Πολυτεχνείο: Ο γιατρός που κράτησε το ματωμένο πουλόβερ ενός φοιτητή

Στην επέτειο των 50 χρόνων από την εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973, η εκπομπή “Μεγάλη Εικόνα” του MEGA είχε αφιέρωμα σε αυτό το ιστορικό γεγονός. Δεκαέξι πρωταγωνιστές των γεγονότων μίλησαν στη Νίκη Λυμπεράκη, συνθέτοντας με τις προσωπικές τους μαρτυρίες μια συνολική αφήγηση για όσα συνέβησαν πριν από μισό αιώνα.

Αυτά τα πρόσωπα αντικατοπτρίζουν τη μεγάλη εικόνα της εποχής, από το 1967 και τα πρώτα καταπιεστικά χρόνια της χούντας έως την αναδυόμενη και μαζικοποιημένη φύση του φοιτητικού κινήματος με τις καταλήψεις στη Νομική και, τελικά, τη μεγάλη εξέγερση του Πολυτεχνείου. Αναδεικνύονται το όραμα, ο παλμός των εξεγερμένων, αλλά και οι διωγμοί και τα βασανιστήρια που υπέστησαν κατά τη διάρκεια του αγώνα τους για ελευθερία και δημοκρατία.

Ένας από τους δεκαέξι ομιλητές στην εκπομπή ήταν ο γιατρός Παναγιώτης Μαυρομάτης.

«Βάλαμε το ραδιόφωνο και ακούσαμε τον σταθμό του Πολυτεχνείου που άρχισε να ζητάει βοήθεια. Πήρα τον φίλο μου τον Μανώλη τον Μυλωνάκη που έμενε κοντά. “ρε Μανώλη” του λέω “εδώ ζητάνε βοήθεια τα παιδιά”. Μου λέει “και εγώ θέλω βοήθεια γιατί έχω τραυματίες και δεν ξέρω τι να κάνω. Χρειάζομαι επιδεσμικό υλικό. Στο σπίτι. Είναι γεμάτο τραυματίες. Αν μπορείς έλα με δική σου ευθύνη”. Ανέβηκα την Αβέρωφ, προσεκτικά, βάζοντας και την τσάντα γιατί πυροβολούσαν. Έφτασα στην Αβέρωφ 15 και χώθηκα, είχε αφήσει την πόρτα ανοιχτή η γυναίκα του Μανώλη, η Δανάη. Εκεί βρέθηκα μέσα σε μια κατάσταση όπου ήταν γεμάτη τραυματίες και βογκητά. Να σκεφτείτε προσπαθούσαμε να δέσουμε τα σπασμένα κοκάλα με παιδικά παιχνίδια. Με τα παιχνίδια των γιων του Μανώλη» είπε αρχικά ο κ. Μαυρομάτης και στη συνέχεια πρόσθεσε:

«Όταν ειδοποιήσαμε, γέμισε ένα ασθενοφόρο και δε χώραγε άλλος και αναγκάστηκα να μεταφέρω τον Κωστάκη με τα πόδια, με προοπτική την Πολυκλινική που είναι σχετικά κοντά. Νομίζαμε ότι αντέχει. Και ο ίδιος θεωρούσε ότι αντέχει. Είχε στο θώρακα ένα τυφλό τραύμα, μικρό. Τον πήγαινα κούτσα – κούτσα – κούτσα, φτάσαμε μέχρι τη πλατεία Βάθη. Ήξερα εκεί κοντά είχε μια κλινική. Εκεί τον γδύσαμε, του βγάλαμε τα ρούχα και έτσι μου έμεινε και η φανέλα του. Την οποία καταθέσαμε και σαν τεκμήριο στη δίκη του Πολυτεχνείου».

Το πουλόβερ αυτό δεν την αναζήτησε ποτέ κανείς και ο κ. Μαυρομάτης αναφέρθηκε με μεγάλη συγκίνηση σε εκείνον το νέο. «Ο Κώστας ήταν σπουδαστής στη Σιβιτανίδειο και έμενε στο Περιστέρι. Αυτά ξέρω για αυτό το παιδί. Αν τον έβλεπα θα του έδινα τη φανέλα του. Αν μπορούσε, αν υπάρχει αυτό το παιδί, θα έπαιρνα μεγάλη χαρά να το δω γιατί αισθάνομαι ότι το πήρα για να το βοηθήσω, να πάει κάπου και πήγε σε μια κλινική, το άφησα και τι έγινε μετά; Έχω ένα αίσθημα ότι κάτι έχει μείνει μετέωρο» είπε με δάκρυα στα μάτια.