Από τη Φανή Πλατσατούρα ,

Ο Δημήτρης Λιγνάδης είχε για πατέρα έναν άνθρωπο που άφησε τη δική του σφραγίδα στην Τέχνη. Ο ίδιος εξηγεί σε συνέντευξή του στο περιοδικό People πώς κατάφερε να μην μείνει στη σκιά του επιθέτου που κληρονόμησε και εξομολογείται τον καθοριστικό ρόλο που έπαιξε η μητέρα του στη διαμόρφωση της ζωής του.

Είχες έναν πολύ σπουδαίο πατέρα και φυσικά θεατράνθρωπο. Πότε σταμάτησες να είσαι απλά «ο γιος του Τάσου Λιγνάδη»;

Ακόμη και όταν είχε πεθάνει ο πατέρας μου, ο κόσμος από κεκτημένη ταχύτητα έλεγε «Καλά, αυτός πήρε τους ρόλους λόγω του Λιγνάδη». Η πλάκα είναι πως όσο ζούσε δεν είχα παίξει κανέναν πρωταγωνιστικό ρόλο. Ωστόσο η φήμη «ο γιος του τάδε» με ακολούθησε αρκετά χρόνια μετά το θάνατό του. Υπόψη ο πατέρας μου πέθανε το 1989. Αλλά επειδή θέλω να μιλάω με ειλικρίνεια και όχι επιπόλαια, η επωνυμία είναι δίκοπο μαχαίρι. Ευεργέτημα και βαρίδι μαζί. Σου ανοίγει κάποιες πόρτες, αλλά το θέμα είναι να καταφέρεις να παραμείνεις μέσα στο δωμάτιο. Και στο χώρο μας πόσο να σε κρατήσει η επωνυμία; Μία, δύο, τρεις φορές; Μετά αν δεν αξίζεις, πετάγεσαι έξω. Εμένα δεν με βοήθησε το όνομα του πατέρα μου, με βοήθησε ο ίδιος ο πατέρας μου. Με τις σπουδές και τον τρόπο ζωής του. Ήταν παράδειγμα για μένα. Αλλά καλλιεργήθηκα και από τη μάνα μου.

Για τη μητέρα σου δεν ξέρουμε πολλά… 

Πάντα η μαμά είναι λίγο στην άκρη, εκτός αν είναι διάσημη. Καμιά φορά βέβαια οι διάσημες δεν είναι και τόσο καλές μητέρες. Αν ο πατέρας μου με έμαθε να σκέφτομαι και να αισθάνομαι, η μάνα μου με έμαθε να επιβιώνω. Χρωστάω την ίδια χάρη και στους δύο.

Τι δουλειά έκανε; 

Ήταν μια απλή γραμματέας. Η ιδιαιτέρα του πατέρα μου στη σχολή Μωραΐτη. Έτσι γνωρίστηκαν. Ήταν ο έρωτας του καθηγητή και της γραμματέα. Από φτωχή οικογένεια και οι δύο. Μεταξουργείο έμενε ο πατέρας μου, Παγκράτι η μάνα μου.

Πηγή: People