Από τη Βένια Καραγιάννη,

Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης είναι φίλος πάνω από δέκα χρόνια και σίγουρα δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνεις συνέντευξη με έναν άνθρωπο που γνωρίζεις πολύ καλά. Μια κουβέντα όμως για το People έκρυβε πιο πολλές εκπλήξεις από όσο φανταζόμουν…

Σάββατο βράδυ. Θέατρο Ακροπόλ.  Λίγο πριν τις τελικές πρόβες για το μιούζικαλ Mamma Mia που κάνει πρεμιέρα σε λίγες μέρες. Ένα πολύβουο πλήθος, ηθοποιοί, τεχνικοί, σε μια παιχνιδιάρικη διάθεση σε ένα δημιουργικό αναβρασμό. Και, παντού γύρω μας, τα πασίγνωστα κομμάτια των Abba, που σε αυτή την παράσταση είναι μεταφρασμένα στα ελληνικά. Δεν περίμενα ότι θα άκουγα τα τόσο γνωστά κομμάτια των Abba στα ελληνικά και δεν περίμενα ότι μου άρεσαν εξίσου με τα πρωτότυπα. «Είναι απίστευτο το πόσο καλή απόδοση έχει κάνει η Θέμις Μαρσέλλου στην απόδοση των στίχων. Είναι πραγματικά μια έκπληξη» μου λέει ο Αλέξανδρος. Και η Δέσποινα Βανδή που παίζει τον πρωταγωνιστικό ρόλο; «Την είχαμε δει τηλεοπτικά στους Δύο Ξένους, ήταν πολύ καλή και έχει μια αμεσότητα. Πιστεύω ότι θα περάσει το συναισθηματικό κόσμο της Ντόνα και θα προκαλέσει ρίγη συγκίνησης. Είναι πολύ καλή συνεργάτης, έχει έρθει με πολύ σεβασμό στο χώρο του θεάτρου και έχει πολύ ωραίο χιούμορ!».

Από το θέατρο Τέχνης μέχρι σήμερα και το μιούζικαλ Mamma Mia, η πορεία του Αλέξανδρου ήταν γεμάτη από διαφορετικά και ετερόκλιτα είδη θεάτρου. Και ίσως το μουσικό θέατρο ήταν και το τελευταίο που επέλεξε να ασχοληθεί. Είναι όμως από τους ανθρώπους που δεν θα μπορούσα να τον φανταστώ σε καμία άλλη δουλειά. «Τελευταία έχω κι εγώ αναρωτηθεί τι θα μπορούσα να είχα κάνει στη ζωή μου» μου λέει. «Ούτε ιδιαίτερα καλός μαθητής ήμουν, ούτε ήθελα να ακολουθήσω ακαδημαϊκή καριέρα. Αν είχα κλίση κάπου, ήταν στα σπορ. Ήμουν αρκετά καλός ποδοσφαιριστής, τερματοφύλακας για την ακρίβεια. Έπαιζα στα τσικό, στις μικρές κατηγορίες, σε τοπικά πρωταθλήματα αλλά ως εκεί. Δεν είχα διάθεση να κάνω διπλές προπονήσεις και να εξελιχθώ. Όταν έλεγα στην εφηβική ηλικία ότι ήθελα να ασχοληθώ με το θέατρο νόμιζα ότι ήταν κάτι εύκολο. Σκέψου ότι οι γονείς μου δεν είχαν καμία σχέση με αυτό. Εκείνη όμως που μπορεί να με επηρέασε κατά ένα τρόπο ήταν η θεία μου που ήταν χορεύτρια. Ήταν η Λουίζα Μελίντα στο χορευτικό δίδυμο της εποχής Λουίζα Μελίντα- Τάκης Σαγιόρ. Την είχα προλάβει στο Μοστρού και στις μεγάλες επιθεωρήσεις της εποχής. Υποσυνείδητα επηρεάστηκα από αυτό αν και δεν ξεκίνησα από το μουσικό θέατρο. Μέχρι να συνειδητοποιήσω το DNA μου και το υποσυνείδητό μου πέρασε καιρός.  Πέρασα μια γκάμα ρεπερτορίου και το μουσικό κομμάτι το σνόμπαρα, ίσως επειδή το θεωρούσα και λίγο εύκολο. Ίσως επειδή είχα και την ευκολία, θεωρούσα ότι δεν είναι κάτι δύσκολο ή κάτι αξίας. Λάθος μου. Ακόμα και στην κωμωδία άργησα να εκτεθώ και να μην έχω την επίφαση του ζεν πρεμιέ, την κατεύθυνση δηλαδή που μου είχαν δώσει  στη σχολή και στη δουλειά».

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.