Γιώργος Ηλιόπουλος: ”Ο κόσμος σε γνωρίζει απο την τηλεόραση, αλλά σε ερωτεύεται από το θέατρο”

 Πάνω και πριν από όλα είμαι ηθοποιός. Είμαι ένας ηθοποιός που γράφει για ηθοποιούς. Κάθε ρόλος έχει τις δικές του χάρες και αγωνίες. Όλοι όμως έχουν να κάνουν με την θεατρική εμπειρία – έχουν κοινό τόπο.  Μπορώ να πω  πως είμαι ευτυχισμένος όταν παίζω, δυστυχής  μέχρι να τελειώσει αυτό που γραφώ και όταν σκηνοθετώ  τρομερά  περίεργος  μέχρι  την πρεμιέρα.

Το άγχος που έχει ένας ηθοποιός – ειδικά όταν βρίσκεται στα πρώτα  σκηνικά βήματα  του  είναι ο εαυτός του. Η ανασφάλεια και η ανάγκη του να είναι καλός και επαρκής (αναφέρομαι  πάντα  σε ενσυνείδητους καλλιτέχνες) και πάνω από όλα η έλλειψη σκηνικής  πείρας  αποτελούν βασικούς παράγοντες  για την ηρεμία του, για τον τρόπο που ερεύνα  και αξιολογεί τις γνώσεις, εμπειρίες και τον τρόπο που παρατηρεί την ζωή. Δεν είμαι σίγουρος πως αυτά τα ¨τέρατα ¨ ξορκίζονται  με τα χρόνια… Απλά  εξημερώνονται και κατά κάποιο τρόπο ελέγχονται…

Ο συγγραφέας κατά την γνώμη μου έχει να παλέψει με το βαθμό βολέματος του. Η συγγραφή για εμένα – όπως και η τέχνη γενικότερα – είναι μια σκληρή και βασανιστική άσκηση θάρρους. Όταν γράφεις καλείσαι  όχι απλά να αντιμετωπίσεις το ¨θηρίο¨ αλλά να δεις και το στομάχι του. Δεν έχει σημασία να βρεις απαντήσεις  αλλά  να βαδίσεις το μονοπάτι ως εκεί που η ευαισθησία , η αντίληψη , η φαντασία και κυρίως η γνώση σου για την ανθρωπινή συμπεριφορά και λειτουργία σου επιτρέπει

 Η σκηνοθεσία  είναι κάτι καινούργιο σχετικά για εμένα και δεν μπορώ να εκφέρω κατασταλαγμένη άποψη. Δεν είναι απλά ένας μεσάζοντας  ανάμεσα στον ηθοποιό,  τον συγγραφέα και το κοινό …

Όμως για αυτό που είμαι ιδιαίτερα υπερήφανος είναι για το ότι είμαι δάσκαλος. Θεωρώ ότι πιο σημαντικό, ότι πιο ουσιαστικό – ότι πιο σπουδαίο έχω κάνει . Το BEDTIME STORIES ανεβαίνει από την ομάδα  Poisoned by thesmall Fish που απαρτίζεται από μαθητές μου από τη σχολή  Ιασμός που διδάσκω τα τελευταία 8 χρονιά .

 Το ενδιαφέρον μου το τραβά κάθε θέμα που με αναγκάζει να πάρω θέση και όχι να την κοπανήσω. Και όταν λέω θέση δεν εννοώ να πω και εγώ το κοντό και το μακρύ μου. Εννοώ κάτι που μου ζήτα ειλικρινή και ολική εμπλοκή . Η καθημερινότητα μου είναι αδιάφορη – για να μη πω πληκτική. Αν  τώρα ήμουν σε ένα κότερο στην Καραϊβική να πίνω βότκα μαρτίνι με 2 ξανθές θα ήμουν ο James Bond  – αλλά δεν είμαι. Η συγγραφή μπορεί να είναι συναρπαστική. Άλλωστε αυτός είναι και ο λόγος που ασχολήθηκα με το θέατρο : η ανάγκη να ζήσω όσα η ζωή ή ακόμα χειρότερα ο μέτριος εαυτός μου μπορεί να μου στερήσει .

  Νομίζω πως τα έργα μου είναι  ένα καλό ημερολόγιο ωρίμανσης (ή ανωριμότητας ) μου . Ένας πινάκας όξυνσης της αντίληψης , του βαθμού συναίσθησης και εμπάθειας ( με θετικό πρόσημο η λέξη αυτή) αλλά πάνω από όλα ένα κανάλι έκθεσης , ξεμπροστιάσματος του εαυτού μου . Δεν μπορώ να τα πάρω πίσω . Υπάρχουν εκεί και με συνετίζουν όταν πάω να φύγω – ή με κοροϊδεύουν  όταν τα αγνοώ. Δουλειά του καλλιτέχνη είναι η έκθεση  ( δεν εννοώ το ξεβράκωμα , ούτε την παραπλάνηση  του κοινού). Μαθαίνεις να αγαπάς αυτό το – ας το πούμε παιχνίδι –  που σε κάνει να  ανακαλύπτεις γωνιές του εαυτού σου που δεν τις ήξερες  και την ανακάλυψη πως τα όρια σου δεν ήταν αυτά που νόμιζες .

