Σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια έφυγε από τη ζωή η «Ωραία των Αθηνών» Γεωργία Βασιλειάδου
Ποιος δεν θυμάται τις «βιτριολικές» ατάκες ενός από τα πιο λαμπερά αστέρια του Ελληνικού Κινηματογράφου; Η Γεωργία Βασιλειάδου δεν υπήρξε ποτέ ενζενί, αλλά γέμισε τόσες πολλές φορές την μεγάλη οθόνη με την ομορφιά και την λάμψη του ταλέντου της.
Δεν χρειαζόταν πολλά ένα σενάριο στα χέρια της Γεωργίας Βασιλειάδου για να μετατραπεί σε κάτι μαγικό. Ανήκε στην γενιά των ηθοποιών που περισσότερο από σπουδές και τεχνική, είχαν το ταλέντο και την ευλογία του «πολυμήχανου» Έλληνα που από τα κάρβουνα έφτιαχνε διαμάντια. Έτσι την χαρακτήρισε και η Μαρίκα Κοτοπούλη όταν αποφάσισε το 1925 να την πάρει στο πλευρό της, «ένα διαμάντι κρυμμένο στα κάρβουνα».
Παιδί μίας πολυμελούς οικογένειας με 10 παιδιά, γεννήθηκε στα Τουρκοβούνια της Κυψέλης την Πρωτοχρονιά του 1897. Η φτώχια και οι δυσκολίες των πρώτων χρόνων συνοδεύτηκαν από την τραγική απώλεια του πατέρα της, αξιωματικού του Ιππικού σε ατύχημα εν ώρα υπηρεσίας. Η μικρή Γεωργία Αθανασίου ήταν μόλις εφτά ετών και τότε δεν μπορούσε να φανταστεί πως μία μέρα θα χάριζε απλόχερα το γέλιο ως Γεωργία Βασιλειάδου.
Για να βοηθήσει την οικογένειά της, άφησε το σχολείο και άρχισε να εργάζεται στο κορνιζάδικο του θείου της, στην οδό Αιόλου. Η πείνα μεγάλη και η ο Βαλκανικός Πόλεμος που μαινόταν εκείνη την εποχή δεν άφηνε περιθώριο για όνειρα και ελπίδες. Από την Κυψέλη ξεκινούσε καθημερινά, τις περισσότερες φορές με τα πόδια, για να πάει στο κέντρο της Αθήνας.
Στα τρύπια της παπούτσια έβαζε εφημερίδες, συνήθεια που κράτησε για αρκετά χρόνια, όσο πάλευε με την ανέχεια. Όμως δεν το έβαζε κάτω, παρέμενε γελαστή και αισιόδοξη και κατέφευγε στα δύσκολα στην μεγάλη της αγάπη για να ξεχνιέται, το τραγούδι.
Αλλάζει αρκετές δουλειές ως πωλήτρια, πάντα όμως πίστευε πως αυτό δεν θα είναι για πάντα. Την δύναμη να αλλάξει τη ζωή της την βρήκε ένα απόγευμα, περνώντας έξω από την Λυρική. Μαγεμένη από τις φωνές που ακούγονταν μέχρι το πεζοδρόμιο κάθε φορά που η χορωδία έκανε πρόβα, μπαίνει στο θέατρο και ζητάει ακρόαση. Το ταλέντο υπήρχε, αλλά χρειαζόταν δουλειά. Η πρώτη της εμφάνιση στη σκηνή του «Ολυμπιά» γίνεται στην ηλικία των 25 ετών, το 1922 με το έργο «Ερνάνη» του Τζ. Βέρντι.
Για να πετύχει μία μέρα τον στόχο της, αποφασίζει να δουλέψει πιο σκληρά. Τα χρήματα που αποταμιεύει με κόπο, τα χρησιμοποιεί για να κάνει σπουδές στο λυρικό τραγούδι. Γράφεται στην Γεννάδιο σχολή το 1923 και κυνηγάει το όνειρό της. Ακολουθούν αρκετοί ρόλοι σε όπερες αλλά τελικά την κερδίζει το κλασικό θέατρο.
Γνωρίζεται με την Κοτοπούλη και αμέσως γίνονται καλές φίλες, παίρνει μέρος σε πολλές παραστάσεις και γνωρίζει την καταξίωση. Την δεκαετία του 30 όμως, αποφασίζει να σταματήσει την καλλιτεχνική της πορεία για να μεγαλώσει την κόρη της Φωτεινή, που απόκτησε από τον πρώτο της γάμο που έληξε άδοξα.
Για άλλη μία φορά περνάει δύσκολα. Μεγαλώνει το παιδί μόνη της και πρέπει να βρει δουλειά για να επιβιώσουν. Κάνει αίτηση στο Εθνικό για πρόσληψη, αλλά ο πουριτανισμός και ο συντηρητισμός των υπευθύνων θεωρεί προκλητικό γεγονός μία γυναίκα χωρισμένη με παιδί, που εργάζεται. Η Ελλάδα του Μεταξά δεν αναγνώριζε την κοινωνική ανάγκη, όσων δεν ταιριάζαν με τις επιταγές του καθεστώτος. Η αίτηση απορρίπτεται!
