Kάτια Δανδουλάκη: «Έχω μια ευτυχισμένη ζωή»!
Σε λίγες μέρες η Κάτια Δανδουλάκη θα παίξει για πρώτη φορά τραγωδία στην Επίδαυρο, κάτι που τη στέλνει αμέσως στην στρατόσφαιρα των κλασσικών ερμηνευτριών. Το παράξενο είναι ότι κάτι τέτοιο δεν το έχει ανάγκη. Γιατί εδώ και τέσσερις δεκαετίες κατέχει μια ξεχωριστή θέση ανάμεσα στις μεγάλες θεατρίνες…
Βγάζει από την τσάντα της ένα σημειωματάριο. Εκεί σημειώνει από τα σημαντικά ραντεβού μέχρι τα ψώνια της εβδομάδας. Το αφήνει διακριτικά στο τραπεζάκι του φουαγέ στο Εθνικό Θέατρο και πιάνει το φλιτζάνι με τον καφέ. Πριν τη συναντήσω, μου είχαν πει πως «με την Κάτια δεν θα βαρεθείς ούτε λεπτό». Της το λέω. «Νομίζω, ναι, είμαι καλή συνομιλήτρια. Επίσης, δίνω καλές συμβουλές. Τουλάχιστον αν κρίνω από τους φίλους που με παίρνουν τηλέφωνο σε ανύποπτες ώρες για να με ρωτήσουν κάτι για τα επαγγελματικά ή τα ερωτικά τους». Για τους φίλους της είναι η καλή συμβουλάτορας που σηκώνει το τηλέφωνο ακόμη και περασμένα μεσάνυχτα, για τους συναδέλφους της η ηθοποιός που χαίρονται να δουλεύουν μαζί της, για όλους εμάς η μεγάλη θεατρίνα αλλά και η γυναίκα χωρίς ηλικία. «Αυτό πάλι πού το πας; Προχωράω στον δρόμο και ακούω συνεχώς: “Η Δανδουλάκη είναι αυτή; Πώς κρατιέται έτσι;”».
Ωραίο δεν είναι αυτό να τ’ ακούς;
Ναι, το χαίρομαι. Κάποτε ένας οδηγός ταξί με ρώτησε “Είστε η κόρη της;”.
Και τι απαντήσατε;
Γέλασα… Εντάξει, τους καταλαβαίνω, βάζουν τα χρόνια κάτω και λένε “Τι γίνεται εδώ; Μόνο εμείς μεγαλώνουμε;”. Αλλά το λένε με χαρά, όχι με κακία.
To θέμα είναι εσείς πώς νιώθετε…
Νιώθω η καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Και δεν αναφέρομαι τόσο στην εξωτερική εμφάνιση όσο στο μέσα μου κομμάτι. Με τα χρόνια με αγάπησα. Και πλέον επιλέγω συνειδητά τη χαρά και την αισιοδοξία. Γιατί ζωή χωρίς να απολαμβάνεις, δεν αξίζει τον κόπο.
Δεν το ακολουθούσατε αυτό παλαιότερα;
Κοιτώντας πίσω, θα σου πω ότι κάποιες φορές με αδίκησα. Μάλλον δεν με αγαπούσα τόσο. Τον κούρασα πολύ τον εαυτό μου στη δουλειά, δεν τον ντάντεψα όσο χρειάστηκε. Δεν ντάντεψα την ψυχή μου. Ήμουν συνεχώς με ένα «πρέπει» και ένα «Δεν προλαβαίνω» κι αυτό κάπου με κούρασε.
Πώς να προλάβετε με τόσα σημειωμένα ραντεβού που βλέπω στο ημερολόγιο;
Έχω τρέλα με αυτό. Θέλω να είμαι πάντα συνεπής στα ραντεβού μου γιατί… δεν προλαβαίνω (γέλια). Θυμάμαι αυτό το είχα πρωτακούσει από τον Διονύση Φωτόπουλο, τριάντα χρόνια πριν. Είχαμε δώσει ραντεβού 8.30 το πρωί στο θέατρο, 8.25 ο Φωτόπουλος ήδη κατηφόριζε. Τον ρώτησα λοιπόν πώς γίνεται να είναι πάντα τόσο ακριβής στα ραντεβού του και μου απάντησε πως «Δεν προλαβαίνω να κάνω αλλιώς». Αργότερα, κατάλαβα τι εννοούσε…
Γιατί όταν έχεις είκοσι ραντεβού σε μια μέρα, στο ένα να καθυστερήσεις, σε παίρνει η μπάλα μετά. Επίσης, είναι κάτι που έμαθα να σέβομαι στη δουλειά γιατί έχω ταλαιπωρηθεί από συναδέλφους που δεν ήταν συνεπείς στα γυρίσματα. Ξέρεις, τώρα τελευταία συμβαίνει αυτό. Παλιά σε απέβαλλε αμέσως το σύστημα. Δεν υπήρχε, δηλαδή, περίπτωση ούτε σαν σκέψη να καθυστερήσεις…
Τι είναι αυτό που θυσιάζετε για να τα προλάβετε όλα;
Το να γυρίσω κατάκοπη το βράδυ στο σπίτι και να μπορώ να κάνω με την ησυχία μου ένα μπάνιο, να βάλω ψηλά τα πόδια να ξεκουραστούν και να απολαύσω μια ταινία. Κάθε φορά που λέω «Τώρα θα το κάνω», κοιτάζω το ρολόι και βλέπω ότι είναι ήδη 2.30 το βράδυ και στις 6.30 πρέπει να σηκωθώ. Μόνο τα τηλέφωνα που χρειάζεται να κάνω για να συνεννοηθώ για διάφορες υποχρεώσεις είναι μία με δύο ώρες την ημέρα. Αλλά δεν παραπονιέμαι. Ό,τι κάνω το κάνω με κέφι πάντα.
Ζείτε τη ζωή που θέλετε;
Έχω μια ευτυχισμένη, ευλογημένη και γεμάτη ζωή. Αν ξαναρχόμουν στη ζωή σαν ψυχή, θα ’θελα να ξαναζήσω ακριβώς τις ίδιες καταστάσεις και τα ίδια όνειρα με τους ίδιους ανθρώπους. Γιατί έζησα μια ζωή κάνοντας τις επιλογές που ήθελα. Πλήρωσα τα λάθη μου, αγάπησα και αγαπήθηκα, βίωσα και τα καλά και τα κακά, σαν ένα μαγικό παραμύθι. Είμαι ευγνώμων, δεν αισθάνομαι κανένα ανικανοποίητο και καμιά έλλειψη μέσα μου. Να! Η μόνη λαχτάρα που έχω, αν θέλεις, είναι να δω τον κόσμο ή να κάνω διακοπές με άνεση χρόνου και χρημάτων. Αλλά ταξίδεψα πολύ μέσα από το θέατρο, τώρα που το σκέφτομαι. Είχα αντίβαρο.
Κρατώ το «αγάπησα και αγαπήθηκα».
Ναι, ξέρεις η αγάπη δεν σου δίνεται σαν κομφετί που πέφτει από τον ουρανό, σαν ένας χαρτοπόλεμος. Η αγάπη σού δίνεται γιατί δίνεις. Σου προσφέρεται γιατί προσφέρεις. Είμαι σίγουρη για αυτό. Αγαπήθηκα πολύ γιατί αγάπησα πολύ. Τον άνθρωπο της ζωής μου που «έφυγε», τους γονείς μου που «έφυγαν» και εκείνοι, τους φίλους μου, τους οποίους έχω ακόμη σήμερα. Και στους φίλους μου συγκαταλέγω και πολλούς συναδέλφους μου. Έχω μεγάλη οικογένεια μέσα από το θέατρο. Κι αυτό είναι ευτυχία! Μακριά από μένα οι ανούσιες σχέσεις, βαριέμαι.
