Το People, ένα χρόνο μετά, βρέθηκε στη γειτονιά του Παντελή και συνομίλησε με συγγενείς και φίλους
Από τον Μαρίνο Βυθούλκα
Βρεθήκαμε στη Νέα Ιωνία, την περιοχή όπου μεγάλωσε ο Παντελής Παντελίδης, συνομιλήσαμε με ανθρώπους που τον γνώριζαν –άλλοι περισσότερο, άλλοι λιγότερο–, επισκεφτήκαμε το πρακτορείο ΟΠΑΠ της οικογένειας και μεταφέρουμε το κλίμα που επικρατεί εκεί ένα χρόνο μετά το τραγικό τροχαίο δυστύχημα που του κόστισε τη ζωή.
18 Φεβρουαρίου 2016. Είναι 10.30 το πρωί, γιατί ήμουν με γρίπη και θα έμενα σπίτι. Ανοίγω το κινητό μου και έρχονται δέκα κλήσεις από το περιοδικό και ένα μήνυμα. «Σκοτώθηκε ο Παντελίδης. Έλα γρήγορα στο γραφείο». Παύση. «Ακόμα κοιμάμαι ή είναι όντως αλήθεια;» αναρωτιέμαι, ενώ σχεδόν αυτόματα ανοίγω την τηλεόραση για να μάθω τι ακριβώς έχει συμβεί. Οι πρωινές εκπομπές μεταδίδουν την είδηση και τα σούπερ (τηλεοπτικές λεζάντες) που εμφανίζονται στο κάτω μέρος της οθόνης έχουν τις ίδιες περίπου λέξεις σε όλα τα κανάλια: «Ο Παντελής Παντελίδης σκοτώθηκε σε τροχαίο», «Νεκρός σε τροχαίο ο Παντελής Παντελίδης». Στο ρεύμα της λεωφόρου Βουλιαγμένης προς Αθήνα επικρατεί απίστευτο μποτιλιάρισμα. Αυτοκίνητα σταματημένα στο σημείο του τροχαίου και πλήθος κόσμου που παρατηρεί τα σπασμένα πλαστικά μέρη του θηριώδους τζιπ που οδηγούσε ο τραγουδιστής. Ακόμα και ορισμένα προσωπικά του αντικείμενα, όπως CD, αλλά ακόμα κι ένα σπασμένο μπρελόκ με το όνομά του γίνονται αντικείμενο είδησης και σχολιασμού από τα media.
«Δεν πρόλαβε να χαρεί την επιτυχία του»
14 Φεβρουαρίου 2017. Ένα χρόνο μετά, το μνημείο που έχει στηθεί στο σημείο που ο Παντελής έφυγε τόσο αιφνίδια από τη ζωή είναι γεμάτο λουλούδια, αφιερώσεις, μηνύματα αγάπης από όσους τον αγάπησαν. Ένα χρόνο μετά, αποφασίζω να επισκεφτώ τη γειτονιά όπου μεγάλωσε: τη Νέα Ιωνία. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής και όσο πλησιάζω το φανάρι της Ηρακλείου για να στρίψω στην 28ης Οκτωβρίου, με πιάνει ένα σφίξιμο στο στομάχι. Το πρακτορείο ΟΠΑΠ που ανήκει στην οικογένεια Παντελίδη, όπως και η καφετέρια Άρωμα Πλατείας Παντελή Παντελίδη, που είναι μεσοτοιχία με το προποτζίδικο, βρίσκονται μπροστά από μια μικρή πλατεία όπου υπάρχει και το άγαλμα του Στέλιου Καζαντζίδη, ενώ σε απόσταση λίγων μέτρων εντοπίζω ένα κρεοπωλείο, ένα κομμωτήριο και ένα σούπερ μάρκετ.
