Είναι βράδυ Τρίτης, έχουν βάλει μόλις τα μωρά τους για ύπνο και λίγα λεπτά μετά τους «υποδέχομαι» στο γραφείο του People μέσα από το lap top μου. Ο Αποστόλης Τότσικας πρωταγωνιστεί στο θεατρικό έργο Πνεύμονες-Lungs του Dunkan McMillan σε σκηνοθεσία Δημήτρη Λάλου, η Ρούλα Ρέβη βρίσκεται πάντα ανάμεσα σε φωτογραφήσεις για εξώφυλλα και καμπάνιες, έτσι το Skype γίνεται το ιδανικό μέρος για το ραντεβού μας -κι είναι χαλαρό και βολικό, καθώς η Ρούλα είναι σε απόσταση αναπνοής αν ξυπνήσουν τα δίδυμα. Χαμογελαστοί, χαλαροί, από τα ζευγάρια που μιλούν μεταξύ τους με τα μάτια, γελάνε με τα ίδια αστεία και είναι σαν να γεννήθηκαν για να συναντηθούν οι δρόμοι τους σε αυτή τη ζωή, η Ρούλα και ο Αποστόλης φέτος το Δεκέμβριο έκλεισαν 10 χρόνια μαζί. Η γνωριμία τους, όμως, μετρά λίγο περισσότερο… Και το πρώτο κλικ ήρθε μέσα από κλικ. Κυριολεκτικά.

Αλήθεια, τι είχατε σκεφτεί όταν πρωτοείδατε ο ένας τον άλλον;

Ρ: Εγώ σκέφτηκα «πω, πω ένας κούκλος».

Α: Κι εγώ σκέφτηκα «Ω, μια κούκλά, τρελή όμως ρε γαμώτο». Η Ρούλα έχει αυτή την ενέργεια over the top…

Έδινες την αίσθηση πως είσαι λίγο τρελή;

Ρ: Ακόμα τη δίνω, αλλά δεν είμαι. Έχω μάλλον αυτή την ενέργεια του Τοξότη, που είναι λίγο σαρωτική.

Πότε καταλάβατε πως κάτι τρέχει ανάμεσά σας;

Ρ: Το κατάλαβα πολύ γρήγορα, αλλά στην αρχή δεν μπορούσε να πάει στο μυαλό μου πως όλο αυτό που μας έσκασε θα οδηγούσε σε σχέση.

Α: Και μένα το ίδιο, αλλά τελικά ήρθε και ήταν καταλυτικό.

Ρ: Η πρώτη φορά που συναντηθήκαμε ήταν σε μια φωτογράφηση για το περιοδικό Status. Ο Αποστόλης τότε είχε παίξει στις Νύφες του Βούλγαρη και συζητιόταν πολύ. Είχαμε αμέσως χημεία, ήταν σαν να γνωριζόμασταν καιρό. Μου είχε κάνει πολύ εντύπωση και η εμφάνισή του. Με τα μακριά καστανόξανθα μαλλιά του, δεν έμοιαζε καθόλου με Έλληνα. Στο τέλος της φωτογράφησης ανταλλάξαμε τηλέφωνα γιατί ήθελε να τους στείλω τις φωτογραφίες. Τότε ήταν στο ξεκίνημά του και συγκέντρωνε το υλικό του.

Α: Ήταν το πρόσχημα οι φωτογραφίες…

Ρ: Ναι, αλλά τότε φλέρταρε και ασύστολα ο Αποστόλης, έβγαινε πολύ… Είχαμε ανταλλάξει κάποια μηνύματα και ένα βράδυ που ήμουν στο Guru bar με κοριτσοπαρέα, κάπως επικοινωνήσαμε με μηνύματα και μου λέει “που είσαι;”. Toυ απαντώ «Guru με τις φίλες μου». Μάλιστα μου έκανε και πλάκα «να μου γνωρίσεις καμιά φίλη σου». Και του λέω «έλα από εδώ». Μέχρι να έρθει εμείς είχαμε πιει και χορεύαμε, μας βρήκε σε μεγάλα κέφια. Κάτσαμε μαζί μέχρι αργά περάσαμε πολύ ωραία, αλλά μετά κάναμε σχεδόν ένα χρόνο να συναντηθούμε.

Α: Ξαναβρεθήκαμε για ένα εξώφυλλο που θα έκανα, το πρώτο μου εξώφυλλο.

Ρ: Με είχαν πάρει από το Down Town για να τον φωτογραφήσω, τότε μόλις είχε ξεκινήσει η σειρά Μαζί Σου, όπου πρωταγωνιστούσε. Χάρηκα που θα τον ξαναέβλεπα. Μου λένε «θα τον φωτογραφήσεις σπίτι του. Ψήσε τον να βγάλει την μπλούζα». Πήγα σπίτι του, αλλά δεν ήταν εκεί. Ήταν ο αδελφός του, ο Θανάσης. Τότε έμεναν ακόμα μαζί στο πατρικό τους.

Το είχες ξεχάσει Αποστόλη;

Α: Όχι. Εκείνες τις μέρες συζητούσα για το ρόλο του Ορέστη στην παράσταση Ηλέκτρα του Peter Stein. Είχα δεύτερο request για το ρόλο του Ορέστη και εκείνη την ημέρα με κάλεσαν και τελικά πήρα το ρόλο.

Ρ: Έρχεται, λοιπόν, με μεγάλη καθυστέρηση, αλλά δεν μας είπε γιατί . Έτσι αρπαχτήκαμε γιατί άργησε -και στη συνέχεια γιατί αρνούταν να βγάλει τη μπλούζα του. Του έλεγα ‘μα είναι εξώφυλλο’. Τελικά αφού τον έπεισα να βγάλει τη μπλούζα  και τελείωσε η φωτογράφηση, γυρνάει και λέει στον αδελφό του “Πήρα το ρόλο του Ορέστη”. Και του λέει ο Θανάσης «Καλά, πας καλά; Ήρθες εδώ και δεν μας λες πως πήρες τον Ορέστη;». Ήταν εκεί και μια κοπέλα, το κορίτσι με το οποίο έβγαινε τότε. Και εγώ ήμουν σε σχέση. Και μετά πάλι χαθήκαμε για ένα διάστημα.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.