Τι κρατάτε από τον άνθρωπο της ζωής σας; Ποια λόγια και εικόνες;
Μονάχα εικόνες και λόγια τρυφερότητας υπάρχουν όποτε σκέφτομαι τον Μάριο (σ.σ. Πλωρίτη). Αυτός ο άνθρωπος με έχει σφραγίσει ολόκληρη με γνώση, αγάπη όλων των ειδών και όνειρα που φτιάχναμε μαζί, παρότι μας χώριζαν πολλά χρόνια. Μετά τον χαμό του, έπρεπε να περάσει πολύς καιρός για να μπορέσω να ξαναμιλήσω σε μια καινούρια γλώσσα. Ο Μάριος ήθελε πάντα να με βλέπει χαρούμενη: με έναν ρόλο ή ένα ταξίδι. Είτε πηγαίναμε μαζί είτε πήγαινα με τις φίλες μου, ο Μάριος ήταν χαρούμενος. Και αυτό είναι πολύ σπάνιο να το βρεις σε σύντροφο. Συνήθως υπάρχει ανταγωνισμός…
Λόγω της διαφοράς ηλικίας δεν υπήρχε σε εσάς;
Μάλλον, ναι. Είχε χορτάσει τη ζωή του και δεν είχε να ανταγωνιστεί κάτι. Το δόσιμό του σε μένα ήταν για μένα. Και εγώ από εκείνον έπαιρνα όλη την εμπειρία, τη σοφία και την αγάπη. Τρελαινόμουν να μου μαθαίνει πράγματα ο Μάριος, γιατί μιλούσε πάντα πολύ απλά και συνοπτικά. Καμιά φορά τον ρωτούσα «Πώς τα θυμάσαι όλα αυτά; Πες μου!».
Πήγαινε στο βιβλιοπωλείο και τον πείραζα, λέγοντάς του «Θέλω να μου πάρεις ένα βιβλίο που να έχει συμπυκνωμένη όλη την ελληνική ιστορία αλλά μην πεις ότι είναι για μένα και ντραπείς. Θα πεις ότι έχεις ένα ανιψάκι που είναι 10 χρόνων και θέλει να μάθει την ιστορία της νεότερης Ελλάδας συνοπτικά. Να δω, βρε Μάριε, τι θα σου δώσουν…». Γελούσε εκείνος…
Ήταν διορατικός; Έλεγε πράγματα που τα βλέπετε τώρα να συμβαίνουν;
Τώρα οι άνθρωποι βγάζουν τα άπλυτά τους στη φόρα. «Τι μου έκανε ο άντρας μου», «Τι του είπα και τι μου είπε». Αυτό ο Μάριος το έλεγε «ορμή προς ανακοίνωση». Πρόκειται για ένα σύνδρομο που, ειδικά σήμερα, συμβαίνει κατά κόρον. Προσωπικά, ένα σημαντικό μου ζήτημα θα προτιμούσα να το μοιραστώ με κάποιους πολύ κοντινούς μου ανθρώπους ή έναν σύμβουλο υγείας. Για ποιο λόγο να βγω να το πω σε όλο τον κόσμο; Βέβαια, με τον κόσμο μπορώ να μοιραστώ συναισθήματα. Καμιά φορά μού λένε «Πόσο μας αρέσει να ακούμε συνεντεύξεις σας». Το λένε γιατί ξέρουν ότι δεν θα πω ψέματα.
Φέτος, θα σας δούμε στην Επίδαυρο με τις Ικέτιδες του Ευριπίδη. Δεν φανταζόμουν ότι πέρασαν είκοσι χρόνια από την τελευταία φορά που παίξατε εκεί.
