Ο πολιτογραφηµένος Ελληνας πια σεφ µε το βαρύ βιογραφικό, µιλάει για την πορεία του στις κουζίνες και τη µαγειρική του στα εστιατόρια του Eagles Palace στη Χαλκιδική.

Θα µας πείτε δυο λόγια για τα παιδικά σας χρόνια; Ήταν συνδεµένα µε το φαγητό;
Έχω γεννηθεί στο χωριό Καζανόβα ντι Τολµέτζο. Είναι ένα χωριό στα σύνορα µε την Αυστρία και τη Σλοβενία. Η περιοχή λέγεται Κάρνια. Μεγάλωσα εκεί, στο χωριό. Και νοµίζω τα πάντα είχαν να κάνουν µε το φαγητό! Το να φάω ήταν το µεγάλο µου ενδιαφέρον. Πάντα φοβόµουν µήπως µείνω χωρίς φαγητό. Γιατί οι ιστορίες που άκουγα από τη γιαγιά µου για τον Πόλεµο και µετά τον Πόλεµο ήταν λίγο, πώς να το πω, ανορθόδοξες. Και τότε πίστευα πάντα ότι ήταν πολύ σηµαντικό πράγµα να έχω φαγητό. Το κληρονόµησα αυτό.

Οι πρώτες σας γευστικές µνήµες…
Γενικά ό,τι µισούσα τότε το αγάπησα αργότερα… Αλλά θυµάµαι τότε µου άρεσε πολύ η σούπα από ξερό ψωµί, γενικά ό,τι είχε σχέση µε πατάτες και ένα ιδιαίτερο γλυκό που µου έκανε η γιαγιά µου και λεγόταν µούλε. Ήταν µια πουτίγκα από αίµα χοιρινού που το ετοιµάζαµε κάθε φορά που σφάζαµε τα χοιρινά που είχαµε στο σπίτι. Υπάρχει ακόµα σε άλλες µορφές. Είναι µια πουτίγκα µε αίµα, σοκολάτα και ανθότυρο…

Διαβάστε τη συνέχεια στο olivemagazine.gr