ΣΕΞ & ΣΙΝΕΜΑ: Όταν ο κινηματογράφος σπάει κάθε ταμπού στο σεξ!

Δεν είναι η πρώτη φορά που ταινία θίγει θέμα ταμπού όπως ο σαδομαζοχισμός, που προκύπτει εν προκειμένω σε μια καθαρά ρομαντική σχέση -εκείνος είναι νέος, ωραίος, πετυχημένος και πλούσιος, εκείνη νέα, ωραία, αθώα και στη δούλεψή του. Το μόνο που καθιστά το ειδύλλιο διαφορετικό από ένα κλασικό ρομάντσο είναι τοσεξ, «κεφάλαιο» που στην πορεία του σινεμά ανά τις δεκαετίες έχει προσεγγιστεί από πολλές πλευρές κι έχει σοκάρει -άλλοτε διασκεδαστικά, κι άλλοτε σαν γροθιά στο στομάχι, θεατές σε όλο τον πλανήτη.

Ας κάνουμε μια μικρή βόλτα στην ιστορία του σεξ στη μεγάλη οθόνη, μέσα από ερωτικές σκηνές που σόκαραν, συζητήθηκαν και σημάδεψαν την κινηματογραφική ιστορία:

Από το πρώτο φιλί -με κλειστά στόματα- μέχρι τις «τερατωδώς πρόστυχες»για την εποχή «Δαιμονισμένες», το «Τελευταίο τανγκό στο Παρίσι», τοβασανιστικό «Σαλό» την αισθησιακή σχέση της Κιμ Μπάσιντζερ με ζαρζαβατικά και φρούτα στις «9 ½ εβδομάδες», το σοκαριστικό «Crash», την ηδονοβλεπτική ματιά του «Sleeping beauty» και το αληθινό σεξ σε «Brown Bunny» ή «Nymphomaniac»…

«The Kiss» (1896)

Πριν φτάσουμε στα… βαριά, ας ξεκινήσουμε από τα -για τα σημερινά δεδομένα- πολύ light. Δηλαδή, από το πρώτο φιλί σε φιλμ που προβλήθηκε δημοσίως, το οποίο σκανδάλισε δεόντως το 1896. Σήμερα δείχνει αθώο έως αφελές (μόλις που ακουμπούν τα χείλη τους στιγμιαία και επαναλαμβανόμενα), τότε, το φιλμάκι «The Kiss» διάρκειας 47 δευτερολέπτων είχε προκαλέσει τα χρηστά ήθη κι είχε χαρακτηριστεί -επιεικώς- αηδιαστικό. Υπεύθυνος γι’ αυτό -όπως και για πολλά άλλα- είναι ο Τόμας Εντισον, πρωταγωνιστούν η Μέι Ιργουιν και ο Τζον Ράις.

«The Outlaw» (1943)

Μάλλον αθώος -σήμερα- δείχνει και ο λόγος που το 1943 η ταινία “The outlaw” (“Η παράνομος”) με τη Τζέιν Ράσελ απαγορεύτηκε μία εβδομάδα μετά την πρεμιέρα της. Αυτός ήταν το στήθος της Τζέιν Ράσελ, που πρόβαλλε μεγαλόπρεπο -από τη φύση του- μέσα από τα ανοιχτά ντεκολτέ της. Για τους κανόνες του ηθικού κώδικα του Χόλιγουντ τότε έπεσε πολύ βαρύ και η ταινία απαγορεύτηκε, ως επιζήμια για την ηθική υγεία των θεατών. Η αφίσα της σήμερα θεωρείται μια από τις θρυλικές και πιο σέξι στην ιστορία του κινηματογράφου.

