Μικρά, ιστορικά σινεμά: επαναλειτουργούν και… κάνουν σκόνη τα multiplex!

«Πολύ καλά νέα απ’ τη πατρίδα. Είναι παρήγορο που μέσα σ’ αυτούς τους μαύρους καιρούς, υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν να σώσουν τον πολιτισμό του τόπου…», είχε πει οΚώστας Γαβράς όταν έμαθε για την επαναλειτουργία του ιστορικού κινηματογράφου «Αλκυονίς».

Από το περασμένο φθινόπωρο, η αίθουσα που λειτούργησε ωςόαση ελευθερίας στα χρόνια της Χούντας κι ένα ανοιχτό σχολείο κινηματογραφικής τέχνης, άνοιξε και πάλι τις πύλες της για το κοινό. Σε πείσμα των αρνητικών προγνώσεων για τις μικρές σκοτεινές αίθουσες που έδωσαν κατά πλειοψηφία τους τη θέση τους στα multiplex σινεμά, η «Αλκυονίδα» είναι μαζί με τον κινηματογράφο «Στούντιο» και το περίφημο «Πτι Παλαί» στο Παγκράτι τα φωτεινά παραδείγματα. «Αναστήθηκαν» μόλις πριν από λίγους μήνες για να κερδίσουν και εμπορικά το στοίχημα κόντρα στη μόδα των πολύ-κινηματογράφων αλλά και της βαθιάς ύφεσης που διανύουμε.

«Η αίθουσα να υπηρετεί το κοινό, κι όχι το κοινό την αίθουσα»

«Δεν μπορούμε να μιλήσουμε με νούμερα διότι δεν είναι εύκολο να έχουμε συγκρίσιμα μεγέθη, η πορεία, όμως, της «Αλκυονίδας» μας δικαιώνει για την πρωτοβουλία μας να την επανασυστήσουμε στο κοινό ως ένα κινηματογράφο τέχνης στην Αθήνα», λέει στο TheTOC ο καλλιτεχνικός διευθυντής της New Star, Βελισσάριος Κοσσυβάκης, «ψυχή» της επαναλειτουργίας της «Αλκυονίδας» και του «Στούντιο». «Η λογική μας είναι η αίθουσα να υπηρετεί το κοινό της, κι όχι το κοινό την αίθουσα. Σ’ αυτή τη λογική, λοιπόν, η λειτουργία των δυο σινεμά είναι “φεστιβαλικού” χαρακτήρα».

Όλες οι ταινίες, παλιές και νέες, έχουν μια προβολή την ημέρα, ώστε το σινεφίλ κοινό να έχει πολλές επιλογές, αλλά και τη δυνατότητα να δει παραπάνω από ένα φιλμ. Παράλληλα, σε καθημερινή βάση υπάρχουν διευκολύνσεις ως προς το εισιτήριο, με ειδική έκπτωση για τους ανέργους (3 ευρώ) και ενιαίο εισιτήριο 7 ευρώ για δύο ταινίες. Τέλος, η λειτουργία του σινεμά και ως πολυχώρου τέχνης με παράλληλες εκδηλώσεις ενισχύει ακόμα περισσότερο τη λογική της ανάδειξης του δημιουργού, σύμφωνα με την οποία άλλωστε επιλέγονται και οι ταινίες που προβάλλονται εκεί.

Ποια είναι η «Αλκυονίδα»

Το 1969, με την έναρξη της κινηματογραφικής περιόδου, μια νέα αίθουσα κάνει την εμφάνισή της επί της οδού Ιουλιανού 42. Σε λίγους μήνες θα καταστεί το κέντρο του ενδιαφέροντος του κινηματογραφόφιλου κοινού, για να σφραγίσει με τη λειτουργία της τα κινηματογραφικά δρώμενα μιας ολόκληρης εποχής. Από τονΦελίνι έως τον Αζενστάιν, κι από τον Βισκόντι έως τον Ναγκίσα Οσίμα, η «Αλκυονίδα» κάνει «σκεπτόμενες» επιλογές, ενώ το 1971 που προβάλλεται κατ’ αποκλειστικότητα η «Αναπαράσταση» του Θόδωρου Αγγελόπουλου αγγίζει τα 11.000 εισιτήρια μόνο την πρώτη εβδομάδα προβολής της. Γουέστερν, φιλμ νουάρ, και άφθονος Καζάν ήταν στο «μενού» της «Αλκυονίδας», ενώ με την πτώση της Χούντας και την υποχώρηση της λογοκρισίας άρχισε να προβάλλεται σχεδόν το σύνολο της πρωτοπορίας του Σοβιετικού κινηματογράφου.

Όμως στις αρχές του ’90, η πολιτική των γραφείων διανομής αλλάζει και η Αλκυονίδα αδυνατεί να προβάλει τις ταινίες που θέλει. Έτσι, ο ιδιοκτήτης της αποφασίζει να μην αλλάξει τη φιλοσοφία λειτουργίας της, ακόμη και με το κλείσιμό της ως κόστος.

«Στούντιο»: με μπαρ και βιβλιοπωλείο

Το «Στούντιο» ήταν ένας λαμπρός χειμερινός κινηματογράφος, συνέχεια του προκατόχου του στην πλατεία Αμερικής προηγούμενου, με έδρα τη Σταυροπούλου 33, σε ισόγειο πολυκατοικίας. Ξεκίνησε το 1972, συνυπήρξε για δυο χρόνια με τον ομώνυμο κινηματογράφο της Τρικόρφων και μετά συνέχισε μόνο του. ΄Εκλεισε την άνοιξη του 2005 αφού είχε ζήσει πάνω από 30 χρόνια.

Από τις χαρακτηριστικές του πρακτικές να βγάζει καβαλέτα πάνω στο πεζοδρόμιο. Υπήρχε μπαρ στην είσοδο και βιβλιοπωλείο (που ενίοτε λειτουργούσε και ως εκθεσιακός χώρος) στο υπόγειο, όπου και οι τουαλέτες ήταν γεμάτες παλιότερα με πολιτικά συνθήματα και σύμβολα. Η αίθουσα ήταν έντονα αμφιθεατρική, με τυπική διάταξη, δίχως εξώστη, ενώ η μηχανή προβολής ήταν τοποθετημένη σε καμπίνα χτισμένη μέσα στην πλατεία, στο κέντρο περίπου του πίσω μέρους της αίθουσας. Γι’ αυτό και οι σειρές των καθισμάτων στο κέντρο ήτανε λιγότερες, ενώ στα δύο πλάγια περισσότερες.

΄Ένα art house που το λένε Πτι Παλαί

Λίγο πιο «συνοικιακά» τώρα, στο Παγκράτι, ένα άλλο ιστορικό σινεμά, το «Πτι-Παλαί» διανύει επίσης τους πρώτους μήνες της επαναλειτουργίας του. «Πάμε καλά σε σχέση και με τις προσδοκίες μας, βασιζόμαστε στους σινεφίλ που έρχονται απ’ όλη την Αθήνα, όχι μόνο από τη γειτονιά, για να δουν ποιοτικές καλλιτεχνικές ταινίες» λέει στην Καθημερινή ο Γιώργος Στεργιάκης εκ των ιδιοκτητών του. Στόχος των αδερφών Στεργιάκη είναι να επανασυνδέσουν το «Πτι Παλαί» με τον παλιό, ποιοτικό του εαυτό. Να το κάνουν ένα art house και να εμπλουτίσουν τη λειτουργία του με θεατρικές παραστάσεις ή Καραγκιόζη.

Πτι Παλαί: άνεσις και κοσμοπολίτικο περιβάλλον

Το «Πτι-Παλαί» εγκαινιάστηκε τον Φεβρουάριο του 1963. Σε μία από τις πρώτες του διαφημίσεις διαβάζουμε: «Τι σημαίνει “Πτι Παλαί”; 1. Πολυτέλεια που σταματάει ο νους μπροστά της. 2. Ανεσις και κοσμοπολίτικο περιβάλλον που το εγγυάται η υπογραφή του Μάριου Αγγελόπουλου… Εναρξις αύριον Βασ. Γεωργίου Β, πρώην Δημοχάρους Παρά το Χίλτον».

«Ημασταν ανέκαθεν ένα σχολείο καλού κινηματογράφου. Όμως τον αριθμό των εισιτηρίων που κόβουμε είναι ντροπή να τον λέμε πια. Φέτος, για παράδειγμα, δεν κρατήσαμε ταινία για περισσότερες από δύο εβδομάδες. Και του χρόνου, δεν ξέρω καν αν θα υπάρχουμε. Δεν μας άφησαν περιθώρια επιλογής», είχε πει ο αιθουσάρχης Αλέκος Λάμπρου πριν κλείσει το «Πτι Παλαί» το χειμώνα του 2013. Ένα χρόνο μετά, όμως, η ιστορική αίθουσα επανήλθε δριμύτερη «ανεβάζοντας» μαζί με τις ταινίες που επιλέγει την ψυχολογία μιας ολόκληρης περιοχής.

Πηγή: thetoc.gr