Aπό τη Μίνα Μπιράκου

Θα είμαι ειλικρινής. Κάθε φορά που άκουγα για «μόνιμο τατουάζ» και «μόνιμο μακιγιάζ» προσώπου έβγαζα σπυράκια. Δεν έφταιγα εγώ. Ό,τι είχα δει σαν δείγμα ήταν τρομακτικό. Χείλη με σκούρο περίγραμμα 90ς (που ΟΚ όταν συνοδευόταν από κραγιόν, το πρωί που ξυπνάς όμως; Ή όταν φας και το κραγιόν φύγει, αλλά το περίγραμμα μείνει εκεί ακίνητο;). Φρύδια ζωγραφισμένα με αφύσικα, διαβολικά σχεδόν, τόξα και γωνίες σε εξίσου αφύσικα χρώματα, όπως το μοβ (αντί καφέ) και το πορτοκαλί (αντί ξανθό). Βλεφαρίδες που μου θύμιζαν τις ταραντούλες του Animal Planet.

Από την άλλη, ανέκαθεν είχα ένα θέμα. Με τα φρύδια μου. Δεν είχαν μεγάλο μήκος, δεν κατέβαιναν δηλαδή στο πλάι του ματιού. Από κατασκευής, όχι από βγάλσιμο. Επίσης, στο ένα φρύδι, είχα ένα κενό που θα ταίριαζε τέλεια αν ράπαρα, αλλά γενικά με ενοχλούσε. Βάλτε σε αυτό και την ηλικία (ναι, τα φρύδια γίνονται πιο αδύναμα και αραιά μεγαλώνοντας).

Διαβάστε την συνέχεια στο InStyle.gr