Χρήστος Νικολόπουλος στο enikos.gr: «Δεν χόρτασα τη στοργή της μητέρας μου και το χάδι του πατέρα μου- Αυτά έχουν μείνει σημάδια στην ψυχή μου»

Ο σπουδαίος Χρήστος Νικολόπουλος σε μια κατάθεση ψυχής μιλά στο enikos.gr για τις δύσκολες συνθήκες που έζησε ως παιδί, την καταξίωση που κατέκτησε με την αφοσίωσή του στην τέχνη του και το προσωπικό κόστος της πετυχημένης του επαγγελματικής πορείας που μετρά πάνω από 60 χρόνια.

Της Νάντιας Ρηγάτου

Με αφορμή τη μεγάλη συναυλία που θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 16 Μαΐου στο Christmas Theater αφιερωμένη στις μπαλάντες του μεγάλου δημιουργού Χρήστου Νικολόπουλου, ο διακεκριμένος δεξιοτέχνης του μπουζουκιού αποκαλύπτει για τους τραγουδιστές που συνεργάστηκε, τη μουσική εποχή που όλο μεταβάλλεται και τις μνήμες ζωής που έχουν αφήσει αποτυπώματα στη ζωή του.

Στις 16 Μαΐου για πρώτη φορά θα ακουστούν οι ερωτικές μπαλάντες σας στο Christmas Theater. Πώς πήρατε αυτή την απόφαση;

Αρχικά θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη φιλοξενία. Είχα στον νου μου πολλά χρόνια να κάνω μία συναυλία με τις λαϊκές μπαλάντες που έχω γράψει μέχρι τώρα. Ο λόγος είναι επειδή τα πιο ευγενή τραγούδια μου, όπως είναι οι μπαλάντες, τις περισσότερες φορές δεν είχα την ευκαιρία να τα συμπεριλάβω στις συναυλίες ή στα κέντρα διασκέδασης όπου εμφανιζόμουν. Αυτό συνέβαινε διότι στις βραδιές αυτές έπρεπε να ακουστούν τα πιο εμπορικά τραγούδια και αυτό ήταν μία πληγή στην ψυχή μου. Τελικά βρέθηκε η ευκαιρία, μετά από πρόταση που μου έγινε από τα παραπολιτικά. Είναι πολύ ευτυχές αυτό το γεγονός για μένα και για ένα λόγο παραπάνω. Μαζί μου θα εμφανίζονται οι καταξιωμένοι νεότεροι τραγουδιστές και τραγουδίστριες: Ελένη Τσαλιγοπούλου, Ελεονώρα Ζουγανέλη, Γιάννης Κότσιρας, Χρήστος Μάστορας και Δημήτρης Κοψης. Την καλλιτεχνική επιμέλεια θα την έχει ο Ιεροκλής Μιχαηλίδης και την ορχήστρωση θα την κάνει ένας καταπληκτικός μουσικός, ο Αντώνης Γούναρης, με μία 10μελή ορχήστρα. Πιστεύω πως θα είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα μουσική βραδιά.

Ποιο από τα τραγούδια σας είναι το πιο βιωματικό και υπό ποιες συνθήκες το συνθέσατε;

Υπάρχουν κάποια τραγούδια που έχουν ιδιαίτερες ιστορίες και πράγματι είναι και βιωματικά. Ένα από αυτά είναι το ΥΠΆΡΧΩ, το οποίο είναι και από αυτά που με καταξίωσαν σαν συνθέτη. Το τραγούδι αυτό το είχα δώσει σε κάποια εταιρεία να το τραγουδήσει ο Μητροπάνος σε μορφή μελωδίας. Δεν μου απάντησαν ποτέ. Ήμουν και λίγο ασήμαντος γι αυτούς φυσικά τότε. Όταν αργότερα μου πρότεινε ο Στέλιος Καζαντζίδης, το 1975 ,να κάνουμε δίσκο του έπαιξα τη μελωδία αυτή. Ήταν και αυτός διστακτικός, καθώς για εμας τους λαϊκούς κάποιοι ρυθμοί τότε θεωρούνταν μοντέρνοι. Έτσι λοιπόν και ο Καζαντζίδης μου είπε “μα αυτό είναι πολύ μοντέρνο για μένα” . Η απάντησή μου ήταν “περίμενε να μπει ο στίχος και μετά το συζητάμε..”.  Μόλις ο Πυθαγόρας έβαλε το στίχο, πράγματι μας γοήτευσε και καταλάβαμε αμέσως ότι αυτό το τραγούδι θα είναι μία μεγάλη επιτυχία.

