Από τη Φανή Πλατσατούρα

Η Σοφία Παπαϊωάννου έχει επισκεφθεί κάθε άκρη της Ελλάδας, τα πιο δύσβατα σημεία και τις πιο κακόφημες γειτονιές και έχει πάρει συνέντευξη σχεδόν απ΄ όποιον μιλάει ελληνικά. Ακόμη και από τον πρωθυπουργό της χώρας, Αλέξη Τσίπρα. Επόμενος στόχος της να μπει σ΄ ένα αεροπλάνο για Αμερική για να συνομιλήσει με το ζεύγος Ομπάμα. Και αν αυτό για κάποιους φαντάζει ουτοπικό, για όσους ξέρουν τη Σοφία είναι ακόμη ένα challenge από αυτά που συνηθίζει να βάζει στον εαυτό της! Η ίδια αποκαλύπτει στη συνέντευξή μας στο περιοδικό People.

Ποια πρόσωπα προτιμάς να φιλοξενείς στην εκπομπή σου; Πολιτικούς, καλλιτέχνες, απλούς καθημερινούς ανθρώπους με τις ιστορίες τους;

Αυτούς που θα με κρατήσουν ζωντανή στη συνέντευξη. Που δεν θα με κάνουν να βαρεθώ – γιατί βαριέμαι και εύκολα ως άνθρωπος. Γενικά, προσπαθώ να βρίσκω το κουμπί του άλλου. Ο δημοσιογράφος λειτουργεί πολύ και ως ψυχολόγος, αλλά εμένα είναι χαρά μου αυτό, μου αρέσει η επικοινωνία, αγαπώ τους ανθρώπους.

Ποιος δεν σου έχει μιλήσει ακόμη και θα ήθελες πολύ να συμβεί στο μέλλον;

Υπάρχουν πολλά πρόσωπα, αλλά κανείς τους δεν είναι Έλληνας. Θα ήθελα να πάρω συνέντευξη από τη Lagarde, τη Merkel, το ζεύγος Obama κ.ά.

Είσαι ο άνθρωπος που, αν χτυπήσει τώρα το τηλέφωνο για ένα σημαντικό ρεπορτάζ, θα πάρεις το πρώτο αεροπλάνο και θα φύγεις;

Αν μου αρέσει το ρεπορτάζ, ναι. Τα έχω παρατήσει όλα κι έχω φύγει εκείνη τη στιγμή.

Σου έχει ζητηθεί από ανωτέρους σου να φιλοξενήσεις στην εκπομπή σου συγκεκριμένο πρόσωπο και έχεις αρνηθεί;

Ναι, μου έχει ζητηθεί να πάρω συνέντευξη από ανθρώπους που δεν τους ήθελα γιατί δεν τους πίστευα. Εκεί λέω «όχι». Έχω πει πάρα πολλά «όχι» στη ζωή μου και δεν το έχω πληρώσει. Γιατί εγώ είμαι μπροστά, εγώ εκτίθεμαι και παίρνω συνέντευξη από αυτό τον άνθρωπο. Και μπορώ να σου πω ότι παλαιότερα είχα ακόμη περισσότερο τσαμπουκά στη δουλειά. Θυμάμαι κάποια στιγμή είχα αναλάβει μια θέση στην οποία υπήρχε έντονη πολιτική γραμμή. Πιέστηκα και παραιτήθηκα.

Πόση αντικειμενικότητα πιστεύεις ότι χωράει σήμερα στην ενημέρωση;

Στενοχωριέμαι με τη μορφή που έχει πάρει γενικά η δημοσιογραφία σήμερα, όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στο εξωτερικό, και ιδίως στην Αμερική, που την παρακολουθώ πιο στενά. Έχουν μοιραστεί τα media και η δημοσιογραφία έχει πια πολιτικοποιηθεί. Οφείλεις να είσαι αντικειμενικός. Πραγματικά σου το λέω, σε κάθε ρεπορτάζ πάω με ένα λευκό χαρτί. Χωρίς καμία προκατάληψη, προσπαθώ να καταλάβω αυτόν που έχω απέναντί μου.

Ακόμη κι αν αυτός είναι ένας βιαστής ή ένας χρυσαυγίτης; Ποια είναι ηδική σου κόκκινη γραμμή;

Ναι, εκεί δεν μπορεί να συμβεί. Δεν θα έβγαζα ποτέ στην εκπομπή ένα βιαστή, δεν το συζητάω καν. Και το θεωρώ λάθος για όσους το κάνουν. Έχουμε δει στην αμερικανική τηλεόραση ανθρώπους που έχουν εισβάλει σε σχολείο και έχουν σκοτώσει παιδιά να τους κάνουν ήρωες, κατά μία έννοια, δίνοντάς τους το βήμα. Είμαι, όμως, περήφανη γιατί έχουν υπάρξει άνθρωποι που μου τηλεφώνησαν οι ίδιοι και μου είπαν «Θέλω να δώσω σ’ εσένα συνέντευξη». Και έχει συμβεί πολλές φορές αυτό. Είναι όντως κάτι που κατακτάς με το χρόνο.

Η αναγνωρισιμότητα που έχει αυτή η δουλειά λειτουργεί μερικές φορές για σένα ως αναγκαίο κακό; 

Είναι αναγκαίο κακό, αλλά, ειλικρινά, δεν είναι κάτι που σκέφτομαι. Δεν με απασχολεί δηλαδή η εικόνα μου. Βέβαια, υπάρχουν φορές που θα ήθελα να μη με αναγνωρίζουν κάποιοι, να αισθάνομαι πιο ελεύθερη αλλά, εντάξει, δεν είμαι και η Madonna.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής