Άρης Σερβετάλης: «Νιώθω πως όταν κάνω σχέδια για το μέλλον «κλειδώνω» κάπως και δεν θέλω».
Μετά τη σαρωτική επιτυχία της σειράς «Είσαι το Ταίρι μου», πίσω στα early ‘00s, τα εγκατέλειψε όλα και εργάστηκε ως ξυλουργός σε μια μάντρα με σκάφη κάπου στο Ελληνικό. Τι μας δείχνει αυτό; Ίσως τον λόγο που o Άρης Σερβετάλης παραμένει τόσα χρόνια μετά, ένας ακριβοθώρητος καλλιτέχνης, από τους πιο ταλαντούχους της γενιάς του.
«Να μιλάμε στον ενικό;» είναι η πρώτη του ατάκα βγαίνοντας από το θέατρο Κιβωτός, ύστερα από επτά ώρες πρόβα. Φέτος, θα πρωταγωνιστήσει στον «Ρινόκερο» του Ιονέσκο, υποδυόμενος έναν αδύναμο άνθρωπο σε έναν κόσμο θηρίων, τον Μπερανζέ. Στο ένα χέρι κρατά ένα μπουκάλι νερό και στο άλλο ένα μεγάλο, κόκκινο σακίδιο με τα σύνεργα της δουλειάς. Ανεβαίνουμε προς τα Πετράλωνα αναζητώντας κάποιο ήσυχο καφέ. Πριν τον συναντήσω, μου είχαν πει ότι είναι περίεργος τύπος. Εγώ είδα μπροστά μου έναν περιέργως, απίθανο τύπο από αυτούς που θέλεις να βλέπεις στο θέατρο και να κάνεις παρέα στη ζωή.
Δίνεις σπάνια συνεντεύξεις…
Θα δώσω όταν ετοιμάζεται μια παράσταση. Αλλιώς, για ποιον λόγο; Για να πω για τα παιδικά μου χρόνια, το πώς ξεκίνησα και τι κατάφερα; Τα ίδια πράγματα λέμε, ξανά και ξανά.
Γιατί δεν συμβαίνουν νέα πράγματα στη ζωή σου;
Συμβαίνουν αλλά γιατί να τα πω δημόσια; Θα τα πω σε έναν φίλο μου! Λες και έχω βρει κάτι συγκλονιστικό για να βγω και να πω «ακούστε, τι ανακάλυψα».
Για ποιον λόγο πιστεύεις ότι δε σε κατανοούν εύκολα οι γύρω σου;
Πιστεύεις ότι μπορώ να καταλάβω κι εγώ εύκολα τον εαυτό μου; Αφού υπάρχει ανισορροπία. Και μέχρι να ξεμπερδέψεις το κουβάρι, έχουν χαθεί οι στιγμές.
Τι απολαμβάνεις στην καθημερινότητά σου;
Να φτιάχνω διάφορα αντικείμενα από ξύλο στο εργαστήρι μου και κάνω καμιά βόλτα. Απλά πράγματα.
Υπάρχει κάποιο αντικείμενο με ιδιαίτερη συναισθηματική αξία για σένα;
Όχι! Δεν δένομαι με τα αντικείμενα. Φτάνεις σε ένα σημείο που το φτιάχνεις, το ξαναφτιάχνεις και λες «αμάν να τελειώσει, να φύγει από μένα, δεν μπορώ άλλο να το βλέπω».
Ανέκαθεν έπιαναν τα χέρια σου, από τη ζωγραφική μέχρι τη ξυλουργική;
Στη ζωγραφική δεν πιάνουν τα χέρια μου. Δεν μπορώ να ζωγραφίσω τίποτα με τρόπο ρεαλιστικό. Μόνο να κατασκευάζω αντικείμενα, κάτι που έμαθα μικρός από τον πατέρα μου, που ήταν ξυλουργός.
Συχνάζεις σε κάποιο στέκι;
Στέκι όχι, δεν έχω. Η βόλτα μου είναι να κάνω κάθε μέρα το τετράγωνο του σπιτιού μαζί με τα σκυλιά. Πες το, προαυλισμό ή ιδρυματοποίηση.
Έχεις καλούς φίλους από το θέατρο;
Έχω κρατήσει τους παιδικούς μου φίλους. Είμαστε μια παρέα αρκετά χρόνια τώρα, μαζί κάναμε τις τρέλες μας.
Κάνετε ακόμη τρέλες;
Τώρα η μεγαλύτερη τρέλα που μπορούμε να κάνουμε είναι να βρεθούμε μετά τη δουλειά να πιούμε μια μπύρα. (γέλια)
Από το αγόρι που μας συστήθηκε στο «Είσαι το Ταίρι μου» τι έχει απομείνει;
Το μαλλί αλλά σε γκρι απόχρωση πια!
Νιώθεις ότι έχεις αλλάξει πολύ με τα χρόνια;
Ότι έχω γκριζάρει ας πούμε; Ναι, το βλέπω στον καθρέπτη. Κατά τα άλλα, προσπαθώ να διαχειριστώ την ανισορροπία. Έχω αποδεχθεί ότι υπάρχει μια βαθύτατη ανισορροπία μέσα μου. Κάποιες φορές νιώθω σε έναν μετεωρισμό.
Όλοι οι καλλιτέχνες δεν το έχουν αυτό; Άλλος λιγότερο, άλλος περισσότερο.
Φαντάζομαι, ναι. Και πολλοί άνθρωποι νομίζω το έχουν πέρα από τους καλλιτέχνες, ίσως σε διαφορετικές ποσοστώσεις.
Η δική σου εικόνα ευτυχίας για το μέλλον;
Δεν βρίσκω λόγο για να κάνω όνειρα ή να βάζω στόχους. Το πολύ μέλλον είναι το άμεσο παρόν. Θέλω να πω ότι τώρα μπορεί να πιω τη μπύρα και βγαίνοντας έξω από αυτό το καφέ, να πεθάνω. Νιώθω πως όταν κάνω σχέδια για το μέλλον «κλειδώνω» με κάποιον τρόπο. Επίσης, δεν είμαι καθόλου καλός στην οργάνωση και σε αυτό το βορειοευρωπαϊκό στιλ ζωής. Είμαι πιο του Νότου!
Είσαι τόσο ήρεμος άνθρωπος όσο δείχνεις αυτή τη στιγμή;
Μπορεί να είναι κατασκευαστικό το θέμα… Ο καθένας μας έχει από τη Φύση του κάποια συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν φρικάρω ή δεν μου γυρίζει το κεφάλι.
Δώσε μου ένα παράδειγμα.
Δεν υπάρχει κάτι στάνταρ. Είναι η εξωτερική εισβολή, το ερέθισμα, που μπορεί να μην είμαι εγώ στην κατάλληλη συχνότητα να το διαχειριστώ, επομένως να δημιουργήσει μια αναμπουμπούλα.
Συνεχίζεις να πιστεύεις στον Θεό;
Συνεχίζω, ναι!
Ήταν μια επιτακτική, εσωτερική ανάγκη αυτή η πίστη;
Η πίστη ως λέξη αυτό σημαίνει: εμπιστεύεσαι κάτι. Κι υπάρχουν άνθρωποι που θυσιάζονται για αυτό που πιστεύουν. Είναι μεγάλο πράγμα η πίστη. Είναι κάτι εμπειρικό, βιωματικό, σου ανταποδίδει πράγματα. Δεν είναι τσίχλα η πίστη. Και η σχέση με τον Θεό είναι σχέση ζωντανή. Ανταποδοτική. Ένα πάρε – δώσε.
