Όταν οι σεισμοί έφεραν κοντά Ελλάδα και Τουρκία

Με το βλέμμα στους κατοίκους της Σάμου που δοκιμάζονται και στο λαό της Σμύρνης που ξαναζεί τον εφιάλτη μετά από 21 χρόνια, οι μνήμες από το όχι και τόσο μακρινό 1999 ξανάερχονται στην επιφάνεια θυμίζοντας μας πως οι άνθρωποι είναι πάνω από πολιτικές ηγεσίες, αντιπαλότητες και μίση που γεννιούνται με σύμμαχο τον ακραίο εθνικισμό.

17 Αυγούστου 1999 και η είδηση πως η Τουρκία δοκιμάζεται από έναν μεγάλο σεισμό δεν μπορεί να μας προετοιμάσει για αυτό που ακολουθεί. Για 45 λεπτά η γη σείεται στη Τουρκία, με τον σεισμό να γίνεται αισθητός ακόμα και στη Ρωσία.

7,4 ρίχτερ έμελλε να είναι η αιτία θανάτου για 19.000 Τούρκους, ενώ 500.000 έμειναν άστεγοι.

Οι πολυκατοικίες στο Ιζμιτ καταρρέουν σαν τραπουλόχαρτα εγκλωβίζοντας οικογένειες με παιδιά, ηλικιωμένους με τους διασώστες να προσπαθούν να σώσουν όσους μπορούν. Σκηνές αλλοφροσύνης, κραυγές να καλύπτουν τον αέρα το αίμα να ρέει στους δρόμους, και η μυρωδιά του θανάτου να πέφτει σαν σύννεφο πάνω από την όμορφη πόλη του Αιγαίου.

Οι Έλληνες συγκλονισμένοι από τις είκονες που αρχίζουν και μεταδίδονται αναποκρίνεται στην έκκληση της Τουρκίας για αίμα κατά εκατοντάδες και σχηματίζουν ουρές για να προσφέρουν.

Οι ατυχείς δηλώσεις του τότε υπουργού Υγείας της Τουρκίας, ότι δεν θέλουμε το ελληνικό αίμα, αποτελούν μειοψηφία. Καρατομείται κατευθείαν αφού ο τουρκικός λαός αισθάνεται ευγνωμοσύνη για τους γείτονες που προσφέρουν το αίμα τους για να σωθούν τα παιδιά τους.

Σε αυτό το σημείο να τονίσω πως το να δώσεις αίμα για κάποιον στην Τουρκική κουλτούρα θεωρείται υπέρτατη ένδειξη προσφοράς και αγάπης.

“Για να δίνουν το αίμα τους για εμάς, είναι καλοί άνθρωποι, οι πολιτικοί μας λένε ψέματα”. Τέτοιες δηλώσεις γεμίζουν τα στόματα του δοκιμαζόμενου τουρκικού λαού. 

Άνδρες της ελληνικής ΕΜΑΚ ρίχνονται στη μάχη της διάσωσης, ακόμα και με γυμνά χέρια, αφού τα χαλάσματα είναι παντού και η μηχανική υποστήριξη δεν επαρκεί.

Όσοι είχαν την τύχη να παρακολουθούν ζωντανά τις επιχειρήσεις μίλουν για πραγματικά θαύματα. Μωρά παιδιά, νεογέννητα, που θάφτηκαν κάτω από συντρίμια βγαίνουν ζωντανά. Εκείνο το κλάμα του μωρού που βγαίνει από τα σκοτάδια των χαλασμάτων ξανά στη ζωή δεν χωράει έχθρότητες και φανατισμούς.

Φαίνεται πως ο Θεός του Αιγαίου έχει περίεργα σχέδια για τους Έλληνες και τους Τούρκους. 

Όταν στις 7 Σεπτεμβρίου η Πάρνηθα δοκιμάζεται από σεισμό και αυτή, με 15 δευτερόλεπτα να είναι αρκετά για να θρηνήσουμε 159 νεκρούς, η AKUT, η αντίστοιχη τουρκική ΕΜΑΚ ήταν εδώ σε λίγες ώρες, δίπλα δίπλα μαζί με τα αδέλφια τους, όπως οι ίδιοι αποκαλούσαν, τους Έλληνες.

Συμπαράσταση που δεν κράτησε μόνο στη διάσωση, αφού για αρκετό καιρό γινόταν συναυλίες με Τούρκους καλλιτέχνες και Έλληνες για να μαζευτούν λεφτά για τις οικογένειες που είδαν τις ζωές τους να καταστρέφονται.

Ας ελπίσουμε να μη χρειάζεται κάθε τόσο ένας φονικός σεισμός για να υπάρξει ειρήνη στη περιοχή. Καλή δύναμη σε όλους.

e-daily