Tο παράδοξο είναι ότι κάποια από αυτά είναι καθημερινά φαγητά, που αυτή την περίοδο φορτίζονται με παμπάλαιους συμβολισμούς.

Από πολύ παλιά η συμβολική πράξη του «διπλώματος» του Θείου βρέφους μέσα σε βρώσιμα σπάργανα θεωρήθηκε φορέας καλής τύχης για το σπιτικό εκείνης που θα τα παρασκεύαζε. Έτσι επινόησαν φαγητά που  «διπλώνουν», από τα φύλλα του λάχανου στους λαχανοντολμάδες μέχρι τις δίπλες ή  τις ψητές κρέπες που φτιάχνουν στη βορειοδυτική Ελλάδα, σιγοτραγουδώντας: «Ελάτε εδώ γειτόνισσες / και εσείς γειτονοπούλες / τα σπάργανα να φτιάξουμε / και τον Χριστό ν’ αλλάξουμε».

Όπως μου αφηγήθηκε ο Θοδωρής Αλεξίου, πρόεδρος της Λέσχης Γαστρονομίας Ηπείρου «Αλέξανδρος Γιώτης», η αδελφή του, κα Σταυρούλα Αλεξίου, φτιάχνει μέχρι σήμερα «σπάργανα του Χριστού» με λεπτές πιτούλες που τοποθετεί τη μία πάνω στην άλλη, πασπαλίζοντάς τες ενδιάμεσα με κοπανισμένα καρύδια και κανέλα και περιχύνοντας γλυκό σιρόπι, και τις ψήνει πάνω στην καυτή μαυρόπλακα (μια πυρωμένη πέτρα) που τοποθετεί μέσα στο τζάκι ή σε ένα ειδικό κυρτό τηγάνι που ονομαζόταν «σαρτ’». Σε άλλα μέρη, όπως στη Μάνη, βέβαια, οι δίπλες τηγανίζονται κυρίως με τον καινούργιο χρόνο για να «διπλάσει» η χαρά, αλλά προσφέρονται και σε κάθε χαρμόσυνο ορόσημο της ζωής των ανθρώπων.

Σύμφωνα με τα θεσσαλικά έθιμα, η βασιλόπιτα είναι αλμυρή και δεν κρύβει φλουρί, αλλά τυχερά σημάδια. Όπως αφηγείται η Αύρα Πανουσοπούλου, παραγωγός των προϊόντων Yiam, στην Αγιά Λάρισας, στη Θεσσαλία με τους Σαρακατσάνους, τους Βλάχους, μια κοινωνία που στηριζόταν στην κτηνοτροφία, οι πίτες παίζουν κυρίαρχο ρόλο στο καθημερινό τραπέζι. Οι γιορταστικές εκδοχές είχαν πάντα τυρί ή κρέας.

Διαβάστε τη συνέχεια στο Ethnos.gr