Εσένα τι σου έχει δώσει;
Μια ιλιγγιώδη αντίληψη στο να αντιλαμβάνομαι τα πράγματα με έναν άλλον τρόπο. Να αντιλαμβάνομαι αν θέλεις, καλύτερα τον εαυτό μου, τη μαλακία μου, το πώς σκέφτομαι και το πώς πράττω. Είναι σαν να βάζεις ένα λαμπατέρ μέσα στο κρανίο σου και να φωτίζεται όλο το εσωτερικό περιεχόμενο της ύπαρξής σου.
Αφού πιστεύεις στον Θεό, θα πιστεύεις και στα θαύματα…
Μην το πάμε μακριά! Κινούμαι με μηχανάκι και σε έναν οδηγό μηχανής ο θάνατος ανά πάσα στιγμή του γαργαλάει τις τρίχες από το αυτί. Το ότι ζω είναι καθημερινό θαύμα για μένα. Θεωρούμε την ύπαρξή μας δεδομένη. Έχουμε δεδομένο ότι αύριο θα ξημερώσει. Γιατί να ξημερώσει; Γιατί να βγει ο ήλιος; Γιατί να μην γίνει αύριο μια απόλυτη καταστροφή; Γι΄ αυτό σου λέω, είναι θαύμα ότι ζούμε.
Έχει να κάνει με τον Θεό όμως, όλο αυτό;
Για μένα, ναι! Είναι ο κατασκευαστής μου και ο κατασκευαστής του όλου συστήματος.
Πιστεύεις ότι ο Θεός έχει κάνει λάθη;
Ξέρεις τι γίνεται; Μερικές φορές είμαστε τόσο μικροί για να αντιληφθούμε αυτήν την παρουσία που τα φέρνουμε όλα στα μέτρα μας. Πόσο μάλλον να την κρίνουμε. Ο Θεός είναι πέρα από όλο αυτό το πράγμα, πέρα από εμάς, είναι άναρχος.
Αυτό που έχεις εσύ στο μυαλό σου ως Θεό, τι σχέση έχει με την εκκλησία σήμερα;
Η εκκλησία δεν είναι ένας παπάς που μπορεί να σε φρικάρει. Η εκκλησία είναι το σύνολο των πιστών. Και η λειτουργική αξία της εκκλησίας είναι πολύ σημαντική γιατί είναι μυστηριακή. Και εσύ είσαι μέρος αυτού του μυστηρίου. Υπάρχουν πνευματικοί νόμοι απλώς εμείς έχουμε απωθήσει τελείως την ύπαρξη αυτού του πνευματικού κόσμου.
Στο σπίτι ακούς εκκλησιαστική μουσική;
Ναι, ακούω την Πειραϊκή Εκκλησία στο ραδιόφωνο. Τηλεόραση δεν έχω.
Έχεις κάποιο προστάτη Άγιο;
Ο προστάτης μου είναι ο Άγιος Διονύσιος ο Αεροπαγίτης επειδή μικρός είχα ένα τροχαίο. Επίσης, ο Άγιος Αριστείδης που φέρω το όνομά του καθώς και ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος, ο οποίος ήταν ταλιμπανέζος, σκληροπυρηνικός και μου αρέσουν αυτοί οι τύποι.
Τι ατύχημα είχες πάθει;
Με είχε χτυπήσει αυτοκίνητο όταν ήμουν τεσσάρων χρονών. Απ΄ ότι μου είπαν ήταν σοβαρό. Το ατύχημα έγινε στις 3 Οκτώβρη, την ημέρα του Αγίου Διονυσίου του Αεροπαγίτη.
Πριν βγεις στη σκηνή θα κάνεις πάντα τον σταυρό σου;
Βέβαια, ναι!
Μου ΄λεγε ο Νικήτας Τσακίρογλου σε μια συνέντευξη ότι ο ηθοποιός είναι σαν τον μοναχό και το καμαρίνι είναι το κελί του.
Και ο Σαίξπηρ έλεγε ότι «είμαστε μια μεγάλη σκηνή». Εγώ θα ΄λεγα ότι είμαστε ένα μεγάλο μοναστήρι. Και ο καθένας μας κάνει το διακόνημά του.