«Lolita» (1962)

Ο Στάνλεϊ Κιούμπρικ είχε επαναλάβει πολλές φορές κατά τη διάρκεια της μετέπειτα καριέρας του πως είχε σκυλομετανιώσει για την απόφασή του να μεταφέρει στον κινηματογράφο το ερωτικό αριστούργημα του Βλαντιμίρ Ναμπόκοφ, “Λολίτα” το 1962. Σε μια εποχή που η αυστηρή λογοκριτική μανία των καιρών, τον ανάγκασε να ανεβάσει κατά δύο χρόνια την ηλικία της ηρωίδας (από 12 χρονη έγινε 14χρονη) και να αποφύγει τις ερωτικές σκηνές (με αυτήν και τον μεσήλικα πατριό της), και πάλι η ταινία προκάλεσε κύμα διαμαρτυριών σκανδαλίζοντας και μόνο με τη σκηνή που εκείνος απλώς της βάφει τα νύχια των ποδιών.

«The Devils» (1971)

Οι δεκαετίες αλλάζουν και οι καιροί απαιτούν πια ελευθερία σε όλα τα επίπεδα -περιλαμβανομένης της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Η ταινία του Κεν Ράσελ“The Devils” (“Οι Δαιμονισμένες”), που είναι ένα μείγμα σεξουαλικότητας, βίας και θρησκείας, προκαλεί έντονες αντιδράσεις και χαρακτηρίζεται «τερατωδώς πρόστυχη». Ο Κεν Ράσελ αναγκάστηκε να κόψει ολόκληρες σκηνές, όμως και πάλι υπήρξαν πολλές που προκάλεσαν έντονα όπως το ερωτικό τρίγωνο του Ολιβερ Ριντ, της Βανέσα Ρέντγκρεϊβ και του Εσταυρωμένου.

«Last Tango in Paris» (1972)

Εδώ έχουμε μια από τις κλασικότερες ερωτικές ταινίες του σινεμά, με την οποία ο τολμηρός Μπερνάρντο Μπερτολούτσι κατάφερε να ταράξει ακόμα και τα φιλελεύθερα πνεύματα της εποχής. Ο Μπερτολούτσι έμεινε πιστός στο προκλητικό βιβλίο, χωρίς να φοβηθεί τις ιδιαίτερα τολμηρές ερωτικές σκηνέςανάμεσα στους δύο πρωταγωνιστές, Μάρλον Μπράντο και Μαρία Σνάιντερ, με πλέον γνωστή, σοκαριστική -και κλασική πια- αυτή με το βούτυρο. Σε μεταγενέστερες συνεντεύξεις της, η Σνάιντερ δήλωνε ότι κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων έκλαιγε με αληθινά δάκρυα και ότι μέσα της θεωρούσε τον Μπερτολούτσι “γκάγκστερ και νταβατζή”.

«Salo» (1975)

Σαράντα χρόνια μετά τη δημιουργία της, η ταινία “Σαλό, 120 μέρες στα Σόδομα”, του Πιερ Πάολο Παζολίνι (ο οποίος δολοφονήθηκε λίγες εβδομάδες πριν από την πρεμιέρα της), παραμένει μια γροθιά στο στομάχι. Σε πολλές χώρες, όπως στη Βρετανία, η προβολή της ήταν απαγορευμένη μέχρι το 2000. Ο Παζολίνι, παίρνοντας αφορμή από το έργο του Μαρκήσιου Ντε Σαντ“120 μέρες στα Σόδομα” έθεσε τους θεατές μπροστά από σκληρό, σαδομαζοχιστικό σεξ φτάνοντας μέχρι και στην κοπροφιλία. Διάσημοι κριτικοί της εποχής αρνήθηκαν να δουν την ταινία, που παραμένει βασανιστική μέχρι και σήμερα.

«Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» (1981)

Μετά το «Σαλό», η σεξουαλική επανάσταση των ’80s δείχνει πολύ… light, κατά τη διάρκειά της, πάντως, οι ερωτικές σκηνές σε μεγάλες κινηματογραφικές παραγωγές προκάλεσαν, σκανδάλισαν, σόκαραν, αλλά και τιμήθηκαν δεόντως από το κοινό. Μια από τις πλέον κλασικές σκηνές της κινηματογραφικής ιστορίας, έρχεται στο remake της ταινίας «Ο ταχυδρόμος χτυπάει πάντα δυο φορές» («The postman always rings twice») με δύο από τους μεγάλους σταρ της εποχής, Τζακ Νίκολσον και Τζέσικα Λανγκ. Εδώ δεν υπάρχει βούτυρο, αλλά αλεύρι, καθώς οι δύο πρωταγωνιστές κάνουν σεξ πάνω σε ένααλευρωμένο τραπέζι κουζίνας, σε μια ταινία που στο σύνολό της κινείται γύρω από το αυτοκαταστροφικό και το μοιραίο ενός ισχυρού ερωτικού πάθους. Μεγάλο μέρος της επιτυχίας της οφείλεται στην απίστευτη χημεία μεταξύ των πρωταγωνιστών της.

«9 ½ Weeks» (1986)

Και φτάνουμε σε μια ταινία που στιγμάτισε τη δεκαετία της: η Κιμ Μπάσιντζερ κάνει ένα από τα διασημότερα αισθησιακά στριπτίζ στην κινηματογραφική ιστορία, ο Μίκυ Ρουρκ -πολλά χρόνια πριν μεταλλαχθεί σε είδωλο των μπότοξ- σαγηνεύει γυναίκες όλων των εθνών, δένοντάς της τα μάτια και βάζοντας στο παιχνίδι του σεξ παγάκια, φρούτα και ζαρζαβατικά: βρισκόμαστε φυσικά στις «9 ½ εβδομάδες». Η ταινία προκαλεί και σοκάρει -μάλλον ευχάριστα- το κοινό, και παράλληλα στέκεται η αρχή μιας σειράς ανάλογων ταινιών γύρω από παθιασμένες σχέσεις (που θυμίζουν ερωτικά έως soft πορνό βίντεο κλιπ).

«Βασικό ένστικτο» (1992)

Παραμένουμε στα πιο light για την ταινία, που επίσης σημάδεψε τη δεκαετία της και ανέδειξε σε -εσαεί- σύμβολο του σεξ τη Σάρον Στόουν. Εδώ έχουμε επίσης αρκετό -και παθιασμένο- σεξ σε διάφορες στάσεις και συνδυασμούς, όμως η σκηνή που κάνει τη διαφορά δεν περιλαμβάνει ερωτική περίπτυξη, αρκείται στο γυμνό: η Σάρον Στόουν αλλάζει σταυροπόδι κατά τη διάρκεια αστυνομικής ανάκρισης χωρίς να φορά εσώρουχο. Αυτή είναι παράλληλα και η σκηνή του σινεμά που έχει τις περισσότερες «παύσεις» (έχει πατηθεί το pause από το κοινό, που θέλησε να δει καλύτερα…).

«Crash» (1996)

Η δεκαετία μπαίνει στο δεύτερο μισό της με ταινίες που τολμούν να θίξουν μεγάλα ταμπού γύρω από το σεξ, προκαλώντας το κοινό με ακραίες σκηνές. Το«Crash» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα: εδώ το σεξ εστιάζεται σε κάποιες από τις πιο σκοτεινές πτυχές της ανθρώπινης επιθυμίας, σε αυτό που αποκαλείται «μαζοχιστική συμφοροφιλία», μια μορφή σεξουαλικής παραφιλίας που αναζητεί τη διέγερση μέσα από αυτοκινητιστικά ατυχήματα. Εδώ βλέπουμε το σεξ να γίνεται από τραυματισμένους -η ιδέα και μόνο σοκάρει πριν ακόμα βγει η ταινία. Οσυνδυασμός βίας και σεξ είχε προκαλέσει έντονες διαμαρτυρίες και μιακαμπάνια που απαιτούσε την απαγόρευσή της στη Μεγάλη Βρετανία -την οποία είχε ξεκινήσει η Daily Mail.

