Aπό τη Βένια Καραγιάννη

Και οι Έλληνες συνάδελφοι πώς την αντιμετώπισαν; «Στην αρχή ήταν εντυπωσιακά γενναιόδωροι. Τώρα, επειδή το επάγγελμά μας είναι ανταγωνιστικό, αν υπάρχεις σε διάρκεια χρόνου, κάποιους μπορεί να ενοχλείς, είναι λογικό. Και στη δική μου χώρα να ήμουν, κάποιους θα ενοχλούσα. Είμαι ένας άνθρωπος όμως που ασχολούμαι αποκλειστικά με το αντικείμενο της δουλειάς. Όλο το υπόλοιπο το μαθαίνω τελευταία, αν το μάθω ποτέ», λέει η Ταμίλα Κουλίεβα. 

Αναρωτιέμαι πόσο ανασφαλής μπορεί να είναι κάποιος που κάνει μια δουλειά από την οποία ζητάει διαρκώς επιβεβαίωση. «Ξέρω τι έχω κάνει, δεν περιμένω να δω αν είμαι καλή ή όχι, οπότε δεν περιμένω τη γνώμη των άλλων, δεν κυνηγάω δηλαδή την κοινή γνώμη για το αν είμαι καλή ή όχι. Εξάλλου έχω δώσει στον εαυτό μου το δικαίωμα για αποτυχία. Θεωρώ ότι είναι πολύ πιο δύσκολο να αντιμετωπίσεις τη μεγάλη επιτυχία που σου φέρνει πολλά καλά, αλλά και τον κίνδυνο να παρασυρθείς και να νομίζεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα».

Από ό,τι φάνηκε, εκείνη δεν ξέφυγε μετά τη μεγάλη τηλεοπτική επιτυχία. «Άλλαξε η ζωή μου από τη μια μέρα στην άλλη και ήταν τρομακτικό. Δεν ξέρω αν εγώ τότε ήμουν έτοιμη. Θυμάμαι τη φράση που είχε πει ένας Ρώσος καθηγητής “όταν ανεβαίνετε τη σκάλα της δόξας, μην τη χτυπάτε πολύ δυνατά με τα τακούνια”. Βεβαίως, με απασχολούσε τι θα γίνει παρακάτω. Αν η πρώτη δουλειά έχει μεγάλη επιτυχία, μπορεί να είναι και κατά λάθος. Μετά κρίνεσαι. Αυτό σκεφτόμουν. Ομολογώ πως εγώ τότε αποσταθεροποιήθηκα, δεν το χάρηκα, ήμουν πολύ τρομοκρατημένη με αυτό που συνέβαινε. Όλα τα πράγματα όμως στη ζωή έρχονται ή πολύ νωρίς ή πολύ αργά. Νομίζω πως αν συνέβαινε σε κάποια άλλη στιγμή, πιο ώριμη ίσως, να ήταν αλλιώς. Προφανώς τώρα θα ήξερα τι να κάνω. Τελικά και τότε ήξερα αφού παρέμεινα ο εαυτός μου».

Παρ’ όλα αυτά, αναρωτιέμαι πώς ένα κορίτσι αφήνει πίσω μια ευτυχισμένη οικογένεια για να κυνηγήσει το άγνωστο. «Δεν είχα σκοπό να φύγω, γιατί μεγάλωσα σε αγαπημένη οικογένεια. Αλλά οι γονείς μου σέβονταν την ελεύθερη βούληση, δεν θα μου έλεγαν ποτέ “πού πας;”. Δεν μου είπαν τι να κάνω, απλώς μου έλεγαν τη γνώμη τους, όπως κάνω εγώ με το γιο μου. Σκέψου ότι και η αδελφή μου γνώρισε τον άντρα της στο πανεπιστήμιο, όπου σπούδαζε κι εκείνη ηθοποιός, ο οποίος είναι από τον Ισημερινό και τώρα ζουν εκεί». Αν ο γιος της, που σήμερα είναι 26 χρόνων, ηλεκτρολόγος-μηχανικός, στην ηλικία που εκείνη άφησε τη χώρα της, της έλεγε ότι θέλει κι εκείνος να φύγει, πώς θα το αντιμετώπιζε; «Σίγουρα δεν θα το ήθελα, αλλά δεν θα του έλεγα “μην πας”. Η ζωή τού ανήκει. Με κάποιον τρόπο, όμως, εκπληρώνει το όνειρο του πατέρα μου, αυτό που θα ήθελε να κάνω εγώ στη ζωή. Κι αυτό με συγκινεί». Το κάρμα σε αυτή τη ζωή τελικά είναι ένας μεγάλος κύκλος, από τον οποίο δύσκολα ξεφεύγεις…

Πηγή: People