Από τον Γιώργο Πράτανο

Είναι αρχισυντάκτης στο site Οneman. Όταν, πριν από δυόμισι χρόνια, μοιράστηκε για πρώτη φορά ένα μέρος από την προσωπική του ιστορία με τους αναγνώστες του site, πολλοί από εκείνους που τον γνωρίζουν ξαφνιάστηκαν. Ο οξυδερκής δημοσιογράφος ήταν εθισμένος στον τζόγο. Πλέον, καθαρός από την εξάρτηση, περιγράφει τον
επί δεκατρία χρόνια εθισμό του στο βιβλίο Δευτέρα.

Aπό το 2005, που έπιασε δουλειά στο περιοδικό Max, ξοδεύει όλα τα χρήματά του –και ακόμη παραπάνω– τζογάροντας. Στοιχηματίζει από μεγάλα ποδοσφαιρικά ντέρμπι μέχρι γυναικείους αγώνες βόλεϊ σε πρώην σοβιετικές χώρες, κρίκετ, lacrosse. Η ημέρα της συντριβής πλησιάζει: Το 2011 κλείνει το περιοδικό. Το μέλλον μπορεί να δείχνει αβέβαιο στα 28 του, αλλά έχει στην τσέπη του τα 10.000 ευρώ της αποζημίωσης. Τότε βιώνει τη χειρότερη εβδομάδα της ζωής του: Έχοντας ανοίξει λογαριασμό στο Ιnternet χρόνια πριν, παίζει επί επτά ημέρες «τυφλά και παθολογικά». Δεν χάνει απλά όλη την αποζημίωση, αλλά αδειάζει και τρεις πιστωτικές. «Είχα παίξει under 46,5 ένα σετ ρωσικού βόλεϊ και, όταν έγινε το 24-22 αντί για 25-21, έσπασα με την άρθρωση του δείκτη (αυτήν με την οποία χτυπάς τις πόρτες) την οθόνη του λάπτοπ μου. Ένιωσα αξιοθρήνητος. Ήμουν αξιοθρήνητος. Το θέμα, όμως, δεν είναι το τι έπαιζα. Το θέμα είναι ότι σκεφτόμουν 24 ώρες το 24ωρο (εννοείται και στον ύπνο μου) τι θα παίξω. Το θέμα είναι ότι όλη μου η ψυχολογία εξαρτιόταν από αυτό. Το θέμα είναι ότι έλεγα ψέματα. Το θέμα είναι ότι δεν ζούσα. Στο τέλος, στον απόλυτο πάτο, στη σκέψη “Όχι, δεν παίζει στα 35 μου να είμαι ένας τέτοιος αυτοκαταστροφικός ξεφτίλας”, σήκωσα το τηλέφωνο και κάλεσα στο ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ (για το πρόγραμμα απεξάρτησης από τον τζόγο)» γράφει στο βιβλίο του.

Μέχρι τότε ένα τυπικό στιγμιότυπο της ζωής του είναι κάπως έτσι: «Ένα βράδυ, το χειμώνα του 2004, γυρνώντας νυσταγμένος από κάτι μπίρες στη σχολή, σκέφτηκα να παίξω 20 ευρώ σε εικονικά παιχνίδια (κυνοδρομίες, ιπποδρομίες) που πρόσφερε η στοιχηματική εταιρεία σε τύπους σαν κι εμένα, οι οποίοι δεν είχαν χορτάσει όταν τελείωνε η κανονική δράση της ημέρας. Έχασα 500 ευρώ σε μία ώρα. Το πρωί έπρεπε να το πω στον πατέρα μου. Δεν κοιμήθηκα. Του το είπα στις 05.00, όταν ξύπνησε. Μου είπε ένα “όχι, ρε Ηλία!”. Έφυγα για τη σχολή. Ήμουν χαρούμενος που το έβγαλα από μέσα μου. Κυρίως, όμως, ήμουν έτοιμος να ξαναπαίξω» γράφει. Οι ήττες, αντί να τον απομακρύνουν, τον έδεναν περισσότερο με τον εθισμό του.

ilias-anastasiadis-people-183-1

Φόβοι και αλήθειες

Ο τζόγος για τον Ηλία είχε γίνει τρόπος ζωής, διαφυγής από τα προβλήματα, παραίτησης από έναν αγώνα που δεν ήθελε να παίξει. Το βολικό χαλάκι για να κρύβει αδυναμίες, φόβους, προδιαγεγραμμένες ήττες. «Πλέον προσπαθώ να μην καλύπτω με τζόγο τις δύσκολες καταστάσεις» εξηγεί. Από παιδί διαβάζει πολύ. Είναι ανοιχτόμυαλος, έχει χιούμορ. Στο σχολείο ήταν ένας καλός μαθητής – που πάντοτε επιζητούσε την αναγνώριση. Υπήρχαν, όμως, και σκοτεινά σημεία. «Μεγάλωσα με χαμηλή αυτοεκτίμηση σε ό,τι αφορά την εξωτερική μου εμφάνιση» λέει. Μοιραία, η απομόνωση έγινε διέξοδος. «Ο τζόγος ήρθε και κούμπωσε. Δεν ένιωθα καλά, κλεινόμουν στο δωμάτιό μου με τις ώρες».

