χάλασε ο τρόπος εργασίας. Με χάλασε η προσέλευσή. Καταρχήν, το βασικότερο από όλα είναι ότι μου αφαίρεσε την έννοια της γυναίκας-μητέρας, της γυναίκας-συζύγου και μου τόνισε πολύ την έννοια της γυναίκας-γκόμενας, της γυναίκας να περάσουμε ωραία και να φύγουμε. Αυτό ήτανε το κακό της νύχτας. Και αυτό συμβαίνει με το 99% όλων των καλλιτεχνών, είτε ηθοποιοί είναι, είτε τραγουδιστές . Δεν μου άξιζαν αυτές οι ωραίες γυναίκες. Και πνευματικά ωραίες και σωματικά ωραίες και εμφανισιακά.  Δικαιούμαι να έχω 1-2 γυναίκες, αλλά αυτή η προσέλευσή, η τεράστια λόγω του τραγουδιού, θα πρέπει να πω ότι μου χάλασε την εμπιστοσύνη που θα είχα σε μία γυναίκα. Έπρεπε να παντρευτώ  μία όμως. Μου το είπε και η μητέρα μου αυτό. Αλλά πίστευα πως δεν θα μεγαλώσω ποτέ. Και ξαφνικά ανακάλυψα ότι έφτασα 55 και μετά πιο πάνω και … ήταν αργά μετά!!

Κάποια στιγμή καβαλάς το καλάμι… Καβάλησα το καλάμι μέχρι να το ξεκαβαλήσω, μεγάλωσα…  Βέβαια νομίζεις πως είσαι κατακτητής, ενώ τίποτα από όλα αυτά δεν είσαι.

 Για μένα το ταλέντο, δεν φτάνει.  Ανακάλυψα στη διάρκεια ότι δίπλα από το ταλέντο θέλει πολύ δουλειά.  Αυτή την πολύ δουλειά, την έκανε ο Νταλάρας. Και βέβαια αναγνωρίστηκε, αλλά με έναν τρόπο που δεν μου πάει εμένα, πάει σε αυτόν! Η σκληράδα αυτή, γιατί αυτό θέλει και σκληράδα, θέλει να πατάς, που λέει ο λόγος, επί πτωμάτων.

Μετά ενώ ο Καζαντζίδης, με έχει κάνει και δάκρυσα, σε ορισμένα τραγούδια, ήταν ένας αυθόρμητος τραγουδιστής, χωρίς σπουδές αλλά με ψυχή σε έκανε να κλαίς.

 Όταν λοιπόν χάνεις τη μητέρα σου, ας πούμε, και άκου αυτό το τραγούδι σε πιάνει ένα ρίγος και κλαις. Λοιπόν, ο Νταλάρας σε κανένα τραγούδι δεν με συγκίνησε. Τι σημαίνει αυτό; Γιατί το λέω αυτό; Το λέω διότι συναίσθημα δεν είναι εύκολο να βγει με την πολλή δουλειά και το ταλέντο και λοιπά. Το συναίσθημα μπορεί να σου βγει μόνο του, όπως ο Καζαντζίδης σ’ ένα σημείο, υπάρχει έτσι μέσα του ένα αναφιλητό, που βγαίνει. Που δεν βγαίνει διδασκόμενο… Ας υπάρχει μία ατέλεια, αλλά βγάλε μου, ας πούμε, τα σωθικά! Ε; Κάπως έτσι!