Κέλλυ Σταμουλάκη: ”Η ‘εμπνευση μου συντηρείται από την παιδικότητα μου”

Η Κέλλυ Σταμουλάκη εξαιρετική Σκηνοθέτης-Ηθοποιός μα πάνω από όλα ένας χαρισματικός άνθρωπος που τόσα χρόνια μας χαρίζει πολύ όμορφες παραστάσεις με τον Θίασο «Αβάντι» μιλάει στο Bizznews και στον Σπύρο Καλαματιανό.

Άλλη μία χρονιά φέτος ο Θίασος «Αβάντι» στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με την παράσταση “Ακροβάτες της Τύχης’’. Πείτε μου δύο λόγια για το θέμα  του έργου σας.                                                                                                    

«Ακροβάτες της Τύχης» έχουμε υπάρξει κατά καιρούς όλοι εμείς που ακροβατούμε στις σκέψεις, στις πράξεις και ανάμεσα σε όσα καλούμαστε να  επιλέξουμε για τη ζωή μας. Τα κύρια ερωτήματα που θέτει αυτή η παράσταση αφορούν την τύχη, τη μοίρα και το κατά πόσο μπορούμε να τα καθορίσουμε, να τα επηρεάσουμε με τη δύναμη της θέλησης και την επιμονή μας. Το σημαντικό εξάλλου κατά την άποψη μου στην τέχνη και κυρίως σε αυτή που απευθύνεται στα παιδιά, είναι να τεθούν τα σωστά ερωτήματα για να κινητοποιηθεί η σκέψη τους. Δεν είναι να δοθούν απαντήσεις… Εξάλλου πόσες περισσότερες και ουσιαστικότερες απαντήσεις έχουν οι μεγάλοι από τα παιδιά; Η παράστασή μας κλείνει το μάτι στους θεατές, μικρούς και μεγάλους, αναγνωρίζοντας ότι όλοι παλεύουν για την ισορροπία με τον έναν ή τον άλλο τρόπο…

Ποιοι είναι οι συντελεστές και πότε ξεκινάτε;

Είμαι πολύ τυχερή, που για άλλη μια φορά βρίσκομαι στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο με άξιους «συν-ακροβάτες». Πέρα από το κείμενο και τη σκηνοθεσία που υπογράφω, έχω δίπλα μου αξιόλογους συντελεστές που έχουν εργαστεί σκληρά αλλά με κέφι και διάθεση γι αυτή την παράσταση, όπως ο μόνιμος συνεργάτης μου Λαυρέντης Μαχαιρίτσας που συνέθεσε για άλλη μια φορά παραμυθένιες μελωδίες, η Ευρυδίκη που μας μαγεύει με τη φωνή και την ερμηνεία της και οι ταλαντούχοι,  Ορέστης Τρίκας,  Νικόλας Μπράβος, Αντώνης Πασβάντης,  Μυρσίνη Δόξα, Νίκος Βατικιώτης,  Κίττυ Μαργαρίτη, Σταμάτης Πακάκης, Κωνσταντίνα Χρίστου και Βασιλική Λαθύρη. H έναρξη έχει οριστεί για τις 12 Οκτωβρίου και οι παραστάσεις δίνονται κάθε Κυριακή στις 11:30 το πρωί και στις 3:00 το μεσημέρι και καθημερινά στις 10.30 οργανωμένα για σχολεία. Φέτος μάλιστα, έχουμε τη χαρά το βιβλίο της παράστασης να κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Διάπλαση σε μορφή παραμυθιού και να συνοδεύεται από cd με τα τραγούδια του έργου.

 Πηγές έμπνευσης για την Κέλλυ Σταμουλάκη;

Οι πηγές έμπνευσης είναι πολλαπλές…  Αυτό που κάθε φορά αναγνωρίζω όμως είναι ότι επί της ουσίας, η έμπνευση για μένα έχει σχέση με την διατήρηση της παιδικότητάς μου… Όσο πιο πολύ παραμένω παιδί, τόσα περισσότερα ερωτήματα θέτω στον εαυτό μου και τον κόσμο και τόσο εντονότερα και βαθύτερα ψάχνω για απαντήσεις γράφοντας κι επικοινωνώντας… Οι ενήλικοι αισθάνομαι συχνά πως δεν εμπνέονται και δε φαντάζονται γιατί θεωρούν πως έχουν περισσότερες απαντήσεις από ερωτήσεις… Η αφορμή μπορεί δηλαδή να είναι μια εικόνα, μια αίσθηση, ένα εξωτερικό ερέθισμα, αλλά η έμπνευση είναι το πως αυτά με κινητοποιούν και με κάνουν να απορώ ώστε να γράψω ένα κείμενο ή να σκηνοθετήσω μια σκηνή…

 Πόσο δύσκολο είναι όμως αυτό να το προσαρμόσεις στο κείμενο, πάνω στη σκηνή και ειδικά όταν πρόκειται για παιδιά;

 Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι θεατές, αρκεί βέβαια να μιλήσει κανείς στη γλώσσα τους που είναι απλή, αλλά απολύτως ξεκάθαρη. Αυτό όμως αυτομάτως αυξάνει τη δυσκολία για τους ενήλικες που έχουν ξεχάσει αυτή τη γλώσσα. Το θέατρο για παιδιά είναι από τις περιπτώσεις που ο τρόπος καθορίζει απόλυτα το περιεχόμενο και την ουσία ενός πράγματος. Κατ’αυτή την έννοια, είναι φορές που έχουμε κάποιους αυτονόητους περιορισμούς, λεκτικούς περισσότερο και λιγότερο θεματικούς. Ωστόσο, θεωρώ ότι η μεγαλύτερη υποχρέωσή μας είναι να επινοούμε τρόπους ώστε να αποφεύγουμε τις διδαχές, πράγμα το οποίο είναι πολύ μεγάλη παγίδα και μπορεί να μας αποπροσανατολίσει. Ο ρόλος μας δεν είναι να υποκαταστήσουμε τους παιδαγωγούς αλλά να ψυχαγωγήσουμε… Να κινητοποιήσουμε τη σκέψη και το συναίσθημα των παιδιών με ό,τι τεχνική και μέσο διαθέτει το θέατρο, όπως τους μηχανισμούς ταύτισης, την κάθαρση και γενικότερα με την καλλιέργεια της αισθητικής. Κατ’αυτή την έννοια λοιπόν το θέατρο καταλήγει να παιδαγωγεί ουσιαστικά χωρίς να το επιδιώκει…. Διότι τα παιδιά είναι ακόμα ανοικτά και δοτικά… Ο δίαλογος επικοινωνίας μαζί τους είναι ανεμπόδιστος και αμφίδρομος με βασική προϋπόθεση το σεβασμό και την αγάπη.

Πάμε να σας γνωρίσουμε λίγο καλύτερα, περιγράφοντας τον εαυτό σας με λέξεις οι φράσεις…

Οι λέξεις που μου έρχονται είναι γενναία, έντιμη και γενναιόδωρη. Έτσι θα χαρακτήριζα τον εαυτό μου.

Πως είναι μία τυπική καθημερινή μέρα για εσάς;

Το κύριο χαρακτηριστικό της μέρας μου είναι ότι είναι γεμάτη, ειδικά τις περιόδους των παραστάσεων. Γενικά, ρίχνομαι με πάθος,, όρεξη και ατελείωτη ένταση σε ό,τι κάνω. Είτε αυτό είναι το να μαγειρέψω για φίλους, να μιλήσω μαζί τους ατελείωτα, είτε το να γράφω και να διαβάζω μοναχικά για μέρες…

 Τι είναι αυτό το οποίο απεχθάνεσθε τόσο σε προσωπικό επίπεδο όσο και σε επαγγελματικό και τι είναι αυτό το οποίο λατρεύεις;

Απεχθάνομαι τους κόλακες και την υποκρισία και δεν αντέχω τη γκρίνια και τη μιζέρια. Αυτό συμβαίνει ίσως επειδή επιδιώκω να λειτουργώ με έναν άλλο τρόπο, κώδικες και ρυθμούς, προσπαθώντας να διατηρήσω την παιδικότητά μου.  Η μιζέρια δηλαδή, δεν είναι ένα στοιχείο που μπορεί να αφορά σε καμία περίπτωση τον τρόπο που αντιλαμβάνεται τη ζωή ένα παιδί. Δεν είναι αντιληπτή ούτε σαν έννοια. Πόσο μάλλον η υποκρισία. Αυτό που με γοητεύει απεριόριστα είναι οι έξυπνοι άνθρωποι που συνεχώς εξελίσσονται σε όλους τους τομείς ενώ παράλληλα η απλότητα και η ταπεινότητα είναι από τα χαρακτηριστικά που με συγκινούν βαθιά σε έναν άνθρωπο.

 Έχεις κάνει, εκτός από θέατρο για παιδιά όπου έχεις αφιερωθεί τα τελευταία χρόνια, και κινηματογράφο όπου έχεις διακριθεί κι΄όλας. Έχεις σκεφτεί να ξανακάνεις κινηματογράφο;

Αγαπώ πολύ τον κινηματογράφο και το όνειρό μου είναι κάποια στιγμή να κάνω μια ταινία για παιδιά, αξιοποιώντας και συνδυάζοντας τη μαγεία και το λυρισμό του θεάτρου με όλα τα μέσα και τις δυνατότητες που παρέχει η τέχνη του κινηματογράφου.  Επίσης, δεν έχει πάψει ποτέ να αποτελεί για μένα εσωτερική πρόκληση ίσως και ανάγκη να ασχοληθώ με το θέατρο των ενηλίκων είτε ως ηθοποιός, είτε ως σκηνοθέτης και συγγραφέας. Αυτή την περίοδο όμως, όλος ο χρόνος μου είναι αφιερωμένος στα παιδιά. Εξάλλου, παράλληλα με την παιδική σκηνή, στο Γυάλινο Μουσικό Θέατρο ξεκινά η εφηβική σκηνή με την Ομηρική «Ιλιάδα», αλλά και το Θεατρικό Εργαστήρι όπου θα διδάξουν καταξιωμένοι άνθρωποι του χώρου σε συνέχεια των σεμιναρίων για εκπαιδευτικούς που πραγματοποίησα τα προηγούμενα χρόνια. Συνεπώς κι ευτυχώς, αν κάτι λείπει, είναι ο χρόνος κι όχι οι στόχοι.

