Από τη Φανή Πλατσατούρα

O Γιάννης Στάνκογλου πρωταγωνιστεί φέτος στον Γιούγκερμαν που παίζεται στο θέατρο Πορεία. Στο πλευρό του βρίσκεται η Ζέτα Μακρυπούλια με κάποιους να πιστεύουν ότι δεν δικαιούται μια τηλεοπτική star να έχει αυτόν τον ρόλο, σε αυτό το θέατρο με το πολύ ειδικό κοινό. Ο ίδιος σε συνέντευξή του στο περιοδικό People μιλά για τη γνωριμία, τη συνεργασία τους και γιατί πιστεύει πως η Ζέτα είναι πολύ καλύτερη επαγγελματίας από πολλούς συναδέλφους του που ανήκουν στο λεγόμενο “ποιοτικό θέατρο”.

Ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκες όταν σου είπαν ότι φέτος στον Γιούγκερμαν θα έχεις για συμπρωταγωνίστρια τη Ζέτα Μακρυπούλια;

Ουσιαστικά, δεν γνωριζόμασταν. Είχαμε βρεθεί μόνο δύο φορές στο παρελθόν, τυχαία, κάπου έξω με φίλους και ανταλλάξαμε ένα «γεια». Με τον Δημήτρη Τάρλοου είχαμε δει τουλάχιστον τέσσερις γυναίκες ηθοποιούς για το συγκεκριμένο ρόλο πριν καταλήξουμε στη Μακρυπούλια. Γιατί ο Δημήτρης έχει κι αυτό το καλό μαζί μου, με χρησιμοποίησε ως συνεργάτη του.

Κάποιοι υποστήριξαν ότι δεν έχει καμιά δουλειά η Μακρυπούλια σε ένα τέτοιο έργο και ένα θέατρο, όπως το Πορεία, με πολύ ειδικό κοινό. Από την άλλη, κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι προσπαθεί πολύ να κάνει το παραπάνω βήμα. 

Πιστεύω πως οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει ηθοποιός και να δώσει πράγματα του κόσμου που κουβαλάει. Δεν έχω τέτοια κόμπλεξ γενικώς. Έχω παίξει με ανθρώπους που δεν είχαν ξαναπαίξει ποτέ στη ζωή τους, έχω κάνει coaching, ας πούμε, σε Κινέζους, σε μια ταινία της γυναίκας μου, που δεν ήταν καν ηθοποιοί. Η Ζέτα είναι πραγματικά επαγγελματίας και καλύτερη από πολλούς ηθοποιούς που είναι καταξιωμένοι και όλοι τους θεωρούμε κουλτουριάρηδες. Ακολουθεί πιστά το πρόγραμμα του σκηνοθέτη – πιο πιστά δεν γίνεται. Από εκεί και πέρα, όλα είναι στην κρίση του κοινού. Εγώ, πάντως, έχω πολύ καλή σχέση μαζί της και θέλω να είμαι εκεί για εκείνη. Το ρόλο της μάνας στην παράσταση –ένα δύσκολο και απαιτητικό ρόλο, που φοβόμουν πώς θα της βγει– τον παίζει υπέροχα. Δεν είμαι ο άνθρωπος της ταμπέλας. Ούτε με ενδιαφέρει αν παρουσιάζει το Ρουκ Ζουκ και μετά έρχεται και παίζει στον Γιούγκερμαν. Όλοι έχουμε την ανάγκη από αυτό το σκαλοπάτι που θα μας πάει λίγο παραπάνω.

Διαβάστε ολόκληρη τη συνέντευξη στο People που κυκλοφορεί μαζί με το Έθνος της Κυριακής