Η καριέρα σας μετρά 60 χρόνια. Υπήρχε κάποιο κόστος για αυτήν την τεράστια καριέρα σε προσωπικό και οικογενειακό επίπεδο;

Φυσικά υπήρξε κόστος. Τότε προσπαθούσα να χτίσω τη ζωή μου, να ανέβω κάποιο επίπεδο δηλαδή. Από απλός μουσικός πού ήμουν και έτρεχα, έτρεχα, έτρεχα. Επί 20 χρόνια είχα καθημερινά πρόβες στο στούντιο, παίζοντας τραγούδια όλων των μεγάλων συνθετών. Έχω παίξει γύρω στις 20.000. Το βράδυ δούλευα στις μπουάτ και σε κέντρα διασκέδασης. Τις Κυριακές που δεν είχα στούντιο καθόμουν και έφτιαχνα τα δικά μου τραγούδια. Φυσικό ήταν λοιπόν έτσι να μη χορτάσω την οικογενειακή μου ζωή, το μεγάλωμα των παιδιών μου, την τρυφερότητα τους. Αυτό πραγματικά είναι κάτι που μου έλειψε. Ευτυχώς έχω μία σύζυγο η οποία τα επωμίστηκε όλα και τα έβγαλε πέρα πολύ καλά.

Η επιτυχία που έχετε γνωρίσει όλα αυτά τα χρόνια έσβησε τις οικονομικές δυσκολίες των παιδικών σας χρόνων ή υπάρχουν μέσα σας ανεξίτηλες οι μνήμες;

Δουλεύοντας εξοντωτικά όλα αυτά τα χρόνια πραγματικά βελτίωσα τη ζωή μου οικονομικά. Όμως έμειναν ανεξίτηλες οι μνήμες της έλλειψης των παιχνιδιών στα παιδικά μου χρόνια, της διδασκαλίας, της στοργής. Δεδομένου ότι βγήκα στο επάγγελμα πάρα πολύ μικρός, προκειμένου να βοηθήσω τη φτωχή οικογένειά μου, δεν χόρτασα τη στοργή της μητέρας μου και το χάδι του πατέρα μου. Αυτά έχουν μείνει σημάδια στην ψυχή μου.

Θυμάστε τι αγοράσατε τα με το πρώτο καλό νυχτοκάματο;

Βεβαίως και θυμάμαι. Παρόλο που το μεροκάματο ήταν πολύ μικρό, αυτό που φρόντισα να αγοράσω είναι ένα καλό μπουζούκι και στη συνέχεια ένα ρούχο αξιοπρεπές. Αυτά θα τα θυμάμαι πάντα φυσικά.

Το μπουζούκι σήμερα έχει τη θέση που του αξίζει στον πολιτισμό μας; παλιότερα όποιος έπαιζε μπουζούκι θεωρούνταν κάπως…

Κοιτάξτε, σήμερα δυστυχώς δεν έχει τη θέση που του αξίζει. Το μπουζούκι, τουλάχιστον για ένα αιώνα ήταν ο εκφραστής του έρωτα, του παράπονου, του αγώνα. Πάντα όμως από τους διανοούμενους του χώρου θεωρούνταν, πως να το πώ, ένα περιθωριακό όργανο. Ευτυχώς που υπήρξαν κάποιοι άνθρωποι όπως ο Χιώτης, ο Ζαμπέτας, ο Θεοδωράκης, που το ανέδειξαν ένα μεγάλο διάστημα. Σήμερα όμως, εκτός από το Δεύτερο Πρόγραμμα της ΕΡΤ και εναν – δύο ακόμη, αυτοί που διαχειρίζονται τα πράγματα σε ραδιόφωνο κλπ,  όταν ακούνε μπουζούκι σε νέο τραγούδι είναι πολύ αρνητικοί. Δεν το βάζουν καν να ακουστεί στο ραδιόφωνα τους.  Με λίγα λόγια, αυτή την περίοδο περνάμε μία φάση σαν και αυτή του 1960-70. Τότε που υπήρχε ένας ραδιοφωνικός σταθμός, ο οποίος ήταν κρατικός και ακουγόταν μόνο Χατζιδάκις και το ελαφρό τραγούδι. Όλους όσοι παίζαμε μπουζούκι, μας ταύτιζαν με άλλα, άσχημα πράγματα, ενώ κάποιοι από μας δεν κάπνιζαν ούτε τσιγάρο, όπως εγώ.

