Από τη Βένια Καραγιάννη,

Η εικόνα που μπορεί να έχεις για τη Μυρτώ Αλικάκη είναι μιας γυναίκας ίσως λίγο απόμακρης αν δεν την ξέρεις – κάτι όμως που σίγουρα δεν ισχύει αν τη γνωρίσεις από κοντά. Καθισμένη στο καμαρίνι του Μικρού Παλλάς, όπου παίζει με τον Θοδωρή Αθερίδη, τη Σμαράγδα Καρύδη και τον Κώστα Κάππα στην παράσταση Το Ψέμα, μου εξηγεί ότι όλο αυτό δεν είναι παρά άμυνα.

Η Μυρτώ είναι ένα πολύ γλυκό κορίτσι, γιατί μπορεί ο μεγάλος της γιος, ο Δημήτρης, να είναι 14 ετών, όμως για την ίδια ο χρόνος μοιάζει να έχει σταματήσει. Σαν τότε που τη θυμόμαστε ακόμα να παίζει στην Αναστασία. Κι ας ήταν τότε μόλις 21. Παρατηρώ ότι από τότε η τηλεόραση στη ζωή της δεν ήταν σταθερή αναφορά. Σαν να ήθελε και να μην ήθελε να συμμετέχει σε αυτήν. «Στη δεκαετία του’90 και μέχρι τις αρχές του 2000 είχα μια σταθερή παρουσία στην τηλεόραση, μετά δυσκόλεψαν και τα πράγματα» μου εξηγεί. «Δεν είναι όμως ότι δεν την αγαπούσα. Έχω περάσει από διάφορα στάδια η αλήθεια είναι. Για να μιλήσω για το σήμερα, το Ταμάμ είναι μια σειρά που μου αρέσει πολύ και έχω την οικονομική ενίσχυση που είναι σημαντική για εμένα. Τα πρώτα χρόνια είχα ένα ζόρι με την τηλεόραση, που ήταν “το προσωπικό μου ζόρι” και είχε να κάνει με την Αναστασία. Ήμουν μικρή κι έγινα απότομα γνωστή. Αλλά από τότε που αυτό τακτοποιήθηκε μέσα μου δεν ένιωθα άσχημα. Στην αρχή είχα ζοριστεί, σκεφτόμουν πώς θα το διαχειριστώ, τι θα το κάνω όλο αυτό και όταν είσαι μικρός και δεν έχεις την εμπειρία να διαχειριστείς μια κατάσταση με ωριμότητα και ψυχραιμία, νιώθεις περίεργα μέσα σου και αντιδράς. Νιώθεις ότι δεν θέλεις να χάσεις το δρόμο σου, αλλά δεν ξέρεις πώς ακριβώς να το κάνεις. Δεν περίμενα ότι η σειρά θα είχε τόσο μεγάλη επιτυχία. Μόλις είχα βγει από τη σχολή, έκανα μια οντισόν, με πήραν και είχα χαρεί. Δεν είχα αναλογιστεί όλο αυτό που θα συνέβαινε. Αυτό που με κράτησε τότε ήταν η οικογένειά μου, που μου είχε δώσει καλές βάσεις και μια στάση ζωής, η οποία εν ολίγοις λέει ότι δεν μπορείς να βασίζεσαι στα εφήμερα πράγματα. Η δημοσιότητα δεν σημαίνει ότι συμβαδίζει με την αξία. Για να έχεις μια διάρκεια στο χρόνο, πρέπει να παλέψεις και να κοπιάσεις πολύ. Δεν θεώρησα δηλαδή ποτέ ότι τα πράγματα στη ζωή έρχονται εύκολα ή ότι όλα είναι θέμα τύχης. Πιστεύω στην προσπάθεια και την προσωπική δουλειά και όταν γίνεσαι πάρα πολύ μικρός γνωστός μετά πρέπει να ακολουθήσεις την αντίστροφή πορεία, που είναι: έχεις το όνομα, πρέπει να χτίσεις την ουσία και το σεβασμό. Για να μην είσαι ένα αστέρι που θα πέσει από τον ουρανό».

Αναρωτιέμαι αν αυτό προσδίδει περισσότερο άγχος. «Με άγχωσε το να συγκεντρώσω τις δυνάμεις μου για να μπορέσω να το κάνω. Αλλά πίστευα ότι μπορώ να το κάνω. Γιατί ξέρω τον εαυτό μου. Είμαι εργατική, δεν παίρνουν τα μυαλά μου αέρα, είμαι προσγειωμένη». Και οι αντιδράσεις από το χώρο; «Ήταν όλων των ειδών. Από τις πιο υπέροχες, που με έκαναν να γεμίζω αυτοπεποίθηση, μέχρι άλλες, του τύπου “να άλλη μια που θα ξεχαστεί”. Από το Θέατρο Τέχνης είχα την πιο θεϊκή αντίδραση. Το χρόνο που παιζόταν η Αναστασία είχα ζητήσει από τον Μίμη Κουγιουμτζή να με κρατήσει στη Γέρμα του Λόρκα όπου έπαιζα ως σπουδάστρια και είχα λίγες ατάκες και το δέχτηκε. Αυτό για μένα τότε ήταν μεγάλο στήριγμα, το να συνεχίσω δηλαδή να είμαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον».

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.