Στην αντίπερα του πλήθους

Π Ρ Ι Ν

”Οι μειοψηφίες τάγματα ξυπόλυτα σκαρφαλώνουν μέσα σε σκοτάδια απόλυτα”

τραγουδούσε ο Διονύσης Σαββόπουλος το 1983 ενώ ο Νικόλας Άσιμος το 1986 κραύγαζε:

” Να διαδώσετε σ΄ αυτούς του γκαντεμιάρικους καιρούς,

 να μη σκοτώνουνε τους διαφορετικούς”.

Tο 1989, ο Διονύσης Τσακνής συμπλήρωνε:

”Μένω μονάχος στο παρόν μου, να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται…”

και λίγο πιο μετά, το 1992, ο Χάρης και ο Πάνος Κατσιμίχας:

”Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πεισμα σας γουρούνια θα αντέχω…”

 Σ Η Μ Ε Ρ Α

Ένα πολιτικό-κοινωνικό τραγούδι για κείνους που ήταν πάντα στην άλλη όχθη, απέναντι απ΄την πολύβουη μάζα, εκφράζοντας, επιμένοντας και προτάσσοντας την άλλη άποψη, την διαφορετική αισθητική, που αναζητούν μια άλλη πλευρά όπου κυριαρχεί η αλήθεια, η ειλικρίνεια και η ελευθερία. Ένα τραγούδι γι΄ αυτούς που αντιστέκονται στο ευτελές, που αντιδρούν στα ραδιοτηλεοπτικά σκουπίδια, στις «αγορές» και το χρήμα, που δραστηριοποιούνται οικολογικά, που δρουν πολιτικά και συμμετέχουν χωρίς να είναι δεμένοι σε ουρές κομμάτων με γνώμονα όχι το προσωπικό τους κέρδος ή εκείνο της τσέπης τους. Για εκείνους που ήταν πάντοτε και παρέμειναν αντίπερα.

Μουσική: Γιάννης Γεωργιλάς
Στίχοι: Θανάσης Πέτσας

Ερμηνεία: Βασίλης Πρατσινάκης

Απαγγελία: Ασπασία Δήμου

Φωνητικά: Θάνος Αντωνίου, Γιάννης Γεωργιλάς, Ασπασία Δήμου, Στέφανος Στεφανόπουλος

 Ενορχήστρωση έκανε ο Γιάννης Γεωργιλάς σε συνεργασία με τους μουσικούς:

• Φώτης Βλαχόπουλος – Ηλεκτρική κιθάρα
• Γιάννης Γεωργιλάς – Ακουστική και ηλεκτρική κιθάρα
• Φίλιππος Κωσταβέλης – Hammond και Rhodes
• Ντίνος Τσούγγαρης – Ηλεκτρικό Μπάσο
• Δημήτρης Βίττης – Τύμπανα

Ηχοληψία: Γιάννης Γεωργιλάς

Η Μίξη και το Mastering έγιναν από τον Γιάννη Γεωργιλά και τον Θάνο Αντωνίου

Φωτογραφία εξωφύλλου: Έλενα Κανταρτζή

Γραφιστική επιμέλεια: Βασίλης Πρατσινάκης

 Διαθέσιμο σε όλες τις ψηφιακές πλατφόρμες.

▶ YouTube: Στην αντίπερα του πλήθους

▶Deezer: Στην αντίπερα του πλήθους

▶ Spotify: Στην αντίπερα του πλήθους

▶ iTunes: Στην αντίπερα του πλήθους

Στίχοι:

Χάδια που πάγωσαν, πλοία που σάλπαραν

μας καρτερούσαν να μας πάρουν από δω

μας ψάχναν άγγελοι, πάνω μας πόνταραν

μα εμείς  δεν είχαμε αριθμό ούτε οδό.

Χέρια  ασυνόδευτα, κορμιά αξόδευτα

που αντιστέκονται στο τέλμα του καιρού

όλοι αντίθετα κι όλα απρόβλεπτα

στο πανηγύρι αυτού του κόσμου του σαθρού.

Ήμασταν πάντα στην αντίπερα του πλήθους

με το κρασί και το τραγούδι φυλαχτά

λίγο παράταιροι απ΄ του Αίσωπου τους μύθους

κι από ανθρώπους που σε δένουνε σφιχτά.

Μα κάποιο βράδυ ένα χέρι μια σημαία

θα υψωθεί απ΄τον ιστό της παρακμής

φωτιές  θ’ ανάψουνε κι από την προκυμαία

θα ξεχυθούμε σαν αέρας όλοι εμείς.

Ήμασταν πάντα στην αντίπερα του πλήθους

και μια ζωή έξω από μέτρα και σταθμά

κλεισμένοι μέσα στους δικούς μας λαβυρίνθους

να καρτερούμε της φωτιάς το κάλεσμα.

Θεσσαλονίκη, Νοέμβρης 2025.