Οι τραγουδιστές έχουν ανταγωνισμό μεταξύ τους; Οι δεξιοτέχνες του μπουζουκιού έχουν ανταγωνισμό;

Φυσικά και οι τραγουδιστές έχουν ανταγωνισμό μεταξύ τους. Κάποιες φορές αυτό είναι υγιές, άλλες πάλι όχι. Τους μεγάλους τραγουδιστές τους διακατέχει η αγωνία του επόμενου σουξέ. Γιατί ξέρετε η δόξα πολλές φορές ζαλίζει. Υπάρχει όμως και μία κατηγορία τραγουδιστών που έχουν κάνει μία επιτυχία πριν από 20-30 χρόνια με την οποία διατηρούνται στα πράγματα. Σήμερα αρκετοί τραγουδιστές είναι πολύ καλοί και πολύ καλλιεργημένα παιδιά, κάποιοι έχουν βγάλει και πανεπιστήμια. Παλιά ήταν χειρότερα τα πράγματα. Επίσης είναι ακόμα πολλοί άριστοι μπουζουξήδες. Φυσικά λοιπόν υπάρχει ανταγωνισμός. Στο facebook και στο tik tok που έχω λογαριασμό, οι φίλοι που κάνω προσωπικά είναι μόνο μπουζουξήδες. Τους αγαπώ και τους θαυμάζω απέραντα τους καλούς επειδή και εγώ από εκεί προέρχομαι. Έχω καρδιακούς φίλους μπουζουξήδες, όπως τον Παναγιώτη Στεριού, το Μανώλη Καραντίνη, το Γιαννάκη, τον Μπιθικώτση και άλλους. Να κλείσω με αυτό: Έχουμε πολύ μεγάλα ταλέντα, δεξιοτέχνες του μπουζουκιού. Είναι κρίμα που δεν μπορούν να αναδείξουν την αξία τους λόγω του κλίματος που επικρατεί.

Έχετε συνεργαστεί με τους μεγαλύτερους τραγουδιστές που έχει βγάλει αυτή η χώρα. Ήταν εύκολο για σας να τους διαχειριστείτε στο στούντιο;

Κοιτάξτε έχω πολύ μεγάλη μουσική κατάρτιση και εμπειρία στα μουσικά πράγματα. Φυσικά και μπορούσα να τους διαχειριστώ. Μάλιστα πολλοί με άκουγαν με ευλάβεια. Ήταν σημαντικό καθώς και εγώ τραγουδούσα από πολύ μικρός και έχω βιώσει τα ερμηνευτικά στοιχεία που πρέπει να έχει ένας τραγουδιστής. Είμαι ένα από τους δεξιοτέχνες του μπουζουκιού και μπορώ να διαχειρίζομαι τους λαϊκούς δρόμους πάρα πολύ καλά. Αυτοί είναι οι λόγοι που γνωρίζω πώς πρέπει να χρησιμοποιήσει κανείς τη φωνή του. Έτσι λοιπόν, τα πήγαινα πολύ καλά με τους τραγουδιστές και μάλιστα με τραγουδιστές που σήμερα θεωρούνται γίγαντες, όπως ο Καζαντζίδης, ο Αγγελόπουλος, η Χαρούλα η Αλεξίου, ο Γιώργος Νταλάρας κ.α.