Στις μεγάλες στιγμές της απελπισίας της, έρχεται ως από μηχανής θεός η βοήθεια της Σοφίας Βέμπο, την οποία δεν γνωρίζει πολύ καιρό. Σύντομα γίνεται και η πρώτη γνωριμία με τον Αλέκο Σακελλάριο, ο οποίος συνειδητοποιεί από πρώτο χέρι το πηγαίο ταλέντο της και την προσλαμβάνει στην κωμωδία του 1939 «Τα κορίτσια της Παντρειάς». Η νέα της αρχή στο καλλιτεχνικό στερέωμα, μόλις ξεκινούσε και με αυτήν ερχόταν και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος.
Η Γεωργία Βασιλειάδου ήταν πλέον η ομορφότερη άσχημη του Ελληνικού Κινηματογράφου. Τα χρόνια περνούν και η πραγματική καταξίωση έρχεται μετά τον πόλεμο το 1948, στην ταινία του Σακελλάριου «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», που σημαίνει και την αρχή της συνεργασίας της με την Φίνος Φιλμ.
Ακολούθησαν μεγάλες επιτυχίες με τα μεγαλύτερα ονόματα της εποχής που άφησαν εποχή όπως «Το Στραβόξυλο» (1952), «Η ωραία των Αθηνών» (1954), «Η θεία από το Σικάγο» (1957), «Η κυρά μας η μαμή» (1958), «Ο θησαυρός του μακαρίτη» (1959), ενώ ταυτόχρονα γεμίζει τα θέατρα με συμπρωταγωνιστές τον Αυλωνίτη, τον Ρίζο, τον Χατζηχρήστο, κ.α.
Εντωμεταξύ η Γεωργία Βασιλειάδου είχε ξαναπαντρευτεί λίγο μετά το τέλος του πολέμου. Ήταν 48 ετών και ξεκινούσε μία λαμπρή καριέρα στην ηλικία που οι περισσότεροι ηθοποιοί αποσύρονταν. Οι συνάδελφοι της ηθοποιοί την λάτρευαν για το χιούμορ και την καλή της διάθεση. Είχε πάντα μία καλή ατάκα για όλους, μεγάλη καρδιά και γενναιοδωρία. Βοηθούσε όπως μπορούσε τους φτωχούς και η μεγάλη της πίστη στον θεό την έκανε να λέει «Εγώ δίνω κι ο Θεός μου τα δίνει απ’ αλλού».
Κάθε παράσταση, κάθε ταινία που είχε το όνομά της ήταν επιτυχία. Ο κόσμος την αγαπούσε και της το έδειχνε με κάθε τρόπο. Πολλές φορές πριν ακόμα πει τα πρώτα λόγια στη σκηνή ο κόσμος ξεσπούσε σε γέλια, τα νούμερα της στην επιθεώρηση χαρακτηρίζονταν σε μεγάλο βαθμό από την διάθεση της να αυτοσχεδιάζει όπως όλοι οι μεγάλοι ηθοποιοί.
Την έξοδό της από την σκηνή την αποφάσισε η ίδια το 1965 σε ηλικία 68 ετών «Θέλω να φύγω με ζήτω και όχι με γιούχα», είπε θεωρώντας πως πλέον άρχιζε η αντίστροφη μέτρηση λόγω της προχωρημένης της ηλικίας. Για μία δεκαετία ακόμα συνέχισε να παίζει στον κινηματογράφο και μετά από 51 ταινίες, σταμάτησε το 1975, κάνοντας πρώτα και δύο εμφανίσεις στην τηλεόραση στις σειρές «Το παλιό το κατοστάρι» (ΥΕΝΕΔ – 1974) και ο «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται» (ΕΙΡΤ – 1975).
Η Γεωργία Βασιλειάδου για τον περισσότερο κόσμο αποτελούσε την λαϊκή γυναίκα της διπλανής πόρτας. Άλλοτε φτωχή και κατεργάρα, άλλοτε νεόπλουτη με την ψευδαίσθηση του μεγαλείου της αριστοκρατίας, αλλά πάντα αστεία και οικεία σαν γνώριμη οικογενειακή φιγούρα.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής της έμενε στο Μαρούσι. Αντιμετώπιζε προβλήματα υγείας και νοσηλεύτηκε στον Ευαγγελισμό για μικρό χρονικό διάστημα με συμπτώματα καρδιακής ανεπάρκειας.
Άφησε την τελευταία της πνοή στις 12 Φεβρουαρίου του 1980 σε ηλικία 83 ετών και κηδεύτηκε στο Ά νεκροταφείο Αθηνών. Λίγοι άνθρωποι την συνόδευσαν στην τελευταία της κατοικία το βροχερό εκείνο πρωινό, αλλά στο μυαλό του κάθε Έλληνα, άλλο ένα κεφάλαιο της σύγχρονης ιστορίας έκλεινε με το χαμό της.
The post Σαν σήμερα πριν από 37 χρόνια έφυγε από τη ζωή η «Ωραία των Αθηνών» Γεωργία Βασιλειάδου appeared first on MediaFree.