Δημήτρης Μαζιώτης: «Στις “Άγριες Μέλισσες” με αποκαλούσαν χασοδίκη στον δρόμο όταν δεν μπορούσα να βγάλω την Ελένη από τη φυλακή»

Ο ηθοποιός Δημήτρης Μαζιώτης μιλά στο enikos.gr για τον “Γελοίο” του Ντοστογιέφσκι που υποδύεται στη θεατρική σκηνή αλλά και τις απολαυστικές στιγμές που έζησε όταν πρωταγωνιστούσε στη μεγαλύτερη τηλεοπτική επιτυχία των τελευταίων χρόνων, στις “Άγριες Μέλισσες”.

Της Νάντιας Ρηγάτου

Ο Δημήτρης Μαζιώτης ανήκει στους ηθοποιούς που το ευρύ κοινό έμαθε και αγάπησε από τις “Αγριες Μέλισσες” όταν είχε αναλάβει τον ρόλο του δικηγόρου της Ελένης Σταμίρη και το δύσκολο έργο να την βγάλει από τη φυλακή.

Οι θεατρόφιλοι βέβαια τον γνώριζαν ήδη από τις παραστάσεις που τον είχαν παρακολουθήσει. Αυτή τη σεζόν, κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στο θέατρο Nous πρωταγωνιστεί στο μονόλογο “Το όνειρο ενός Γελοίου” σε σκηνοθεσία Έλενας  Αγγελοπούλου, μια παράσταση που όπως μου εξομολογήθηκε τον κάνει να θυμάται ξανά  “γιατί αξίζει να πιστεύεις, να συνεχίζεις, να αγαπάς.”

Αυτή τη θεατρική σεζόν σας βρίσκουμε στο θέατρο Nous και στον μονόλογο «Το όνειρο ενός γελοίου». Πως είναι το μόνος πάνω στη σκηνή;

Το να είσαι μόνος πάνω στη σκηνή είναι μια εμπειρία σχεδόν οριακή. Δεν έχεις πουθενά να «κρυφτείς»… Είσαι εσύ, ο λόγος και το βλέμμα του θεατή. Από τη μία υπάρχει μια βαθιά ελευθερία, γιατί γίνεσαι ολόκληρος ο κόσμος του έργου. Από την άλλη, μια ευθύνη σχεδόν τρομακτική, γιατί κάθε σιωπή, κάθε ανάσα, κάθε σκέψη φαίνεται. Ο μονόλογος σε αναγκάζει να είσαι απόλυτα παρών, σε κάθε λέξη, σε κάθε ανάσα. Ο «Γελοίος» του Ντοστογιέφσκι είναι ένας χαρακτήρας που απαιτεί πλήρη έκθεση· ψυχική, πνευματική, σωματική. Απαιτεί απόλυτη ειλικρίνεια. Και αυτό το «μόνος» μετατρέπεται σε «μαζί» μόνο όταν αρχίζεις να νιώθεις ότι το κοινό αναπνέει μαζί σου. Νιώθεις ότι δεν είσαι πια μόνος, αλλά μέσα σε μια κοινή εμπειρία, σχεδόν εξομολογητική.

Ποια είναι η κεντρική ιδέα του έργου ;

Η κεντρική ιδέα του έργου είναι η αναγέννηση του ανθρώπου μέσα από το σκοτάδι του. Ο «Γελοίος» ξεκινά από την απόλυτη παραίτηση, από την αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει νόημα. Και μέσα από ένα όνειρο ανακαλύπτει πως η αλήθεια και η σωτηρία βρίσκονται στην αγάπη, στην καλοσύνη, στην πίστη στον άνθρωπο. Ο Ντοστογιέφσκι μιλά για την πιο δύσκολη επανάσταση: την εσωτερική. Κι αυτό είναι που προσπαθώ να φέρω στη σκηνή· τη στιγμή που η ψυχή ακουμπά το απόλυτο σκοτάδι και, σχεδόν απρόσμενα, γεννιέται μέσα της το φως.

Ποιο μήνυμα θέλει να περάσει στους θεατές η παράσταση;

Η παράσταση επιδιώκει να αφυπνίσει κάτι πολύ ουσιαστικό μέσα στον θεατή, την πίστη ότι ο άνθρωπος έχει τη δύναμη να αλλάξει, να ξαναγεννηθεί, να αγαπήσει, ακόμη κι όταν έχει φτάσει στο απόλυτο σκοτάδι. Ο Ντοστογιέφσκι γράφει έναν ήρωα που έχει παραιτηθεί από τη ζωή, που νιώθει ξένος μέσα στον κόσμο. Κι όμως, μέσα από ένα όνειρο, βιώνει μια βαθιά αποκάλυψη: ότι η σωτηρία βρίσκεται στην καλοσύνη, στην ειλικρίνεια, στην αλήθεια. Αυτό ακριβώς είναι και το μήνυμα που θέλω να μεταφέρει η παράσταση. Πως η ελπίδα, η αγάπη δεν είναι κάτι ρομαντικό ή αφελές· είναι μια πράξη αντίστασης. Να συνεχίζεις να πιστεύεις στον άνθρωπο, να βλέπεις το καλό μέσα στο χάος, να επιλέγεις να αγαπάς ενώ όλα γύρω σου σε ωθούν να αδιαφορήσεις. Στο τέλος του έργου, ο «Γελοίος» δεν γίνεται ένας άλλος άνθρωπος· γίνεται απλώς αληθινός. Και νομίζω αυτό είναι το πιο συγκινητικό σημείο η στιγμή που ο θεατής αναγνωρίζει στο τέλος κάτι από τον εαυτό του σε αυτόν τον άνθρωπο που κάποτε θεωρήθηκε “γελοίος”. Αν καταφέρουμε, έστω για λίγο, να κάνουμε το κοινό να νιώσει ότι δεν είναι μόνο του, τότε η παράσταση έχει πετύχει τον σκοπό της.