«The Brown Bunny» (2003)

Η είσοδος στον νέο αιώνα φέρνει μαζί της αληθινό αλλά και σε κοντινό πλάνο σεξ στο mainstream σινεμά. Χαρακτηριστική εδώ είναι η περίπτωση του«Brown Bunny», με την Κλοέ Σεβινί και τον Βίνσεντ Γκάλο -που παρουσιάζει χωρίς καμία λογοκριτική παρέμβαση σκηνή στοματικού σεξ. Η ταινία σοκάρει και προκαλεί κοινό και κριτικούς, πολλοί από τους οποίους «θάβουν» με τα χειρότερα λόγια το φιλμ. Δείγμα του πώς αντιμετωπίστηκε τότε, είναι η κριτική που είχε κάνει ο καταξιωμένος Ρότζερ Εμπερτ: «Είχα κάνει κάποτε κολονοσκόπηση και μετά ο γιατρός μου έδειξε σε βίντεο ολόκληρη τη διαδικασία της. Ηταν λιγότερο ενοχλητικό από το Brown Bunny». Ανάλογη, εξίσουρεαλιστική προσέγγιση απέναντι στο σεξ, είχε ένα χρόνο μετά και η ταινία «9 Songs», που προσέφερε πολυάριθμες σκηνές αληθινού σεξ (στο κρεβάτι, στην μπανιέρα, στο πάτωμα…).

«Αντίχριστος» (2009)

Το 2009, ο Λαρς Φον Τρίερ, συνδυάζει το σεξ με τον θάνατο, όχι όμως με τον τρόπο που το έκανε νωρίτερα το «Crash». Εδώ το σεξ είναι ασύλληπτα τρομερό και προκλητικά θανατηφόρο. Η Σαρλότ Γκένσμπουργκ και ο Γουίλεμ Νταφόεείναι οι γονείς που κάνουν σεξ την ώρα που το βρέφος τους πέφτει από το παράθυρο και σκοτώνεται. Το ακραίο γεγονός οδηγεί σε περαιτέρω άκρα ψυχανάλυσης και αυτοτιμωρίας, πάντα μέσα από τη σεξουαλική πράξη.

«Sleeping Beauty» (2011)

Το 2011, η Αυστραλία μέσα από δύο κυρίες, την Τζέιν Κάμπιον και τη Τζούλια Λι στο σενάριο και στη σκηνοθεσία, παρουσιάζει μια ταινία που γοητεύει και ταυτόχρονα προκαλεί. Το γυμνό ή το σεξ είναι ο καμβάς πάνω στον οποίο απλώνεται μια ιστορία υψηλής αισθητικής και κομψότητας, που τρομάζει. Ηγύμνια κορμιών -και ψυχών- είναι το χαρακτηριστικό της ταινίας που προκαλεί και ανοίγει συζήτηση γύρω από θέματα – ταμπού που θέλεις να αποφεύγεις να μιλήσεις γι’ αυτά.

«Nymphomaniac» (2013, 2014)

Εντάξει, ο… αχός του «Nymphomaniac» είναι πολύ πρόσφατος για να έχουμε… ξεχάσει την ωμή και ρεαλιστική δημιουργία του αιρετικού Λαρς Φον Τρίερπάνω στη μανία μιας γυναίκας για σεξ παντού και πάντα. Εδώ ο mainstream κινηματογράφος και το πορνό συνδυάζονται για ένα κινηματογραφικό έργο που όχι απλώς κλείνει το μάτι, αλλά απλώνει και το χέρι στην πορνογραφία -και της λέει… welcome. Κι εδώ δεν υπάρχει συγκεκριμένη σκηνή, αλλά πολλαπλές σκηνές βίαιου, άγριου, ομαδικού και ενίοτε σαδομαζοχιστικού σεξ που συζητήθηκαν και σόκαραν.

thetocmagazine.gr