Από τη Φανή Πλατσατούρα,

Ο Νίκος Ορφανός μίλησε στο People για το ξεκίνημα του στο θέατρο, τα ταπεινά όνειρα που είχαν για εκείνον οι γονείς του και εξιστορεί πώς έπεσε θύμα bullying από σκηνοθέτη.

«Το να έλεγε κάποιος στο Ρέντη εκείνες τις εποχές ότι θέλει να γίνει ηθοποιός ισοδυναμούσε με το να πει κάποιος σήμερα “θέλω να γίνω αστροναύτης” σε μια χώρα που δεν έχει σχέση με το Διάστημα ή με το “θέλω να γίνω σέρφερ” και να ζει στο Βόρειο Πόλο. Όταν το ανακοίνωσα στους γονείς μου, νόμισαν ότι κάποιος με αποπλάνησε. Υπήρχε προκατάληψη τότε: οι άντρες ηθοποιοί ήταν ομοφυλόφιλοι και οι γυναίκες εξώλης και προώλης. Το όνειρο των δικών μου ήταν να τελειώσω το πανεπιστήμιο και να διοριστώ στο Δημόσιο. Η συγκεkριμένη αντίληψη κατέστρεψε και καταστρέφει αυτή τη χώρα. Η αίσθηση ότι “θα κουραστείς πέντε χρονάκια, με φροντιστήριο και πανεπιστήμιο, και μετά θα κάθεσαι”. Μπαίνω λοιπόν στη Φιλοσοφική Αθηνών και στο δεύτερο έτος με πιάνει κατάθλιψη. Το ελληνικό πανεπιστήμιο είναι ένα αίσχος. Δεν θέλω να γίνω δημόσιος υπάλληλος, δεν θέλω να δουλέψω ως φιλόλογος, δεν θέλω να κάθομαι να κοιτάω το ρολόι μέχρι να περάσει το οκτάωρο για να σχολάσω. Αυτό το πράγμα είναι θάνατος. Αποφασίζω να δοκιμάσω την τύχη μου στο θέατρο. Μπαίνω με υποτροφία στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν το 1988, ένα χρόνο πριν ξεκινήσει η ιδιωτική τηλεόραση. Μέχρι τότε είχα δει δύο παραστάσεις όλες κι όλες στη ζωή μου. Και άλλη μία στο σχολείο, στην οποία είχα παίξει κιόλας» διηγείται.

Η τηλεόραση

«Η πρώτη μου εμφάνιση στην τηλεόραση ήταν ένα guest στην Ανατομία Ενός Εγκλήματος του Πάνου Κοκκινόπουλου. Είχα, δε, την τύχη να παίξω δίπλα στον Αλέκο Αλεξανδράκη. Έπρεπε να ρίξω λοταρία και να περάσουν δεκαετίες ολόκληρες για να πετύχω αυτή τη συγκυρία στο θέατρο, μπορώ λοιπόν να μην αγαπάω την ελληνική τηλεόραση; Από την άλλη, όταν έχεις περάσει από την παλιά, καλή εποχή της, σου φαίνεται τρομερή κακομοιριά αυτό που συμβαίνει σήμερα. Καθημερινές, αισθηματικές σειρές επιφανειακών χαρακτήρων και μυθοπλασίας. Καλά κάνει ο κάθε Ντάνος και παίζει. Το πρόβλημά της δεν είναι ο Ντάνος. Προσωπικά απέχω τηλεοπτικά από το 2013. Κάνω όμως ανελλιπώς θέατρο».

Το bullying

«Οι ηθοποιοί είμαστε οι πλέον ευάλωτοι του χώρου μας. Από τη μία εκτιθέμεθα καθημερινά στο κοινό και από την άλλη δεχόμαστε συνεχώς τις παρατηρήσεις των σκηνοθετών, πολλοί από τους οποίους ψυχαναλύονται στην καμπούρα μας. Διάβαζα μια συνέντευξη του Γιάννη Χουβαρδά, όπου έλεγε πως “το θέατρο είναι ψυχανάλυση”. Δεν μας είπε όμως ποιος ψυχαναλύει ποιον. Αυτός τους ηθοποιούς ή οι ηθοποιοί αυτόν; Έχει τύχει να βριστώ άσχημα με σκηνοθέτη. Ευτυχώς μόνο μία φορά. Βασικά αυτός με έβρισε. Εγώ απλώς καθόμουν και τον άκουγα γιατί είχα αποφασίσει μέσα μου ότι δεν πρόκειται να ξαναδουλέψω μαζί του. Ο λόγος ήταν ότι είχα καθυστερήσει λόγω κίνησης να πάω στο θέατρο. Πρόσεξε, δεν κρέμασα την παράσταση, αλλά έφτασα είκοσι λεπτά νωρίτερα αντί για μία ώρα πριν, όπως τους είχα συνηθίσει. Άρχισε να με βρίζει χυδαιότατα. Εκεί είπα “εντάξει, ο άνθρωπος είναι ανώμαλος, τι να καθίσω να του απαντήσω;”. Αλλά αποφάσισα ότι αν μου ξαναμιλήσει έτσι σκηνοθέτης, θα σηκωθώ να φύγω από τη δουλειά. Δεν το ανέχομαι πια. Ευτυχώς, τελείωσε η εποχή των μεγάλων δασκάλων. Έχω σπουδάσει στη σχολή του Κουν, αλλά, με αυτά που έχω ακούσει για εκείνον, αν τον είχα προλάβει, θα είχα φύγει τρέχοντας από τη σχολή του. Δεν ήταν κακός άνθρωπος αλλά λειτουργούσε ασφυκτικά με τους μαθητές του. Τους απαγόρευε να εργάζονται οπουδήποτε αλλού, έβαζε κατά βούληση ατελείωτες πρόβες, δούλευαν όλοι πρωί-βράδυ σε επίπεδο ιδρυματικό. Αυτό εμένα με σκοτώνει. Δεν είμαι ιεραπόστολος του θεάτρου και της τέχνης. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι ένας απλός, ευσυνείδητος επαγγελματίας, που έχει ζωή και έξω από το θέατρο και θέλει να πληρώνεται στην ώρα του, όπως όλος ο κόσμος. Η εικόνα του φτωχού καλλιτέχνη, όπως εκείνη του βιολιστή στο Λατέρνα, Φτώχεια και Φιλότιμο που κουβαλάει το βαλιτσάκι του και είναι αφοσιωμένος στην τέχνη του, δεν με αντιπροσωπεύει. Συγγνώμη».

Πηγή: People