Έχετε νιώσει ποτέ «γελοίος» και μετά να αφυπνιστήκατε;

Ναι, φυσικά. Νομίζω όλοι έχουμε νιώσει κάποια στιγμή «γελοίοι» όταν οι άλλοι δεν μας καταλαβαίνουν, όταν τα όνειρά μας μοιάζουν αφελή ή όταν η ευαισθησία μας εκλαμβάνεται ως αδυναμία. Έχω βρεθεί σε στιγμές που ένιωσα πως τίποτα δεν έχει νόημα, πως ό,τι δίνεις δεν επιστρέφει. Αλλά κάπως έτσι συμβαίνει και η αφύπνιση· ακριβώς μέσα από αυτές τις στιγμές. Όταν μένεις γυμνός από όλα, χωρίς ρόλους και άμυνες, τότε αρχίζεις να βλέπεις καθαρά. Ο «Γελοίος» του Ντοστογιέφσκι είναι αυτό το κομμάτι μέσα σε όλους μας το πληγωμένο, το τρυφερό, το αληθινό. Και κάθε φορά που το αγγίζω στη σκηνή, είναι σαν να ξαναθυμάμαι γιατί αξίζει να πιστεύεις, να συνεχίζεις, να αγαπάς.

Τα τελευταία χρόνια το ευρύ κοινό σας γνώρισε από την τηλεόραση. Πόσο άλλαξε η τηλεόραση τη ζωή σας;

Η τηλεόραση σίγουρα μου έδωσε μια μεγαλύτερη εξωστρέφεια, με έφερε σε επαφή με ένα ευρύτερο κοινό και μου άνοιξε νέες επαγγελματικές πόρτες. Όμως η αλήθεια είναι πως δεν άλλαξε ουσιαστικά τη ζωή μου. Η καθημερινότητά μου, οι αξίες και οι προτεραιότητες μου παρέμειναν ίδιες. Η επαφή όμως με τους ανθρώπους έγινε πιο άμεση, με βοήθησε να νιώσω την ανταπόκριση των ανθρώπων, να δω πώς οι δουλειές μου αγγίζουν πραγματικά όσους με παρακολουθούν. Το θέατρο είναι πάντα ο πυρήνας· εκεί όπου δοκιμάζεσαι πραγματικά, εκεί όπου συμβαίνει η αλήθεια. Η τηλεόραση από την άλλη είναι ένα μέσο που αγαπώ , σέβομαι και μου αρέσει πολύ να υπηρετώ μέσα από ωραίες δουλειές. Οι Άγριες Μέλισσες ήταν μια μεγάλη επιτυχία.

Θυμάστε κάποιο περιστατικό που σας έκανε να νιώσετε άβολα στον δρόμο;

Ναι, θυμάμαι αρκετές φορές που με σταματούσαν στον δρόμο και μου μιλούσαν σαν να ήμουν ο ρόλος μου με έναν ενθουσιασμό που ήταν και συγκινητικός και λίγο αμήχανος μαζί. Κάποιοι ήθελαν να μου «τα πουν» για όσα έκανε ο χαρακτήρας μου , «να γίνω πιο μάχιμος δικηγόρος», να με αποκαλούν «χασοδίκη»,  να «σώσω την Ελένη» και μόλις κέρδιζα τα δικαστήρια γινόμουν «ο δικηγόρος της καρδιάς τους»…άλλοι πάλι ήθελαν να με αγκαλιάσουν, να με συγχαρούν. Με τα καλύτερα να γράφονται στο twitter. Δεν το ένιωσα ποτέ ενοχλητικό, περισσότερο με ξάφνιασε η ένταση με την οποία ο κόσμος ζούσε τη σειρά. Εκεί συνειδητοποίησα πόσο βαθιά μπορεί να μπει μια ιστορία στην καθημερινότητα των ανθρώπων· και αυτό είναι ό,τι πιο όμορφο μπορεί να σου συμβεί ως ηθοποιός.

Θέατρο ή τηλεόραση σας εκφράζει περισσότερο;

Το θέατρο με εκφράζει γιατί εκεί όλα συμβαίνουν στο τώρα και η σχέση με το κοινό είναι άμεση κάθε παράσταση είναι μοναδική και ζωντανή. Ταυτόχρονα, η τηλεόραση έχει άλλους κώδικες, άλλους δρόμους και μ’ αρέσει γιατί έχει τη δύναμη να φτάνει σε πολλούς ανθρώπους και να μπαίνει στις ζωές τους. Και τα δύο μέσα έχουν τη δική τους μαγεία, και για μένα η εμπειρία είναι ολοκληρωμένη όταν μπορώ να κινούμαι μεταξύ τους, φέρνοντας όσα αγαπώ από το ένα στο άλλο.

Info Παράστασης

Το όνειρο ενός γελοίου

ΚΑΘΕ ΤΕΤΑΡΤΗ ΚΑΙ ΠΕΜΠΤΗ στις 21:00

Θέατρο Noūs – Creative space αίθουσα Black Box

Διεύθυνση: Τροίας 34, Αθήνα