Όσκαρ 2020: Η μεγάλη αδικημένη των φετινών βραβείων
Για να μιλήσει κανείς για αδικία στην απονομή των Όσκαρ, θα πρέπει πρώτα να έχει αντιπρόταση. Το ίδιο ισχύει και για τις υποψηφιότητες. «Είπε» πολύ σωστά με το ρούχο της η Νάταλι Πόρτμαν πως κάποιες γυναίκες έπρεπε να είναι υποψήφιες για σκηνοθεσία. Αν αποδεχτούμε ότι οι 5 υποψηφιότητες στην κατηγορία είναι οκ, τότε ποιος από τους πέντε θα έπρεπε να μείνει έξω για να μπει η Γκρέτα Γκέργουιγκ;
Το πρόβλημα λοιπόν στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι αριθμητικό και η Ακαδημία δε μπορεί να έχει 8 ταινίες στην κατηγορία Best Picture, αναγνωρίζοντας δηλαδή ότι κάποιες ταινίες γυναικών είναι στις καλύτερες της χρονιάς, αλλά να μην επιβραβεύει και τη σκηνοθεσία τους…Άρα το πρόβλημα βρίσκεται πρώτον στον αριθμό των υποψηφίων που σίγουρα πρέπει να είναι ίσος με τις ταινίες και σε πολύ μεγαλύτερο βάθος στην στάση των παραγωγών απέναντι στις γυναίκες σκηνοθέτιδες. Τους αναθέτουν τον ίδιο αριθμό ταινιών; Τους αναθέτουν πρότζεκτ με την ίδια βαρύτητα και πιθανότητα να πάνε για Όσκαρ; Οι απαντήσεις είναι αρνητικές και στα δύο.
Στην περίπτωση βέβαια που θα εξετάσουμε εδώ, η αδικία δεν έγκειται σε κάποιον που δεν ήταν υποψήφιος. Η αδικία είναι σε κάποια που βραβεύτηκε και σε κάποια που δεν βραβεύτηκε.
Στο Όσκαρ Ά Γυναικείου Ρόλου η Ρενέ Ζελβέγκερ προέβαλλε ως φαβορί από καιρό, αλλά δεν μπορώ με τίποτα να δικαιολογήσω ως ανώτερη τη δική της ερμηνεία στο Judy σε σχέση με την ερμηνεία της Σκάρλετ στο Marriage Story. Στο Β΄ Γυναικείο, όπου πάλι θα μπορούσε να το πάρει η Σκάρλετ, δε μπορεί κανείς να κρίνει άδικη τη βράβευση της Ντερν.
Στην Καλύτερη Ταινία που θα μπορούσε να το πάρει το 1917, πάλι δεν μπορεί κανείς να μιλήσει για αδικία, αφού τα Παράσιτα το άξιζαν κι αυτά πέρα ως πέρα. Στο Ά Γυναικείο όμως δεν είναι ίσα αυτά που έκαναν Σκάρλετ και Ρενέ. Και οι δύο έδειξαν κάτι περισσότερο από τον εαυτό τους και το ταλέντο τους, όμως η απόσταση που διήνυσε η Σκάρλετ είναι, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, εμφανώς μεγαλύτερη και το συναίσθημα που άφησε στον θεατή η δική της ερμηνεία, πολύ πιο έντονο και βαθύ από το αντίστοιχο της Ζελβέγκερ.
Απλώς η Ζελβέγκερ με τον ρόλο που υποδύθηκε τόνιζε κακώς κείμενα της βιομηχανίας και η Ακαδημία θέλησε να την επιβραβεύσει για μια έξωθεν καλή μαρτυρία, να δείξει δηλαδή ότι τα αναγνωρίζει κι ας μην τα αλλάζει ουσιαστικά.
Επίσης, η Ζελβέγκερ στάθηκε τυχερή γιατί στην ταινία της είναι το μόνο καλό στοιχείο και η διαφορά φαίνεται. Η Σκάρλετ είναι ένα κόσμημα μεταξύ κοσμημάτων στο Marriage Story κι ίσως γι΄αυτό δεν γίνεται αντιληπτή η δουλειά της. Ακόμα κι η Σίνθια Ερίβο ή η Σίρσα Ρόναν δεν υπολείπονται κι ίσως να είναι πιο πάνω από τη Ζελβέγκερ.
Όπως και να ‘χει, η μη βράβευση της Σκάρλετ Γιοχάνσον θαρρώ πως είναι η πιο εξόφθαλμη αδικία των φετινών Όσκαρ. Ίσως πιο εξόφθαλμη από το Όσκαρ Ντοκιμαντέρ που πήγε στο American Factory κι όχι στο For Sama ή το The Cave.
The post Όσκαρ 2020: Η μεγάλη αδικημένη των φετινών βραβείων appeared first on Peoplegreece.com.