Χρήστος Ζαμπούνης για την εξάρτηση από τα ναρκωτικά: «Κινδύνευσα να πεθάνω, ήθελα να το μοιραστώ με όποιο κόστος»

Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε ο Χρήστος Ζαμπούνης και μίλησε στο ένθετο Secret της εφημερίδας Παραπολιτικά για τις δύσκολες στιγμές που βίωσε. Ο γνωστός δημοσιογράφος αναφέρθηκε ανοιχτά στην περίοδο που βρέθηκε εγκλωβισμένος στη χρήση ναρκωτικών ουσιών, αποκαλύπτοντας ότι η εμπειρία αυτή άλλαξε ριζικά τη ζωή και την αντίληψή του.

«Εγώ δεν έπαιρνα ποτέ ναρκωτικά, τότε που κυκλοφορούσαν παντού στα πάρτι με ασημένιους δίσκους. Γιατί ήμουν και αθλητής. Κι όμως, έπεσα», δηλώνει χαρακτηριστικά, δίνοντας το στίγμα της προσωπικής του περιπέτειας.

Όπως εξομολογείται, οδηγήθηκε στη συγγραφή μιας αυτοβιογραφίας όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με τον θάνατο. «Έγραψα μια αυτοβιογραφία, όταν κινδύνευσα να πεθάνω. Έφτασα στο σημείο που λέω “έχετε γεια, βρυσούλες”! Έγραψα για όλους, για την κόρη μου, τους συγγενείς μου, την αδερφή μου, τον αδερφό μου, τους φίλους μου, παραδέχθηκα χρήση ναρκωτικών, κάτι που θεωρείται πως πλήττει μια εικόνα ενός “καθώς πρέπει” ανθρώπου», αναφέρει.

Η απόφαση να δημοσιοποιήσει την αλήθεια του είχε στόχο να λειτουργήσει ως παρακαταθήκη ελπίδας. «Το έκανα όμως, διότι αντελήφθην ότι, εφόσον μπόρεσα και τα σταμάτησα κι εγώ, έστω κι ένας να πει πως “αυτός γιατί το έκανε, μπορεί να το κάνω κι εγώ”, έχει αξία. Ήθελα να το μοιραστώ, γιατί μάστιξα είναι και έχει ψυχολογική αφετηρία, βεβαίως», προσθέτει.

Αναφερόμενος στο προσωπικό του υπόβαθρο, περιγράφει το χρονικό της ψυχολογικής κατάρρευσης που βίωσε: «Τότε είχα χωρίσει με τη μητέρα της κόρης μου, πήρε το παιδί στην Αμερική, ένιωσα χαμένος. Δεν δικαιολογείται. Εγώ δεν έπαιρνα ποτέ ναρκωτικά, τότε που κυκλοφορούσαν παντού στα πάρτι με ασημένιους δίσκους. Γιατί ήμουν και αθλητής. Κι όμως, έπεσα».

Η απόφασή του να αποκαλύψει δημόσια αυτή την πτυχή της ζωής του δεν ήταν χωρίς κόστος. «Αυτό, για να το μοιραστώ, ήξερα το κόστος. Δηλαδή, δεν υπάρχει εκπομπή που να μην πάω και να μη με ρωτάνε για αυτό. Μου λένε άνθρωποι εχέφρονες “έχεις κάποιον λόγο να το πεις;”. Με δείχνανε με το δάχτυλο. Δεν με ενδιαφέρει, διότι μόνο οι ανασφαλείς ενδιαφέρονται για τη γνώμη των υπολοίπων. Εάν ξέρεις γιατί το έκανες, ό,τι και να πουν, ξέρεις ποιος είσαι και γιατί το είπες», τονίζει με έμφαση.

Κλείνοντας, ο Χρήστος Ζαμπούνης μοιράζεται και μια προσωπική του επιθυμία για το πώς θα ήθελε να τον θυμούνται: «Στον τάφο μου, λέω στους φίλους μου, θέλω να γράφει μια φράση κάπως αστεία: “Δεν πήρε μαζί του τίποτα”. Υπό την έννοια ότι ως δημοσιογράφος όλα τα επικοινωνώ. Τα έχω πει, δεν κρατάω τίποτα».