
Μιχάλης Ρέππας για Άννα Κυριακού: «Ήταν μικρά παιδιά και περνούσαν πάνω από πτώματα για να βρουν κάτι να φάνε»
Το πρωί της Δευτέρας (13/10) ο Σπύρος Μπιμπίλας με ανάρτησή του στο προφίλ του στο Facebook, γνωστοποίησε την δυσάρεστη είδηση του θανάτου της Άννας Κυριακού. Η σπουδαία ηθοποιός με την μεγάλη πορεία στον κόσμο της Τέχνης, που κατάφερε να ξεχωρίσει με το ταλέντο της και να αγαπηθεί από το κοινό, γεννήθηκε τον Ιανουάριο του 1929 και πέθανε σήμερα σε ηλικία 96 ετών, έχοντας δουλέψει για 6 δεκαετίες στον χώρο της υποκριτικής.
Ο Μιχάλης Ρέππας, ο οποίος είχε συνεργαστεί με την Άννα Κυριακού στην θρυλική σειρά «Οι τρεις Χάριτες», μίλησε το απόγευμα της Δευτέρας στην εκπομπή της Νάνσυς Ζαμπέτογλου και του Θανάση Αναγνωστόπουλου, «Στούντιο 4», για την αείμνηστη ηθοποιό.
Σε ερώτηση για το πώς του ήρθε στο μυαλό η Άννα Κυριακού όταν την διάλεξε για τον ρόλο της «θείας Μπεμπέκας» στις «τρεις Χάριτες», ο Μιχάλης Ρέππας απάντησε: «Όπως έρχονται στο μυαλό όλα τα πράγματα στη δουλειά μας. Δεν ξέρω. Μας άρεσε και φυσικά με την συνεργασία την αγαπήσαμε… Τα πάντα».
«Είχαμε καιρό να μιλήσουμε, αλλά μάθαινα τα νέα της από τον Λευτέρη. Τις τελευταίες φορές που είχαμε επικοινωνήσει, ενώ πάντα ήταν διαυγής και τα είχε τετρακόσια, λίγο προς το τέλος σαν να δυσκολευόταν να παρακολουθήσει τη συζήτηση. Δεν τα μπέρδευε βέβαια, αλλά λίγο σαν να δυσκολευόταν στην επικοινωνία», εξήγησε στη συνέχεια.
Επιπλέον, ο επιτυχημένος σεναριογράφος είπε ότι: «Η Άννα ήταν ένα παιδί της Αθήνας, αστή απόλυτα και στους τρόπους και στα αισθήματα. Δηλαδή ήταν ένας άνθρωπος που σαν να μην το καταδεχόταν το δεύτερο, δεύτερα πράγματα. Όχι απλά μόνο να το φορέσει ή να το αγοράσει, ούτε να το σκεφτεί, ούτε να το διανοηθεί. Είχε μία κλάση που της υπαγόρευε κάποιους πολύ συγκεκριμένους τρόπους. Ήταν μία πολύ ευγενική και ταυτόχρονα πολύ χαρούμενη ύπαρξη. Δεν ήταν καθόλου ψυχρή. Ήταν πάρα πολύ ζεστή, δοτική και χαρούμενη!».
Σε άλλο σημείο, ο Μιχάλης Ρέππας αναφέρθηκε σε μία ιστορία που υπάρχει μέσα στο βιβλίο που κυκλοφόρησε πρόσφατα για την ζωή της Άννας Κυριακού: «Υπάρχει μία ιστορία που την περιγράφει ο Λευτέρης μέσα στο βιβλίο. Στον Εμφύλιο νομίζω ήταν, που ήταν μικρά παιδιά και ήθελαν να φύγουν από του Μακρυγιάννη και να περάσουν στο Κολωνάκι για να βρουν κάτι να φάνε. Περνούσαν πάνω από πτώματα για να φτάσουν κάπως προς το σημείο. Αυτό μου είχε κάνει τρομακτική εντύπωση».