Γρηγόρης Βαλτινός: «Κόντεψα να χάσω το θέατρο από τη συνεργασία με Ρήγα-Αποστόλου»!

«Δεν ταίριαζαν οι αισθητικές μας με τους Ρήγα – Αποστόλου. Ούτε ως άνθρωποι ούτε ως καλλιτέχνες. Ας πρόσεχα».

Ο Γρηγόρης Βαλτινός μιλάει στον Άρη Βασιλειάδη και το περιοδικό PEOPLE για τις «ιδιοτροπίες» του. Αν και αγάπησε την υποκριτική μέσα από το σινεμά, το οποίο παραμένει μια μεγάλη του αδυναμία, ποτέ δεν έπαιξε στον κινηματογράφο – εκτός από ένα πλανάκι στο Ελευθέριος Βενιζέλος του Παντελή Βούλγαρη. Αρνήθηκε στο ξεκίνημά του –παρόλο που δεν είχε καμία οικονομική άνεση– τις βιντεοταινίες της εποχής. Όπως απέφυγε και το «κάψιμο» της τηλεόρασης – πρωταγωνίστησε σε πέντε σειρές, όλες και όλες. Και όταν αργότερα έγινε γνωστός, δεν μετακόμισε σε κάποια μεζονέτα των βορείων προαστίων. Παρέμεινε στο διαμέρισμα της Νέας Σμύρνης, τη γειτονιά όπου μεγάλωσε, ψωνίζοντας από το σούπερ μάρκετ της περιοχής. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, «έκλεισε» μέσα στην κρίση και για δώδεκα χρόνια το θέατρο Ιλίσια, ως θεατρικός επιχειρηματίας. 

 

Πώς αγάπησες την υποκριτική μέσα από το σινεμά αλλά παρ’ όλα αυτά δεν έπαιξες σχεδόν ποτέ σε ταινία;

Είναι από τα περίεργα της ζωής. Δεν ξέρω. Από 9 ετών και για έξι καλοκαίρια δούλευα στον κινηματογράφο Στέλλα στην Καλλιθέα. Είχα μάθει να χειρίζομαι τη μηχανή προβολής, και μάλιστα μου την εμπιστεύονταν. Παίζαμε πολλές ταινίες. Από του Νίκου Ξανθόπουλου μέχρι τις Μικρές Αφροδίτες του Νίκου Κούνδουρου. Αλλά και πολλές ινδικές. Bollywood. Που για λόγους οικονομίας η μισή ταινία ήταν έγχρωμη και η άλλη μισή ασπρόμαυρη.

Τις λογοκρίνατε κιόλας;

Θυμάμαι ότι τότε στη δικτατορία εγώ ήμουν αυτός που έκοβε τις τολμηρές σκηνές και όταν επιστρέφαμε τις κόπιες, ξύναμε το σελιλόιντ στις άκρες και από τις δυο μεριές και κολλάγαμε με ασετόν τις σκηνές που είχαμε κόψει. Με λίγα λόγια, τα φιλιά τα έβλεπα μόνος μου.

Και σε τριάντα πέντε χρόνια καριέρας δεν έτυχε να παίξεις σε καμία ταινία;

Στις ταινίες που μου άρεσαν δεν με φώναξαν. Και σ’ εκείνες που με φώναξαν δεν μου άρεσαν. Δεν έτυχε. Παρά μόνο το 1980 σε μια μικρή σκηνή στον Ελευθέριο Βενιζέλο του Παντελή Βούλγαρη.

Ούτε σε βιντεοκασέτες της εποχής εκείνης σε έχουμε δει.

Ήταν επιλογή μου. Μου έδιναν 2 εκατομμύρια δραχμές για να παίξω σε βιντεοταινία, αλλά ήταν πολύ χαμηλής ποιότητας. Προτιμούσα να πάω στο θέατρο με λεωφορείο. Τότε το εισιτήριο είχε 1,5 δραχμή.

Ούτε στην τηλεόραση έπαιξες επαρκώς…

Η τηλεόραση πάντα με φόβιζε. Αν λόγω κωμικού σεναρίου αναγκαστείς, για παράδειγμα, να κάνεις σάχλες, να ουρλιάζεις, να κάνεις μούτες, καταστράφηκες. Γι’ αυτό πάντα κοσκίνιζα τις επιλογές μου. Ευτυχώς, από το ξεκίνημά μου ζούσα από το θέατρο. Αυτό με προστάτεψε από κακές επιλογές. Και βέβαια πάντα ήμουν ολιγαρκής. Θα μπορούσα να βγάλω πολλά χρήματα και δεν έβγαλα. Θα μπορούσα το δάνειο του σπιτιού μου να το ξοφλήσω σε ένα χρόνο και όχι σε είκοσι, μέχρι πέρσι, αλλά δεν ήθελα να χάσω τα «πιστεύω» μου.

Πάντως, δεν είναι λίγοι εκείνοι που σου χρεώνουν μια συντηρητική ματιά στις παραστάσεις του. Με κλασικές σκηνοθεσίες που φτάνουν στα όρια του ακαδημαϊσμού.

Δεν με νοιάζει τι λένε. Υπάρχει κάτι πιο μοντέρνο από το κλασικό; Δεν είμαι κατά του μοντέρνου, αλλά μερικές φορές μοιάζει με τις παιδικές αρρώστιες. Ίσως είναι απαραίτητο κιόλας να περάσεις από αυτό το στάδιο. Εμείς, πάντως, τέτοιους πειραματισμούς κάναμε στη σχολή του Εθνικού το ’75. Αλλά όταν δω κάτι ωραίο, θα το διαλαλήσω, όπως την Γκόλφω του Νίκου Καραθάνου. Αλλά δεν μπορώ τις μοντερνιές και τις σκηνοθετίτιδες.

Πολλές από αυτές τις παραστάσεις είναι sold out…

Αυτό δεν σημαίνει τίποτα. Οι περισσότερες παίζονται για είκοσι βράδια με εκατό θεατές. Ακούστε όμως και τους θεατές όταν βγαίνουν αηδιασμένοι. Σημασία έχει να αφουγκραζόμαστε την ουσία του έργου και όχι να επιδεικνύουμε το εγώ μας.

Πριν την επιτυχία τού Ήρθες και θα Μείνεις με τη Ζέτα Μακρυπούλια, είχες ανακοινώσει τη συνεργασία σου με τους Αλέξανδρο Ρήγα και Δημήτρη Αποστόλου στην παράσταση Le Prenom. Ναυάγησε όμως…

Δεν ταίριαζαν οι αισθητικές μας. Ούτε ως άνθρωποι ούτε ως καλλιτέχνες. Έτσι, χώρισαν οι δρόμοι μας. Ας πρόσεχα. Βέβαια, λόγω αυτής της καθυστέρησης και της ακύρωσης της παράστασης κόντεψα να χάσω το θέατρο. Αλλά δεν πειράζει. Όλα αυτά είναι μαθήματα ζωής.

Διαβάστε όλη τη συνέντευξη στο People, που κυκλοφορεί αυτή την Κυριακή, μαζί με το Πρώτο Θέμα.