Ναι, είχα πάει με αρχαία κωμωδία, τη Λυσιστράτη. Αυτή τη φορά θα πάω με τραγωδία, τις Ικέτιδες του Ευριπίδη. Όταν μου έγινε η πρόταση από τον καλλιτεχνικό διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου, Στάθη Λιβαθινό, πέταξα από τη χαρά μου. Πριν προλάβει να τελειώσει τη φράση του, «Ήθελα να σου πω για την Επίδαυρο…», είπα «ναι!». Τον πιστεύω πολύ γιατί είναι από τους τελευταίους δασκάλους. Με τέτοιους σκηνοθέτες δούλεψα σε όλη μου τη ζωή και με τον καθένα ξεχωριστά έλεγα «Τώρα έβγαλα ακόμη μία σχολή»: τη σχολή Βολανάκη, Ντασέν, Κακογιάννη, Βουτσινά.
Έβγαζα συνεχώς σχολές γιατί ήταν σκηνοθέτες με τεράστιες αποσκευές, που δεν κοίταζαν μονάχα το προσωπικό τους όραμα μέσα από μια παράσταση, αλλά το πρώτο τους μέλημα ήταν, μέσα από τον ηθοποιό, να στρίψουν τη ματιά του θεατή στη συγκίνηση, την κατανόηση ή το γέλιο. Όχι στην αδιαφορία, πάντως. Τώρα έχουμε πάει σε μια άλλη άποψη για τη σκηνοθεσία… Ο Στάθης για μένα αντιπροσωπεύει αυτή τη μεγάλη χαρά τού να ξαναγίνω μαθήτρια σε μια σχολή πολύ ουσιαστική. Βλέπει με τελείως σύγχρονη ματιά τα μεγάλα κλασικά έργα.
Στα 25, μου είχαν ξανακάνει πρόταση για την Επίδαυρο. Το ίδιο και στα 28. Είχα πει «όχι» από φόβο. Αισθανόμουν τότε ότι δεν ήμουν ικανή. Τώρα, λοιπόν, έπειτα από τόσα χρόνια ζωής και αποσκευών, αισθάνομαι μόνο χαρά και λαχτάρα να βρεθώ εκεί και να ανοίξω την ψυχή μου μπροστά σε χιλιάδες ανθρώπους.
Είναι ένα προσωπικό στοίχημα…
Και τις περισσότερες φορές τα κερδίζω τα στοιχήματα. Αλλά τις φορές που έχω χάσει θα τις θυμάμαι σε όλη μου τη ζωή γιατί έχω κάνει τρανταχτές αποτυχίες. Ξέρεις τι με κούρασε στη χασούρα τη δική μου; Έχανα τα λεφτά που δεν είχα. Ό,τι μάζευα τα έδινα γιατί επέλεξα να έχω το δικό μου θέατρο. Ενώ την τηλεόραση την αγάπησα διπλά γιατί μόνο μου έδινε. Έκανα πολλή τηλεόραση, με μεγάλη χαρά και δημιουργικότητα. Την ευχαριστήθηκε η ψυχή μου, με ευχαριστήθηκε και εκείνη.
- Το Εθνικό Θέατρο και ο Θεατρικός Οργανισμός Κύπρου συνεργάζονται για το ανέβασμα του εμβληματικού έργου Ικέτιδες του Ευριπίδη, σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού, στις 5 & 6 Ιουλίου στην Επίδαυρο. Έπειτα, θα συνεχίσουν την καλοκαιρινή τους περιοδεία σε Ελλάδα και Κύπρο.
- Η Κάτια Δανδουλάκη επιστρέφει στην τηλεόραση πρωταγωνιστώντας στην καθημερινή σειρά εποχής «Άγριες Μέλισσες», που θα προβληθεί την προσεχή σεζόν από τον ΑΝΤ1.
Φωτογραφίες: Στέφανος Παπαδόπουλος
Πηγή: People
The post Kάτια Δανδουλάκη: «Έχω μια ευτυχισμένη ζωή»! appeared first on Peoplegreece.com.