Ο τζόγος δεν ήταν ένα φαινόμενο άγνωστο στο πατρικό του. Οι αράδες για τη σχέση του πατέρα του με τον τζόγο είναι πολλές στο βιβλίο. «Είναι μια ειλικρινής προσωπική ιστορία. Αν ήμουν σκληρός με κάποιον στο βιβλίο, αυτός είναι ο πατέρας μου. Διαθέτει υπέροχο χαρακτήρα. Είναι ο άνθρωπος που έχει δουλέψει περισσότερο από όποιον έχω γνωρίσει ή θα γνωρίσω, παρά τις αναποδιές. Για τη μαμά μου το βιβλίο είναι δικαίωση, αφού υπέμεινε τον τζόγο του άντρα και του γιου της». 

Μεγαλώνοντας σε ένα περιβάλλον προστατευμένο, διαμόρφωσε μια ζωή με τον τζόγο ως κεντρικό άξονα. «Με βόλευε να μένω στο πατρικό μου, ήταν ο ναός του τζόγου. Είχαμε συνδρομητικά κανάλια, παρακολουθούσα όλα τα παιχνίδια, είχα Ιnternet» εξηγεί. Και ενώ είχε όλα τα εφόδια για να τζογάρει άνετα, στην κοινωνική του ζωή ήταν απόλυτα άοπλος. «Μεγαλύτερο φλώρο από εμένα, στα 20, δεν έχεις δει. Από τα 22 μέχρι τα 24, δουλεύοντας επαγγελματικά και παίζοντας συστηματικά, δεν είχα καμία επαφή με καμία γυναίκα».

Ο μεγαλύτερος από τους φόβους του ήταν να ζήσει μόνος του. Πολύ δύσκολα θα έφευγε από το πατρικό αν δεν υπήρχε η παρότρυνση της θεραπεύτριας του ΚΕΘΕΑ ΑΛΦΑ. Το έκανε αφού πρώτα βρήκε συγκάτοικο. Ο Ηλίας είναι 33 ετών σήμερα, αλλά δεν έχει ζήσει μόνος του ακόμη. Όσο ήταν στην απεξάρτηση, δύο χρόνια περίπου, οι γυναίκες έγιναν υποκατάστατο, δεν κατάφερε να δεθεί. «Γνώρισα πολλά κορίτσια. Αποκλείεται κάποια από αυτά να μην ήταν αξιόλογα. Αλλά ήμουν σε άλλη φάση. Δεν μετανιώνω, απλά θα ήθελα την κατανόησή τους» λέει. Στη ζωή του έχει ερωτευτεί τρεις φορές. «Η μία στα 19, όταν ο τζόγος ήταν ελεγχόμενος. Ήταν σχέση εξ αποστάσεως, που είχε άλλες αδρεναλίνες». Ο δεύτερος έρωτάς του, έντονος και σύντομος, ήταν στα 24, όταν σε μια στιγμή βαθιάς ειλικρίνειας λέει στην κοπέλα του: «Είμαι καλά όταν κερδίζω, δεν είμαι όταν χάνω». Όλα ήταν τζόγος τότε, όχι όμως και τώρα που είναι απόλυτα ερωτευμένος. Είναι η πρώτη φορά που έχει σχέση και είναι καθαρός από τζόγο. 

Το 2013 ήταν χρονιά-ορόσημο. Είναι στη θεραπευτική ομάδα και φλερτάρει με χαρακτηριστική ευκολία κορίτσια που του στέλνουν μηνύματα στα social media, σχολιάζοντας κάποιο άρθρο του. «Είχα και την εντολή από τη θεραπεύτριά μου “μείνε έξω από σχέσεις, κάνε σεξ, φλέρταρε”».
Το παιχνίδι ήταν τόσο έντονο που «δεν ήξερα τι θα μου έρθει κάθε βράδυ». Εκείνη την εποχή ξεπερνά την άρνησή του να ενταχτεί ολοκληρωτικά στην ομάδα απεξάρτησης και κάνει κολλητή παρέα με τρία από τα μέλη. «Η νέα παρέα και ό,τι συνέβαινε με τα κορίτσια, έστω και ρηχό, μου έδωσαν ένα αίσθημα ελευθερίας. Είχα φίλους και χρήματα, αφού τότε δεν τζόγαρα» θυμάται. Είχε όμως και υποτροπές.

