Ανδρέας Γεωργίου – Σιμώνη Χριστοδούλου: Ο κινηματογραφικός τρόπος με τον οποίο έμαθαν πως θα γίνουν γονείς – «Ήμασταν σε μια καμπίνα στη μέση του ωκεανού…»
Γονείς για πρώτη φορά ετοιμάζονται να γίνουν ο Ανδρέας Γεωργίου και η Σιμώνη Χριστοδούλου. Το ζευγάρι λίγο καιρό πριν από τη γέννηση της κόρης του έδωσαν συνέντευξη στο περιοδικό «ΟΚ!». Μεταξύ άλλων, περιέγραψαν και τον κινηματογραφικό τρόπο με τον οποίο έμαθαν για την εγκυμοσύνη της make-up artist, ενώ ήταν στον μήνα του μέλιτός τους.
Θέλατε να γίνετε τόσο γρήγορα γονείς;
Ανδρέας Γεωργίου: Ναι, αλλά δεν το προγραμματίσαμε. Είχαμε πει, “όποτε συμβεί”. Και συνέβη κυριολεκτικά την επόμενη μέρα.
Έχετε άγχος;
Ανδρέας Γεωργίου: Έχουμε ανυπομονησία.
Σιμώνη Χριστοδούλου: Εμένα με πιάνει λίγο άγχος.
Η εγκυμοσύνη ήταν αυτό που περίμενες;
Σιμώνη Χριστοδούλου: Η αλήθεια είναι ότι είχα ακούσει πολλά, και μέχρι τώρα ακούω. Κάθε εγκυμοσύνη είναι διαφορετική. Σε μένα ήταν δύσκολο το πρώτο τρίμηνο, είχαμε και πολλά ταξίδια τότε. Καταρχάς, το μάθαμε όταν ήμασταν στην Ασία, στο Βιετνάμ.
Ανδρέας Γεωργίου: Ό,τι είχαμε πει με την Σιμώνη πως δεν θα κάνουμε, το κάναμε. Είχαμε πει ότι θα παντρευτούμε σε κλειστό κύκλο, έγινε αυτό που είδες. Είχαμε πει ότι δε θα χορέψουμε slow αλλά παραδοσιακό χορό, τελικά χορέψαμε slow γιατί η Σιμώνη δεν ένιωθε άνετα και είπαμε στον dj, «παίξε ό,τι θέλεις». Είπαμε ότι θα κάνουμε αγόρι, κάναμε κορίτσι. Με την εγκυμοσύνη πολλά πράγματα που είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε στην Ασία δε μπορέσαμε να τα κάνουμε τελικά. Ούτε το σαφάρι στη ζούγκλα, ούτε τα μασάζ στην παραλία γιατί απαγορεύεται, ούτε να πιούμε αλκοόλ.
Πώς το ανακαλύψατε ακριβώς;
Ανδρέας Γεωργίου: Είμαστε μέσα σε αυτό το τεράστιο κρουαζιερόπλοιο. Αν και η Σιμώνη δεν τρώει πολύ, είχε ανακαλύψει ένα μέρος που έφτιαχναν μπέργκερ και ήθελε κάθε μέρα να πηγαίνουμε εκεί.
Σιμώνη Χριστοδούλου: Εν τω μεταξύ, δεν έτρωγα ποτέ μπέργκερ μέχρι τότε.
Ανδρέας Γεωργίου: Έχω καταλάβει ότι έχει αρχίσει να τρώει παραπάνω. Φτάνουμε στο σημείο, να έχω φάει το μισό μπέργκερ, εκείνη να έχει τελειώσει πριν από εμένα μαζί με όλες τις πατάτες και μου λέει, “τώρα ήταν μερίδα αυτό;”. Κι εκεί της απαντάω, “νομίζω ότι πρέπει να κάνουμε ένα τεστ εγκυμοσύνης”. Κατεβαίνουμε στο επόμενο λιμάνι του Βιετνάμ, δεν μπορώ να συνεννοηθώ, δεν βρίσκω φαρμακείο.
Χρησιμοποιώ τον μεταφραστή του Google για να εξηγήσω τι ψάχνουμε. Με τα πολλά, βρίσκουμε ένα τεστ, όχι σαν τα δικά μας, πανάρχαιο, με κάτι λωρίδες και αυτοκόλλητα. Βγαίνει θετικό. Και έχουμε μείνει να κοιτάμε ο ένας τον άλλον και να λέμε, “είμαστε σε μια καμπίνα στη μέση του Ωκεανού”. Καταλαβαίνεις ότι τώρα πρέπει να περιμένω να φτάσει 18 η μικρή για να της κάνω αντίποινα που μας χάλασε τον μήνα του μέλιτος. Κάτι θα σκεφτώ, της το φυλάω.
Σιμώνη Χριστοδούλου: Εγώ θυμάμαι να έχω έτσι κι αλλιώς ναυτίες, να είμαστε σε αυτό το πλοίο με τα κύματα να φτάνουν τα 6-7 μέτρα, να μη μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι και ο Αντρέας να πηγαινοέρχεται, να τρώει, να πίνει, να κάνει σπα και να του λέω, “σε μισώ”!