Μια γειτονιά, όπου όλοι οι κάτοικοί της έχουν να πουν έναν καλό λόγο για τον Παντελή. «Ο Παντελής ήταν το καμάρι της γειτονιάς μας. Πάντα με το χαμόγελο στα χείλη. Ακόμα κι όταν έγινε γνωστός, ποτέ δεν έπαψε να μας δείχνει την αγάπη του» λέει στο People μια κυρία που μόλις έχει κάνει τα ψώνια της από το σούπερ μάρκετ. «Ο Παντελής μεγάλωσε σε μια λαϊκή γειτονιά, ακούγοντας από μικρό παιδί ιστορίες. Όλα αυτά, αλλά και τα προσωπικά βιώματα που απέκτησε με το πέρασμα των ετών μεταφράστηκαν σε στίχους. Γι’ αυτό και έγινε ένας λαϊκός ήρωας που κατάφερε να κατακτήσει τις καρδιές των ανθρώπων μέσα από τα τραγούδια του» μου εξομολογείται ένας κύριος που είναι πρόθυμος να μιλήσει για να συνθέσω το παζλ μέσα από μαρτυρίες «δικών» του ανθρώπων: φίλων, γειτόνων, που τον θυμούνται από παιδί. Συνομιλώ ακόμα με δυο τρεις περαστικούς. Μόλις τους εξηγώ το λόγο που βρίσκομαι στη Νέα Ιωνία, το βλέμμα τους σκοτεινιάζει και μια μελαγχολία ζωγραφίζεται στα πρόσωπά τους. «Έφυγε νωρίς. Δεν πρόλαβε να χαρεί την επιτυχία του» ήταν ο επίλογός τους.
«Η Αθηνά είναι βράχος»
Η αύρα της γειτονιάς αποπνέει μια θλίψη. «Όσα χρόνια κι αν περάσουν, η πληγή δύσκολα κλείνει, αγόρι μου. Η Αθηνά είναι βράχος, αλλά δεν παύει να είναι και μια μάνα που έχασε το παιδί της» μου εξηγεί ένας κύριος που τολμώ να σταματήσω, λίγα μέτρα πιο μακριά από την πλατεία. Ένα αόρατο γκρίζο σύννεφο πένθους βρίσκεται ακριβώς πάνω από τα δύο μαγαζιά της οικογένειας Παντελίδη. Μπαίνοντας στο πρακτορείο, ακούω τη μελωδία από το κομμάτι του «Τα Σχοινιά Σου» και βλέπω στο βάθος τον Τριαντάφυλλο Παντελίδη, αδελφό του Παντελή.
Παίρνω μια βαθιά ανάσα και πηγαίνω προς το μέρος του. Εκείνος, δικαιολογημένα όπως θα διαπιστώσω και στη συνέχεια, με αντιμετωπίζει με μια μικρή δόση καχυποψίας. «Δεν είμαι φίλος του Παντελή, δεν τον γνώρισα ποτέ, αλλά θέλω να γράψω για τη δική σας ζωή, την καθημερινότητα, ένα χρόνο μετά το δικό του χαμό» του εξηγώ κοιτώντας τον στα μάτια. «Δεν θέλω να μιλήσω. Έχουν έρθει κι άλλοι δημοσιογράφοι και τους αρνήθηκα. Οπότε δεν είναι σωστό. Γράψε ό,τι θες. Άσε που πρόσφατα ήρθε μια κοπέλα που ανακάλυψα πως με ηχογραφούσε με το κινητό χωρίς να με έχει ρωτήσει».
Ο Τριαντάφυλλος είναι ειλικρινής και μου εξηγεί πως δεν έχει διάθεση να πει κάτι παραπάνω. Έχει ήδη μιλήσει στην εκπομπή Αυτοψία του Αντώνη Σρόιτερ, ό,τι είχε να πει το είπε, όπως μου λέει. Η μητέρα του, Αθηνά Παντελίδου, βρίσκεται δίπλα του. Πίσω από το ταμείο. Φοράει μαύρα ρούχα, ενώ με την άκρη του ματιού της με παρατηρεί για κλάσματα δευτερολέπτου. Έχει ακούσει την ολιγόλεπτη συνομιλία με το γιο της και με τη σιωπή της δείχνει να συμφωνεί μαζί του. Φεύγοντας από το πρακτορείο και κατευθυνόμενος προς το αυτοκίνητό μου, συνειδητοποιώ από πρώτο χέρι πως οι άνθρωποι και οι συγγενείς του Παντελή πονούν και θα πονούν για το φίλο, τον αδελφό, το γιο, τον εγγονό που έφυγε τόσο ξαφνικά από κοντά τους. Η ζωή, όμως, πρέπει να συνεχιστεί. Και συνεχίζεται, όσο σκληρή κι αν είναι…
Περισσότερα νέα και πλούσιο ρεπορτάζ στο People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή μαζί με το Πρώτο Θέμα.