Φέτος σας είδαμε στην ταινία υπάρχω στα 17 σας χρόνια δίπλα στον Στέλιο Καζαντζίδη. Μπορούσατε τότε να προβλέψετε τη λαμπρή σας πορεία ή είχατε το άγχος της επιβίωσης;

Θα είμαι ειλικρινής μαζί σας. Πράγματι αυτό που επικρατούσε στο δρόμο μου ήταν να καταφέρω καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στη ζωή μου. Θέλω επίσης να σας πω – χωρίς να με διακατέχει κανένας εγωισμός ούτε υπεροψία – ότι γεννήθηκα πολύ θαρραλέος άνθρωπος. Έφυγα από το χωριό μου 16 ετών και ήρθα στην Αθήνα ολομόναχος. Είχα πάρα πολύ θάρρος, φιλοδοξία και αυτοπεποίθηση. Δεν ένιωσα ποτέ υποτιμημένος σε αυτό που κάνω. Δουλεύοντας πάρα πολύ σκληρά, κατάφερα και αξιοποίησα το ταλέντο μου που είναι ένα θείο χάρισμα, να μπορώ δηλαδή να παίζω άριστα μουσικό όργανο και να γράφω καλά τραγούδια. Επειδή ακριβώς αναγνωρίστηκαν πολύ γρήγορα αυτά στον χώρο – που δεν ήταν και εύκολος – έγραψα πολύ μικρός μεγάλες επιτυχίες. Ήταν λογικό λοιπόν να πάνε καλά τα πράγματα για μένα από νωρίς, όμως δεν μου χάρισε κανείς τίποτα. Το ευχαριστώ το χρωστάω μόνο στον θεό.

 Ποιος από τους τραγουδιστές του Σήμερα θα μπορούσε να μείνει στην ιστορία όπως ο Καζαντζίδης, ο Αγγελόπουλος, ο Διονυσίου, ο Βοσκόπουλος…

Η σημερινή εποχή δεν έχει καμία σχέση με τις μέρες που βιώσαμε εμείς, δηλαδή το μεγαλείο του λαϊκού τραγουδιού. Τότε οι μεγάλες επιτυχίες γινόντουσαν από αυτούς που πουλούσαν χιλιάδες δίσκους. Ένα διάστημα οι πωλήσεις είχαν φτάσει στη χώρα μας σε πολύ υψηλό ρεκόρ. Υπήρξαν δίσκοι στην ελληνική δισκογραφία που είχαν πουλήσει πάνω από 500.000 αντίτυπα και αυτό ήταν ένα αξιοθαύμαστο γεγονός για το λαϊκό τραγούδι. Σήμερα όπως ξέρετε τα πράγματα τα μετράνε με views, τα οποία δεν γνωρίζω αν είναι πραγματικά ή αν είναι αγορασμένα ή δεν ξέρω τι. Δεν ασχολούμαι και πολύ για να γνωρίζω σε βάθος αυτή τη διαδικασία. Υπάρχουν φυσικά και σήμερα πολλοί καλοί τραγουδιστές και στο ποπ είδος και στο έντεχνο. Πιστεύω ότι αν κάποιοι από αυτούς υπηρετούσαν το τραγούδι τις χρυσές εποχές, αυτές που ζήσαμε εμείς, πολύ πιθανόν να γινόντουσαν και αυτοί σαν τον Καζαντζίδη, τον Αγγελόπουλο, τον Στράτο Διονυσίου, τον Βοσκόπουλο, τη Χαρούλα Αλεξίου, τη Μαρινέλλα, τον Γιώργο Νταλάρα τον Πουλόπουλο, τον Γιάννη Πάριο, τον Μητροπάνο. Οι τελευταίοι καλοί που εμφανίστηκαν ήταν ο Μέγας Πασχάλης Τερζής, ο Νότης Σφακιανάκης. Δεν γνωρίζει κανείς τι επιφυλάσσει το μέλλον στο τραγούδι που δεν έχει πια ισχυρή ταυτότητά, δεν έχει ένα συγκεκριμένο χαρακτήρα όπως είχε παλιότερα. Ακόμη και κάποια καλά που βγαίνουν δεν ευνοούνται από τα ραδιόφωνα. Εξάλλου οι περισσότεροι τα ακούν διαδικτυακά. Παρόλα αυτά θα ξαναπώ κλείνοντας ότι υπάρχουν εξαιρετικοί τραγουδιστές και βγαίνουν και πολύ ωραία τραγούδια ακόμα. Απλά δεν υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν μεγάλες και διαχρονικές επιτυχίες πια.