Για ποιον λόγο κάνεις θέατρο;
Για να μπω σε μια διαδικασία σωτηρίας για τον εαυτό μου. Από εκεί και πέρα, το θέατρο δεν είναι το παν. Τώρα αν εγώ την «ακούσω» κάπως, ότι είμαι γαμάτος ηθοποιός, ότι παίζω τους μεγάλους ρόλους, και «δοξάστε με», και είμαι «γαμώ», και κερδίζω τα βραβεία κ.ο.κ. νομίζω ότι θα το χάσω το παιχνίδι. Και δεν το θέλω αυτό για μένα.
Ισχύει αυτό που γράφτηκε ότι θα πρωταγωνιστήσεις σε χολυγουντιανή ταινία μαζί με τους Jennifer Aniston, Mickey Rourke και Jonathan Jackson;
Ίσως να είναι κάποιοι από αυτούς δεν ξέρω ακόμη αλλά ισχύει ότι θα είμαι στη συγκεκριμένη ταινία και θα υποδυθώ τον Άγιο Νεκτάριο. Η πρόταση έγινε από τη Yelena Popovic, μια αμερικανοσέρβα σκηνοθέτη, και τα γυρίσματα προγραμματίζονται για τέλη Μαρτίου στην Ελλάδα.
Και στο παρελθόν έχεις συνεργαστεί και με τον διεθνή πλέον, Γιώργο Λάνθιμο. Φανταζόσουν τότε, ότι θα είχε αυτή την αλματώδη πορεία στην καριέρα του;
Όλο αυτό που επακολούθησε για τον Λάνθιμο, ήταν μια φυσιολογική πορεία. Είναι άξιος! Ένας τρομερός καλλιτέχνης που έκανε αγώνα για να φύγει έξω και τα κατάφερε. Εύχομαι να παραμείνει ο ίδιος άνθρωπος και να προχωρήσει όλα αυτά που έχει στο κεφάλι του.
Έχετε επαφές σήμερα;
Έχουμε αραιή επαφή γιατί δεν είμαι καλός με την τεχνολογία και τα mails αλλά όποτε έρχεται στην Ελλάδα, πίνουμε κανέναν καφέ.
Στον «Ρινόκερο» που ετοιμάζετε τώρα, τι θα δούμε;
Μια παράσταση! Είναι ο «Ρινόκερος» του Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, και σχετίζεται με το πώς ο άνθρωπος μεταλλάσσεται κατά τη διάρκεια της ζωής του, πώς κάνει τους σκοπούς αυτοσκοπούς και πώς αρχίζει να αλλοιώνεται η προσωπικότητά του. Ουσιαστικά, στο έργο όλοι οι άνθρωποι έχουν μεταλλαχθεί σε ρινόκερους, αυτά τη θηριώδη θηρία, πλην ενός. Πρόκειται για μια παράσταση – σχόλιο πάνω στη μάζα και στην ομογενοιοποίηση των πραγμάτων.
Ποια πιστεύεις ότι είναι η μεγαλύτερη παθογένεια της κοινωνίας σήμερα;
Τείνουμε στην αποκτήνωση του ανθρώπινου είδους για τον λόγο ότι, ο καθένας κοιτάει το συμφέρον του. Οι πολιτικοί είναι πλέον star, άνθρωποι χωρίς καμία διακριτικότητα. Ο Ιονέσκο λέει μέσα στις σημειώσεις του ότι κανονικά οι πολιτικοί πρέπει να είναι διακριτικοί και να αφοσιώνονται στο πώς θα αναπτυχθεί η πνευματικότητα των πολιτών. Νομίζω ότι είμαστε πολύ μακριά απ΄ αυτό. Σε εμάς κυριαρχεί η ιδιοτέλεια και το συμφέρον.
Ζούμε ακόμη την εποχή των stars; Ακόμη και αν αυτοί είναι οι πολιτικοί;
Κοίταξε τώρα! Κατά τον Ιονέσκο, ο αθλητισμός και η πολιτική είναι αυτό που προβάλλεται πάρα πολύ στη σύγχρονη εποχή. Και αυτό το βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα. Βλέπουμε πώς μέσα στον αθλητισμό για παράδειγμα, έχουν εμπλακεί χορηγοί. Δεν υπάρχει καθαρός αθλητισμός, το «κάποιος συναγωνίζεται κάποιον». Υπάρχουν άνθρωποι – άλογα που τρέχουν, με εταιρείες που τους χρηματοδοτούν και μεγάλα συμφέροντα.
Το θέατρο έχει χορηγούς;
Όπου εμπλέκεται ο άνθρωπος, εμπλέκονται και οι κλάδοι. Είτε είναι θέατρο, είτε πολιτική, είτε αθλητισμός, είτε μια βιοτεχνία. Θα πάω πάλι στον Ιονέσκο και θα πω ότι ο άνθρωπος μέσα από την επιθυμία του για ελευθερία δεσμεύεται και γίνεται σκλάβος. Γιατί η επιθυμία για ελευθερία είναι ουσιαστικά η επιθυμία για υποταγή. Όλοι αναμασάμε την ίδια τσίχλα, για να γίνουμε ένα κοπάδι, για να ανήκουμε σε μια αγέλη, για να είμαστε ελεγχόμενοι.
Τι δεν αντέχεις απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας;
Το γεγονός ότι μπαίνουμε σε ένα πάθος που μας κυριεύει, σε μια υπεροψία, σε ένα υπερτροφικό «εγώ». Θέλουμε να εξουσιάζουμε και αυτό μας κάνει παρανοϊκούς και αρχίζει μετά, μια παράλογη πορεία του ανθρώπου. Είμαστε όλοι «Ρινόκεροι» σε διάφορες στιγμές της καθημερινότητάς μας.
Άρα όλα αυτά τα στοιχεία τα έχουμε μέσα μας; Και είναι στη δική μας ευχέρεια το πώς θα τα διαχειριστούμε;
Ναι, είμαστε ικανοί για το καλύτερο και για το χειρότερο. Ανάλογα με το τι θέλεις εσύ, να τροφοδοτήσεις.
Σήμερα, ζεις τη ζωή που θέλεις;
Νομίζω, είναι ένας συνεχόμενος αγώνας αυτός. Ό, τι και να φτιάξεις, γκρεμίζεται. Αυτή είναι η ανθρώπινη κατάσταση. Κι εσύ πρέπει να είσαι σε μια συνεχόμενη εγρήγορση. Χρειάζεται μεγάλος αγώνας για να αντισταθείς στο ρεύμα της εποχής. Φαντάσου να πεις «όχι» σε κάτι που είναι μαζικό. Να πεις «εγώ θα φύγω σε ένα νησί και θα καλλιεργώ ντομάτες στο πουθενά». Ποιος θα σε ακολουθήσει; Αυτόματα, γίνεσαι μπανάλ, ξεπερασμένος, ρομαντικός, άνθρωπος άλλης εποχής.
Νιώθεις ορισμένες φορές αυτός ο άνθρωπος;
Όχι! Αισθάνομαι ότι είμαι ένα παιδί της εποχής αυτής απλά χωρίς facebook! (γέλια)
INFO
Ο Άρης Σερβετάλης θα πρωταγωνιστήσει στον «Ρινόκερο» του Ευγένιου Ιονέσκο, σε σκηνοθεσία Γιάννη Κακλέα, που θα ανέβει από τις 5 Oκτωβρίου στο θέατρο Κιβωτός.
Φωτογραφίες: Νίκος Μαλιάκος
Πηγή: PEOPLE
The post Άρης Σερβετάλης: «Νιώθω πως όταν κάνω σχέδια για το μέλλον «κλειδώνω» κάπως και δεν θέλω». appeared first on Peoplegreece.com.