Κωνσταντίνα: «Από 15 χρονών είμαι στην Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν ξεχνώ τα βιώματά μου – Είμαι η γενιά που ζήσαμε τον πόλεμο»

Μια βαθιά συγκινητική μαρτυρία κατέθεσε η Κωνσταντίνα στην εκπομπή «Καλύτερα Αργά» του Action 24 το βράδυ της Κυριακής. Η γνωστή καλλιτέχνιδα, καλεσμένη της Αθηναΐδας Νέγκα, μίλησε για την προσωπική της διαδρομή, ξεκινώντας από την παιδική της ηλικία ως παιδί του πολέμου στην Κύπρο και φτάνοντας μέχρι τις πρώτες τηλεοπτικές της εμφανίσεις στην Ελλάδα. Στην καρδιά της αφήγησής της, ωστόσο, βρίσκεται η απώλεια του πατέρα της, ενός εκ των χιλιάδων αγνοουμένων της κυπριακής τραγωδίας.

«Τελείωσα το σχολείο εδώ στην Ελλάδα. Από 15 χρονών είμαι στην Ελλάδα, αλλά ποτέ δεν ξεχνώ τα βιώματά μου», είπε χαρακτηριστικά.

Η Κωνσταντίνα θυμήθηκε τις πρώτες τηλεοπτικές της εμπειρίες μέσα από την εκπομπή «Ρεπόρτερς» της ΕΡΤ, όπου είχε συμμετάσχει σε ρεπορτάζ για την Κύπρο και πορείες γυναικών. «Υπάρχει βίντεο που με δείχνει στο Τείχος της Λευκωσίας να τραγουδώ ένα πατριωτικό τραγούδι ενώ ηχούν οι σειρήνες των Τούρκων για να σηκωθούμε να φύγουμε», ανέφερε, αποτυπώνοντας την ένταση των στιγμών που βίωσε.

Στη συνέχεια, αναφέρθηκε στον αντίκτυπο που άφησε ο πόλεμος στην οικογένειά της, σημειώνοντας τις διαφορετικές στάσεις που κράτησαν τα αδέρφια της απέναντι στη μνήμη του τραύματος. «Είμαι η γενιά που ζήσαμε τον πόλεμο. Τα αδέρφια μου, επειδή ήταν αιχμάλωτοι, και προσπαθούσαμε να μάθουμε κάποια πράγματα από αυτούς, τις περισσότερες φορές έρχονταν σε αντιπαράθεση. Ο ένας ήθελε να το επαναφέρει και ο άλλος ήθελε να το σβήσει τελείως», τόνισε.

Όμως, το προσωπικό της τραύμα παραμένει ανεπούλωτο. «Εμένα το τραύμα είναι μεγάλο γιατί χάθηκε ο πατέρας μου και χάθηκε πάρα πολύ νωρίς. Είναι μέσα στους 2.000 αγνοούμενους. Ξέρουμε πώς τον συνέλαβαν γιατί ήταν τα δύο αδέρφια μου μαζί. Η μεγαλύτερη πληγή είναι ότι μου πήραν τον πατέρα μου σε μια πολύ τρυφερή στιγμή που τον είχα ανάγκη και ένιωθα ότι θα με βοηθούσε. Πέρασα χρόνια που περίμενα να έρθει, να τον δω», δήλωσε με εμφανή συναισθηματική φόρτιση.

Ωστόσο, η ελπίδα δεν έχει χαθεί για εκείνη, παρά το πέρασμα του χρόνου. «Η ελπίδα ποτέ δεν χάνεται. Τώρα πέρασαν 51 χρόνια. Το μόνο που ελπίζουμε είναι να βρεθούν τα οστά του σε κάποιο ομαδικό τάφο, για να μπορέσει να ταφεί όπως όλοι οι άλλοι αγνοούμενοι που βρίσκονται κατά καιρούς», ανέφερε, αποκαλύπτοντας τη δύναμη που αντλεί από την προσμονή για δικαίωση.