Τα κοινά βιώματα και ο αγώνας της απεξάρτησης έδεσαν ακαριαία την παρέα. «Μιλούσαμε για ώρες στο τηλέφωνο. Πρώτη φορά ζούσα φιλία με τέτοια ένταση» θυμάται. Ωστόσο, μετά την απεξάρτησή του, η παρέα έσπασε. «Έτσι πρέπει να γίνεται, γιατί έχεις συνηθίσει αυτούς τους ανθρώπους με πολύ συγκεκριμένο τρόπο και δράση».

«Η Δευτέρα»

Οι ανατροπές την περίοδο της απεξάρτησής του είναι αλλεπάλληλες και πολυεπίπεδες. Μετά, όμως, από εκείνο το άρθρο του στο Oneman, ένας συνάδελφος τον παροτρύνει να γράψει βιβλίο  με τα βιώματά του. Αποφασίζει πως θα γράφει κάθε φορά που νιώθει την ανάγκη να τζογάρει. Οι φορτισμένες αναμνήσεις στοιβάχτηκαν τελικά σε ένα βιβλίο με τίτλο Δευτέρα – όπως δεύτερη ευκαιρία. Όπως νέο ξεκίνημα. Με την παραστατική του πένα τοποθετεί τον αναγνώστη δίπλα του, συνοδοιπόρο σε μια ταραγμένη περιόδο. Η γραφή του δεν είναι επίπλαστα λογοτεχνική, δεν ωραιοποιεί, ούτε δραματοποιεί. Είναι η «μητρική γλώσσα» του Ηλία, εκείνη που χρησιμοποιεί  στα κείμενά του. Η πιο σύγχρονη που υπάρχει.«Την ημέρα που το τελείωσα συγκινήθηκα» θυμάται. «Είχα φροντίσει να πάρω άδεια και σκεφτόμουν πώς θα δώσω το τέλος της ιστορίας. Σάββατο το είχα όλο στο μυαλό μου, Κυριακή το τέλειωσα. Αυτές τις ημέρες συμπληρώνω ένα χρόνο καθαρός, για πρώτη φορά. Νιώθω πως κλείνω ένα κεφάλαιο της ζωής μου. Νιώθω έτοιμος να πάω παρακάτω. Ήταν δύσκολος χρόνος. Συστήθηκα στη νέα μου ζωή. Θέλω να κάνω νέα πράγματα, να ζήσω μόνος μου για πρώτη φορά στη ζωή μου… Δεν είχα πάρει ποτέ ευθύνες στην προσωπική μου ζωή, δεν είχα καν χόμπι».

Η νέα ζωή

Για τους περισσότερους τζογαδόρους η έκρηξη αδρεναλίνης, περιμένοντας τη νίκη ή την ήττα, δεν συγκρίνεται με τίποτα. «Μέσα στο 2016 είχα μια απόλυτα ήρεμη σχέση με ένα εκπληκτικό, όμορφο κορίτσι, με κατανόηση. Μέσα σε τρεις μήνες είχα κουραστεί, άδειασα, χωρίς να ευθύνεται εκείνη για αυτό! Καταλαβαίνω πως δεν είμαι ακόμη έτοιμος να ζήσω μια νορμάλ ζωή. Βαριέμαι εύκολα και προσπαθώ να ρίξω όλο το βάρος στη δουλειά μου. Ευτυχώς, όμως, έχω αποτινάξει τον εθισμό του τζόγου».

Ο Ηλίας αναζητά πλέον νέα ενδιαφέροντα, το θέμα του επόμενου βιβλίου του, ένα σκύλο για κοντινές βόλτες. Δηλώνει ερωτευμένος, αλλά όχι συγγραφέας. «Αυτό θα το δηλώνω μετά το δεύτερο βιβλίο. Μένω στο “δημοσιογράφος”». Η πιο τιμητική λέξη, παρ’ όλα αυτά, είναι το «πρώην» δίπλα στο «εξαρτημένος». 

Διαβάστε ολόκληρη την συνέντευξη και περισσότερα νέα, στο νέο τεύχος του People που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή μαζί με το Πρώτο Θέμα.