Αν είχατε απέναντι σας ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί                                                                                                                           με τον χώρο της υποκριτικής τι θα το συμβουλεύατε;

Δεν αισθάνομαι ότι είμαι σε θέση να συμβουλεύω κάποιον άνθρωπο. Μπορώ μόνο να μοιραστώ τις εμπειρίες μου σχετικά με τα πράγματα στα οποία κάποια στιγμή έτυχε να ακροβατήσω, για να επανέλθω στον τίτλο της παράστασής μας. Θα έλεγα ότι ο πιο σωστός δρόμος είναι αυτός που υποδεικνύουν οι επιθυμίες μας. Γιατί μόνο σε αυτό τον δρόμο, αν πορευτεί κανείς, μπορεί να γίνει ευτυχισμένος, πράγμα που είναι τελικά το ζητούμενο. Αν λοιπόν ο δρόμος της επιθυμίας ενός ανθρώπου υποδείκνυε την υποκριτική, αυτόν και θα του πρότεινα, φανερώνοντας του ότι το να γίνει κανείς ηθοποιός προϋποθέτει σκληρή άσκηση ώστε να δυναμώσει τα εκφραστικά του και βαθιά εσωτερική αναζήτηση ώστε αυτό που συμβαίνει στα κείμενα να επαληθεύεται πάνω στη σκηνή. Εξάλλου η σκηνή έχει μια ιδιαίτερη δικαιοσύνη που απέχει πολύ από τις κοινωνικές εκδηλώσεις και τις επαφές και με βάση αυτούς του νόμους κρίνονται οι ηθοποιοί…

Βλέπουμε πολλούς να ασχολούνται το τελευταίο διάστημα με το θέατρο για παιδιά. Πως το βλέπετε αυτό;

Αναγνωρίζω πως υπάρχουν πάρα πολλοί αξιόλογοι συνάδελφοι και καλλιτέχνες που ασχολούνται με το θέατρο για παιδιά. Υπάρχουν άνθρωποι και σκέψεις φωτεινές και καλλιτέχνες με μεγάλες και μικρότερες στιγμές. Όμως παράλληλα, είναι πια προφανές ότι η διάθεση πολλών έχει γίνει αποκλειστικά κερδοσκοπική, πράγμα που απέχει πολύ από τον ίδιο το στόχο του θεάτρου, πόσο μάλλον αυτό το είδος θεάτρου. Γιατί, έχει έναν δικό του κώδικα που πολύ απέχει από όλο αυτό. Δεν απαιτούνται μόνο μεγάλες και φαντασμαγορικές παραγωγές, απαιτούνται άνθρωποι που διαθέτουν την εμπειρία, την ευαισθησία, την αγάπη και τη σπουδή για να το κάνουν.

 Θα ήθελα να κλείσουμε την συνέντευξη ως εξής. Με μία εικόνα που θυμάσαι  από τα παιδικά σου χρόνια ή τα πρώτα σου επαγγελματικά βήματα  και σε συνοδεύει μέχρι σήμερα…

Ήταν μεγάλη μου ανάγκη να μοιραστώ με τα παιδιά κάτι που θίγεται σε διάφορα υποθέματα της παράστασης «Ακροβάτες της Τύχης». Μια φράση που λέει η μητέρα – βασίλισσα στα παιδιά της, όταν ξεκινούν το ταξίδι τους, στέκεται απολύτως καθοριστική για τη ζωή μου.. ΄΄Να μην φοβάσαι να φοβάσαι΄΄. Μικρή φοβόμουν πολλά πράγματα και νιώθω ότι και τα σημερινά παιδιά φοβούνται πολύ και πολλά. Μου είναι σημαντικό να επικοινωνήσω τη σκέψη ότι ήρωας δεν είναι εκείνος που δε φοβάται, είναι αυτός, ο κάθε μικρός ή μεγάλος άνθρωπος που αναγνωρίζει το φόβο του και αποφασίζει να πορευτεί μαζί του ή απέναντί του και να μην υποκύψει. Γενναίοι είναι αυτοί που αποδέχονται το φόβο τους και σαν ανταμοιβή αυτή η ίδια αποδοχή τούς δυναμώνει. Το ίδιο εξάλλου έλεγα πάντα και στο γιο μου…