Από τη Φανή Πλατσατούρα

Καμιά φορά τα πράγματα είναι πολύ απλά, ακόμη και στην τηλεόραση. Η Σοφία Παπαϊωάννου εργαζόταν χρόνια ως δημοσιογράφος πίσω από τις κάμερες, μέχρι τη στιγμή που σήκωσε το ακουστικό της και πρότεινε στους υπεύθυνους του Alpha να παρουσιάσει μια εκπομπή. «Και τι έγινε;» τη ρωτάω ενώ πίναμε τσάι με κανέλα, πορτοκάλι και γαρίφαλο σε κεντρικό καφέ. «Μου την έδωσαν» απαντά γελαστά. Η εκπομπή αυτή είναι το επιτυχημένο 360°, που φέτος κλείνει έξι χρόνια αδιάκοπης παρουσίας στην τηλεόραση, και παραμένει ισχυρός αντίπαλος, ό,τι κι αν του βάλεις απέναντι. Διαβάστε παρακάτω τι δηλώνει η ίδια στη συνέντευξή μας για το περιοδικό People.

Πηγαίνοντας έξι χρόνια πίσω, τι προσδοκίες είχες για αυτή την εκπομπή;

Ήθελα να πετύχει γιατί ήταν η πρώτη φορά που δοκίμαζα κάτι μόνη μου. Σίγουρα δεν φανταζόμουν ότι θα συνεχιστεί για τόσα χρόνια, δεν κάνω μακροπρόθεσμα σχέδια. Κατά καιρούς, έχω αρνηθεί διάφορες τιμητικές προτάσεις που μου έχουν γίνει επειδή δεν πίστευα στην επιτυχία τους. Αλλά σ’ αυτή την εκπομπή, ναι, πίστεψα από την αρχή!

Πώς είναι να περνάς μπροστά από τις κάμερες; Τι είδους δεύτερες σκέψεις είχες, στην αρχή τουλάχιστον;

Προσωπικά, δεν νιώθω παρουσιάστρια αλλά ότι κάνω ακόμη ένα ρεπορτάζ. Γενικά, δεν δίνω σημασία στην εικόνα μου. Η εικόνα έχει ημερομηνία λήξης, το ρεπορτάζ δεν έχει. Η δημοσιογραφία είναι μια καθημερινή μάχη. Το έλεγε και μια Αμερικανίδα δημοσιογράφος, «Είναι σαν να κάνω κάθε μέρα οντισιόν». Γιατί κάθε μέρα πρέπει να αποδείξεις κάτι. Κι εμένα στη δημοσιογραφία μού αρέσουν τα πάντα: Ακόμη και να βάζω-βγάζω τα CDs και να κοιτάζω κασέτες.

Πιστεύεις ότι η δημοσιογραφία έχει απαξιωθεί πια ως επάγγελμα;

Πάρα πολύ, και έως ένα βαθμό με το δίκιο του ο κόσμος την έχει απαξιώσει. Μαζί και την πολιτική. Αλλά είναι άσχημο αυτό. Θέλει πολύ μεγάλη μάχη –που δεν ξέρω αν είναι έτοιμοι όλοι οι δημοσιογράφοι να τη δώσουν–, σε ένα πολύ δύσκολο τοπίο, για να αποκατασταθεί η φήμη της.

Ένα ρεπορτάζ μέσα σ’ αυτά τα χρόνια για το οποίο νιώθεις πολύ περήφανη;Το πρώτο που σου έρχεται στο μυαλό.

Ένιωσα πολύ περήφανη όταν πήρα συνέντευξη από τον πατέρα του Mohammed Atta, που είχε ρίξει το αεροπλάνο στους Δίδυμους Πύργους. Ήταν μια παγκόσμια αποκλειστικότητα. Είχα πάει να τον συναντήσω στην Αίγυπτο και θυμάμαι πως δεν το είχα πει ούτε στον άντρα μου ούτε στους γονείς μου, για να μη φοβηθούν. Και αφού τελείωσα τη συνέντευξη, τους πήρα τηλέφωνο και τους είπα: «Ξέρετε, είμαι στο Κάιρο και γυρίζω στην Αθήνα».

Στο πλαίσιο αυτών των ρεπορτάζ, υπήρξαν στιγμές που φοβήθηκες για τη ζωή σου;

Ο φόβος υπάρχει. Είναι κάτι που νιώθεις πολύ συχνά, σχεδόν κάθε εβδομάδα. Και χθες τον αισθάνθηκα που ήμουν στις φυλακές της Τίρυνθας και συνομίλησα με λογοτιμήτες, ανθρώπους που τους αφήνουν ελεύθερους να δουλέψουν εκτός φυλακής. Επίσης, είχα φοβηθεί όταν είχα πάει στα σύνορα Ισραήλ – Λιβάνου, που ήταν σε εμπόλεμη κατάσταση, αλλά έχω φοβηθεί και στη μέση του δρόμου στην Αθήνα. Εκεί απλά δεν το δείχνεις, κρατάς το φόβο για τον εαυτό σου.

Το τηλέφωνο έχει χτυπήσει ποτέ για… λάθος λόγο; Για προειδοποιήσεις και απειλές ή άνωθεν παρεμβάσεις;

Δεν έχω δεχτεί τίποτα απ’ όλα αυτά. Αν κάποιος μου πει «Μη ρωτήσεις αυτό κι αυτό», δεν θα κάνω τη συνέντευξη. Τι νόημα θα έχει μετά; Ακόμη και για τον Αλέξη Τσίπρα, που του πήρα συνέντευξη σε μια ιδιαίτερη μέρα, το καλοκαίρι του ’15, δεν μου είπε κανείς «Μην κάνεις την τάδε ερώτηση».

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής,