Νέες ταινίες: Ο θρίαμβος του Τζέσε Οουενς και ο διαχρονικός μύθος του Μόγλη

Τι ξεκινάει να παίζει απο σήμερα;


Μια ανάσα πριν από την Εβδομάδα των Παθών οι διανομείς καταρρίπτουν κάθε ρεκόρ: 14 νέες ταινίες, συν μία επανέκδοση, συνωστίζονται στην έξοδο προς τις αίθουσες. Σημάδι πανικού, και όχι ευφορίας, αφού το box office των τελευταίων εβδομάδων θυμίζει Τιτανικό. Πoλλά «πιάτα», αλλά διαίτης, αποτελούν το κινηματογραφικό μενού. Εξαιρούνται της διαίτης το «Βιβλίο της ζούγκλας», που θα αρέσει σε παιδιά και ενηλίκους, αλλά και το ελληνικό «Short Fuse» (** 1/2), που το συστήνουμε ανεπιφύλακτα σε όσους αρέσει καλογυρισμένη δράση. Είναι ταχύτατο και πυκνό, αλλά και αφελές σεναριακά. Κατά τ’ άλλα, θεματικά υπερισχύουν ο ναζισμός και ο Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος. Ερχονται στην επικαιρότητα με τρεις ταινίες.

Ο «Ανθρωπος που ταπείνωσε τον Χίτλερ» (**), έτσι αποδόθηκε το πρωτότυπο «Race», είναι μια βιογραφία του θρυλικού Αμερικανού αθλητή στίβου Τζέσε Οουενς, ο οποίος κέρδισε 4 χρυσά μετάλλια στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1936 στο Βερολίνο. Ο Οουενς, απόγονος Αφρικανών σκλάβων στην Αλαμπάμα, έγινε σύμβολο του ανθρώπου που σηκώνει το ανάστημά του και γελοιοποιεί τον τύραννό του. Ο θρίαμβός του στους Ολυμπιακούς του 1936 φαντάζει ως η πρώτη επιτυχημένη απόβαση των Αμερικανών (που με μισή καρδιά ξέχασαν για λίγο των ρατσισμό) στην Ευρώπη. Χάλασε τη φιέστα του Χίτλερ και του Γκέμπελς, που ήθελαν να προπαγανδίσουν το ναζιστικό ιδεώδες. Μόνον η Λένι Ρίφενσταλ, που κινηματογραφούσε τους αγώνες, σεβάστηκε τον έγχρωμο «ημίθεο» του στίβου.

Το «Race», όμως, κόβεται στους προκριματικούς εξαιτίας του φλύαρου σεναρίου και της αδιάφορης σκηνοθεσίας του Στίβεν Χόπκινς.

Στην αληθινή ιστορία του υπαρκτού Γκέοργκ Ελζερ αναφέρεται το γερμανικό ιστορικό δράμα «Τα 13 λεπτά που δεν άλλαξαν την Ιστορία» (**), γυρισμένο από τον Ολιβερ Χιρσμπίγκελ («Η πτώση»). Στυλιζαρισμένο φωτογραφικά και άνευρο σκηνοθετικά φιλμ γύρω από τον άνθρωπο που απέτυχε να δολοφονήσει τον Χίτλερ στο Μόναχο στις 8 Νοεμβρίου του 1939.

Ο Νικίτα Μιχάλκοφ (ο αγαπημένος σκηνοθέτης του Κρεμλίνου από την εποχή του Μπρέζνιεφ έως σήμερα) επιστρέφει με το «Ψεύτης ήλιος 2: η έξοδος» (**). Καλογυρισμένο, πλην όμως δημαγωγικό, πολεμικό έπος. Αφοπλίζει συνοπτικά τον κόκκινο στρατό ενώ επιδιώκει την ανύψωση του πατριωτικού φρονήματος των Ρώσων (έτσι όπως το εννοεί ο Πούτιν). Επεται και συνέχεια μετά το Πάσχα.

Στο «Βιβλίο της ζούγκλας» του Τζον Φαβρό, ο μύθος του Μόγλη παραμένει διαχρονικός.

Ο «Βασιλιάς μου» (** 1/2) της Μαϊουέν Λε Μπεσκό είναι ένα χαμηλότονο ερωτικό δράμα με καλές ερμηνείες από την Εμανουέλ Μπερκό και τον Βενσάν Κασέλ.

Στο «Ερωτας δίχως αύριο» (**) του Ολε Κρίστιαν Μάντσεν, ένας έρωτας πνίγεται στην ψυχεδέλεια και στις ψευδαισθήσεις της δεκαετίας του ’60.

Στον «Εκλεκτό της νύχτας» (* 1/2) του Τζεφ Νίκολς, η επιστημονική φαντασία (τύπου «Στάρμαν») και η κοινωνική αλληγορία έγιναν κουβάρι.

Ο «Ροβινσώνας Κρούσος» είναι ένα animation εμπνευσμένο από το κλασικό βιβλίο του Ντάνιελ Ντεφόε.

via



ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΝΕΑ!