Από τη Βένια Καραγιάννη,

Ο Sergei Polunin, τα χαρισματικό παιδί του μπαλέτου που θεωρείται διάδοχος του Nureyev μιλά για όλα στο people λίγο πριν βρεθεί στην Αθήνα για τις τρεις sold out εμφανίσεις του στο Παλλάς μαζί με τη σύντροφό του Natalia Osipova.

Ισχύει αυτό που είχες πει, ότι ο χορός ήταν επιλογή της μαμάς σου και όχι δική σου; Παρόλο που είχες αντιδράσει παλαιότερα σε αυτή την καταπιεστική συμπεριφορά, πιστεύεις ότι σου έκανε καλό τελικά;

Η μητέρα μου ήταν ο εμπνευστής της καριέρας που έχω σήμερα. Εκείνη αποφάσισε τη γυμναστική και το μπαλέτο. Εκείνη με έστειλε να συνεχίσω τις σπουδές μου στο Λονδίνο. Ήμουν όλη της η ζωή. Θυσιάστηκε για μένα, μου έδωσε τα πάντα. Δεν ήταν ιδιαίτερα καταπιεστική. Όχι πιο πολύ από τις άλλες μητέρες. Από τότε όμως που έφυγα από την Ουκρανία, με τα ταξίδια και τις επαγγελματικές υποχρεώσεις, δυστυχώς, δεν τη βλέπω τόσο συχνά.

Πόσο εύκολο είναι για ένα μικρό αγόρι να αντέξει την σκληρή πειθαρχία και την καταπίεση του μπαλέτου; Υπήρξαν φορές που ήθελες να παρατήσεις;

Ποτέ δεν ήταν σκληρή η πειθαρχία του χορού για μένα. Λάτρευα αυτό που έκανα και μπορούσα να το κάνω αβίαστα όλη τη μέρα. Το διασκέδαζα. Ποτέ δεν σκέφτηκα να τα παρατήσω. Η γυμναστική ήταν για μένα αυτό που δεν άντεχα. 6 ώρες την ημέρα προπόνηση και αγώνες κάθε εβδομάδα. Αυτό δεν άντεχα. Με το χορό όμως όλα ήταν διαφορετικά, ήμουν στο στοιχείο μου. Ήταν και είναι μία μοναδική αίσθηση. Τέλεια!

Πώς ήταν η ζωή στην Αγγλία;

Δεν είχα καμία απολύτως δυσκολία στην Αγγλία. Για μένα ήταν ένα όμορφο παραμύθι, ήταν χώρα μαγική. Ένιωσα περίφημα όταν έφτασα εκεί, κυριολεκτικά από την πρώτη στιγμή που πάτησα το πόδι μου. Το σχολείο τέλειο. Ήταν όλα τόσο διαφορετικά για μένα, τόσο πρωτόγνωρα σε σχέση με όλα όσα είχα ζήσει μέχρι τότε στην Ουκρανία. Μου άρεσαν οι άνθρωποι, η ευγένειά τους, το στιλ τους. Μου άρεσε η κουλτούρα τους. Το σχολείο εκεί μου έδωσε πολλά. Πέρασα καταπληκτικά σε αυτό το σχολείο. Επίσης, το Rudolf Nureyev Foundation με βοήθησε πολύ.

sergei-polunin-people-181-7

Έγινες ο πιο νέος πρώτος χορευτής στο Βασιλικό Μπαλέτο. Ήταν βαρύ το φορτίο που κουβαλούσες;

Καθόλου. Αυτό επιδίωξα, αυτό πέτυχα. Πάντα, από μικρός, ήθελα να γίνω πρώτος. Όταν ξαφνικά έγινα, υπήρξε πρόβλημα γιατί δεν είχα πια στόχο, τον είχα κατακτήσει.

Υπήρξαν φορές που οι απαιτήσεις των άλλων –των δάσκαλων, των γονιών σου– σε βάραιναν;

Δεν μου άρεσε το θεωρητικό κομμάτι του σχολείου, το διάβασμα. Οι απαιτήσεις των δασκάλων πάντα ήταν κάτι ανυπόφορο για μένα και την ιδιοσυγκρασία μου. Προτιμώ και χαίρομαι με τη δουλειά του σώματος, αλλά δεν τα πάω καλά με τα κλασικά μαθήματα γενικά. Από τα 3 έως τα 6 ήμουν ευτυχής και μετά ξανά από τα 13 μου, που ήμουν πλέον σε σχολείο μπαλέτου.

Πώς αποφάσισες να φύγεις από τα Βασιλικά Μπαλέτα;

Κάποια στιγμή στα Βασιλικά Μπαλέτα πίστεψα ότι έκλεισε ο κύκλος μου. Η ρουτίνα, η συνήθεια, η επανάληψη με σκότωναν αργά και βασανιστικά.Ήθελα κάτι νέο, κάτι διαφορετικό, κάτι να με ανανεώσει. Μια πρόκληση. Μια πρόσκληση, αν θέλετε, να γίνω καλύτερος. Πολλοί προσπάθησαν να με μεταπείσουν, αλλά δεν τα κατάφεραν. Και δεν έχω μετανιώσει, φυσικά.

Μήπως τελικά καμιά φορά είναι «κατάρα» να πετυχαίνεις πολλά πράγματα πολύ γρήγορα;

Πάντα ήθελα να πετύχω την πρωτιά. Βέβαια, όταν έφτασα το στόχο μου τόσο νέος, οφείλω να πω ότι χάθηκα για λίγο. Αναρωτήθηκα «αυτό ήταν όλο;». Δεν είναι κατάρα, αν δεν εγκαταλείπεις.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.