Η αποκάλυψη Φλωρινιώτη: «Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο»

«Ήμούν πάντα πολύ πιο μπροστά από την εποχή μου. Λάνσαρα το λαμέ σε μια εποχή όπου η Ελλάδα ήταν κολλημένη σε συντηρητικές νόρμες, άκουσα τα εξ αμάξης, αλλά ήρθε η εποχή που με μιμήθηκαν όλοι. Αγαπούσα το αστραφτερό, όπως οι τραγουδιστές στο Λας Βέγκας. Από παιδί έδειχνα αδυναμία σε οτιδήποτε γυάλιζε. Μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο και κάθε Κυριακή που μας πήγαιναν στην εκκλησία παρατηρούσα τους παπάδες με τα χρυσά άμφια και τα πετράδια που άστραφταν και ένιωθα μαγεμένος… Ηθελα να γίνω δεσπότης. Οταν έπιασα κάποια καλά χρήματα στα χέρια μου, έγινα αυτό που φανταζόμουν: υπερπαραγωγή» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.

– Και πώς καταλήξατε τραγουδιστής;

« Γεννήθηκα σε μια φτωχική οικογένεια της Φλώρινας και αναγκάστηκα να βγω στο μεροκάματο από τα 12 μου χρόνια γιατί είχαμε χάσει τον πατέρα μου και η μάνα μου, που δούλευε καθαρίστρια, δεν τα έβγαζε πέρα με πέντε παιδιά. Πουλούσα κουλούρια και λαχεία, μέχρι που ένα βράδυ βρέθηκα στο μπουζουξίδικο της περιοχής και πήρα το μικρόφωνο στο χέρι. Ο καταστηματάρχης τρελάθηκε και μου έκανε πρόταση να μπω στο σχήμα. Στην αρχή τραγουδούσα φορώντας ένα παντελονάκι και ένα μαύρο μπλουζάκι. Μιλάμε για φτώχεια, όχι αστεία. Τα παπούτσια μου ήταν τόσο φθαρμένα που αναγκαζόμουν να βάλω από κάτω χαρτόνι για να κλείνουν οι τρύπες!»

– Ηταν τόσο δύσκολα τα παιδικά σας χρόνια;

«Τα παιδικά μου χρόνια τα θυμάμαι με θλίψη. Στο ορφανοτροφείο τα χέρια μας πρηζόντουσαν από το ξύλο που μας έριχναν οι υπεύθυνοι των τμημάτων. Η μητέρα μου ξαναπαντρεύτηκε, αλλά ο πατριός μου δεν μας είδε ποτέ ως πραγματικά παιδιά του. Εκείνο όμως που με πονούσε περισσότερο ήταν ότι δεν φερόταν καλά στη μητέρα μου. Γι’ αυτό κι όταν μπήκα στα υψηλά μεροκάματα την πήρα κοντά μου, όπως άλλωστε και τα υπόλοιπα αδέλφια μου.»