  

 Όταν γράφω έχω στο μυαλό μου μόνο τον εαυτό μου και το πώς θα βγω από το λαβύρινθο που ηθελημένα μπήκα . Ακούγετε εγωκεντρικό και εγωιστικό είναι όμως απόλυτα αληθινό . Η μαγεία του όλου πράγματος είναι πως όταν έχω διανύσει την απόσταση – αυτό που εγώ θεωρώ προσωπικό αφορά πολλούς. Το μίζερο «εγώ» γίνεται  λυτρωτικό «εμείς». Με άλλα λόγια: το θαύμα του θεάτρου .

 Υπάρχουν  ηθοποιοί που έχουν πιο σοβαρή και μακροχρόνια σχέση με την τηλεόραση και μπορούν να σου πουν πιο ουσιαστικά πράγματα – εγώ αυτό που κατάλαβα είναι πως στην τηλεόραση πληρώνεσαι για να πεις ψέματα . Στο θέατρο σε πληρώνουν για να πεις την αλήθεια. Και αυτό γιατί με την τηλεόραση εισβάλεις στο σπίτι του θεατή χωρίς αυτός να έχει ζητήσει να μάθει – ή να είναι έτοιμος για την αλήθεια. Στο θέατρο ο θεατής σε ψάχνει,  έρχεται να σε βρει ακριβώς για αυτό. Δε σου επιτρέπεται να κάνεις λάθος .

 

 Είναι ίσως η πιο σημαντική βαλβίδα που έχουμε για να αποφύγουμε την τρέλα! Τώρα δεν ξέρω κατά πόσο πληρώνει λογαριασμούς…  Σαφώς βοηθά αλλά επειδή η Εποχή είναι ύποπτη – αποπροσανατολίζει κιόλας. Στα πολύχρωμα κουτιά κρύβεται το πιο μαύρο σκοτάδι .

 Έχω ακούσει πολλά… Το πιο αστείο και το πιο αυθόρμητο  το είχα ακούσει από μια κύρια  που είχε δει το Μαύρο Κουτί. Και επειδή ήταν δράμα  όταν ήρθε στο καμαρίνι κλαμένη δεν μπορούσε να πιστέψει πως ήμουν εγώ που έπαιζα και μου είπε: καλός είσαι και εσύ,  λες μερικά πετυχημένα και γελάμε, αλλά το παιδί που έπαιζε εδώ είναι ηθοποιός!

 Οι άνθρωποι που έχουν κάτι να πουν οφείλουν να βρουν τρόπο να ακουστούν. Και από την άλλη, αυτοί που θέλουν και έχουν την ανάγκη να ακούσουν βρίσκουν τον τρόπο να το ακούσουν. Και δεν εννοώ την κλισέ φράση: αν αξίζει κάτι θα βρει το δρόμο του! Γιατί τότε  θα ζούσαμε σε ένα κόσμο που όλα θα  έχουν βρει το δρόμο τους . Θέλω να πω πως αυτός που είναι έτοιμος, έχει την δύναμη να ακούσει και να αντιμετωπίσει την αλήθεια και θα την πει και θα τον ακούσουν .

 Δεν έχω κάνει πολύ αλλά στάθηκα πολύ τυχερός στην τηλεόραση. Είχα την ευτυχία ο κόσμος να με γνωρίσει και από μια σειρά  που κανείς δε περίμενε ότι θα κάνει επιτυχία  αλλά η παρέα, η αθωότητα μας και η άγνοια κίνδυνου που όλοι είχαμε έκανε την διαφορά. Για μένα η περίοδος αυτή ήταν σαν παρατεταμένη πενταήμερη! Είναι δεδομένο: ο κόσμος σε γνωρίζει και σε ερωτεύεται από την τηλεόραση. Έχω την αίσθηση όμως ότι σε αποδέχεται και σε αγάπα και σου μένει πιστός για μια ζωή από το θέατρο .

Ανέκαθεν ο κόσμος σε δύσκολες περιόδους ψάχνει να βρει κάτι αληθινό, κάτι πραγματικό – κάτι ουσιαστικό για να  ακουμπήσει. Όμως  πιστεύω πως ο κόσμος  που έχει έρθει σε επαφή με την ουσιαστική θεατρική εμπειρία ποτέ δεν  φεύγει από αυτό. Ειδικά στην Ελλάδα είναι Μύθος αυτό που κάποιοι λένε πως το θέατρο πέρασε Κρίση. Ο λαός μας πάντα εκτιμούσε και αγαπούσε το Θέατρο και για αυτό είμαι ιδιαίτερα περήφανος. Κρίση πέρασαν ο «χοντρέμποροι» και οι «δοσάδες» του θεάτρου.